The last Avatars (ON HOLD)

De ontmoeting

15 juni 2012

Lucian

Vandaag is mijn 16e verjaardag, precies 12 jaar geleden kwam ik erachter dat ik de wind kan besturen, wat trouwens best wel gaaf is. Sinds kort ben ik er ook achter dat ik kan vliegen door behulp van de wind. Mijn moeder Mary heeft me altijd verteld dat ik mijn gave aan niemand mag laten zien zelf niet aan mijn vrienden. Mijn ouders doen de hele tijd geheimzinnig met mijn moeder vriendinnen en ze vertellen me niet wat. Ik weet dat Malina een geadopteerde dochter heeft, Fiona een dochter en Kiara een zoon, helaas heb ik ze nooit gezien dat mocht niet van mijn ouders ook woon ik in een ander gebied waardoor ik ze nooit heb kunnen ontmoeten.

'Lucian, kan je even binnen komen?' Hoor ik mijn moeder vanuit de tent roepen. 'Kom eraan.' roep ik terug. Ik loop naar binnen. Mijn ouders kijken me ernstig aan. 'We gaan weg.' Zegt mijn vader ernstig. 'W-wat waarom, we hebben het hier toch goed?' Vraag ik verward. 'Ja liefje, door jou gave kunnen we hier niet langer blijven je element wordt steeds sterker en het is eigenlijk verboden om een element te kunnen besturen en we willen niet dat je gevaar loopt. Daarom gaan we weg.' Zegt mijn moeder. 'Komt het door mij??' Roep ik boos. 'Lucian, kalmeer, als mensen erachter komen wordt je vermoord, wil dat?' Vraagd mijn vader boos. 'Nee tuurlijk niet, maar ik wil hier niet weg ik woon hier al bijna mijn hele leven.' Zeg ik verdietig. Mijn moeder staat op. 'We vertrekken vanacht, en je gaat mee.' Met die woorden loopt mijn moeder weg.

16 Juni 2012

Kate

Woehoe ik ren naar buiten en laat de takken die in een stenen cirkel liggen in de brand vliegen. Wauw het vuur is zo mooi, ik heb altijd het element kunnen besturen, mijn ouders zijn doodsbang dat iemand erachter komt en me mee neemt. Ik ben met kleine vuurballetjes aan het spelen als ik drie mensen richting me zien komen ik schrik me een hoedje en vlucht naar binnen. 'Mama er komen mensen aan en ik weet niet of ze met met vuur hebben zien spelen.' Roep ik angstig. 'Kate, ik heb je nog zo gezegd niet met vuur spelen je bent nog jong en onervaren.' Roept mijn moeder Fiona boos. 'Fiona wat is er.' Hoor ik mijn vader Alex vragen. 'Ja, je dochter was buiten weer met vuur aan het spelen en nu komen er mensen naar onze tent.' Hoor ik mijn moeder geïrriteerd tegen mijn vader zeggen.

Mijn ouders lopen naar buiten, ik loop ze achterna. 'Kate, je mag je krachten absoluut niet laten zien.' Fluistert mijn vader in mijn oor, ik knik. Ik ga achter mijn ouders staan en zie dat ze mensen bijna bij onze tent zijn, als ze dichtbij genoeg zijn en ik hun gezichten kan onderscheiden hoor ik mijn ouders gillen, 'Mary, Everon omg zijn jullie dat echt???' Hoor ik mijn moeder roepen terwijl ze naar een blonde vrouw toe rent, mijn vader rent achter haar aan en omhelst de man met de zwarte haren stevig. Achter de man en de vrouw staat een jongen van ongeveer mijn leeftijd, hij heeft zwart haar en lichtblauwe ogen, ik kijk hem verbaast aan. Hij kijkt mij ook verbaast aan. 'Kate dit zijn mijn oude vrienden en dit is hun zoon Lucian.' Zegt mijn vader tegen me. Lucian loopt naar me toe 'Hoi ik ben Lucian' Zegt de jongen en hij steekt zijn hand uit, 'Kate' zeg ik en ik pak zijn hand vast, als ik zijn hand vast pak voel ik een zachte wind hoor mijn haar gaan een wind die me kippenvel bezorgd, maar Lucian reageert heel anders hij schreeuw het namelijk uit van de pijn, ik zie dat zijn hand rood verbrand is. Geschrokken ren ik naar hem toe 'Omg Lucian het spijt me zo, ik wist niet dat ik dat kon, ik ik sorry.' Stamel ik geschrokken. 'Het is goed, ik heb echt geen idee wat daar gebeurde. Maar hebben jullie hier een medicijn vrouw?' Vraagt Lucian terwijl hij zijn arm omklemt. 'Ja kom mee ik zal je naar Malina en Hope brengen.'

Hope

Ik heb samen met mijn adoptiemoeder Malina bezig om kruiden te mixen voor genees middelen, volgens Malina heb ik talent en kan ik later een goede genezer worden. Sinds ik geboren ben kan ik al prima met water overweg en kan ik het ook naar mijn wil besturen, ik heb als sinds kleins af aan geleerd dat ik het aan niemand mag laten zien, het is een gevaarlijke gave volgens Malina. Ik ben het met haar eens, de enige keer dat ik mijn krachten liet varen wat toen ik zo ontzettend boos was dat ik een muur van ijs om me heen creëerden en die de opvolgende 3 uur niet meer wilde zakken omdat ik niet wist hoe. Sindsdien heb ik mijn gave aan niemand meer laten zien.

We zijn al een half uur bezig om de medicijnen te mixen als ik vraag of ik even naar de rivier mag die achter ons huisje stroomt, Malina zegt dat ik voorzichtig moet zijn maar ze laat me wel gaan. Ik loop naar de rivier en laat het water tot 3 meter hoog uit het water opreizen, als ik aan mijn lievelings dieren denk: Paarden, ik een gigantisch paard uit het water oprijzen en laat het rond rennen op de grond. Elke stap waar het water paard zijn hoeven neerzet groeien kleine roze bloemetjes. Als ik mensen hoor aankomen laat ik het waterpaard weer in het water zakken, en sta op. Ik zie dat een meisje en een jongen richting Malina's huisje lopen snel ren ik naar ze toe want ik weet dat Malina vandaag vrij is. 'Hé kom maar hier, ik zal jullie behandelen.' Roep ik. De jongen draait zich gelijk om ik zie dat hij net als ik blauwe ogen heeft alleen zijn de mijne zo blauw als de oceaan, die van hem zijn zo blauw als de wolken (de wolken hebben hier een lichtblauwe gloed), het meisje draait zich ook om, als ik haar in de ogen kijk lijkt het alsof ik een vlammetje zag maar als snel zijn haar ogen weer gewoon bruin, ze lopen naar me toe, 'Hoi ik ben Hope, waarmee kan ik jullie helpen?' Vraag ik zo vriendelijk mogelijk, want eigenlijk ben ik best wel kwaad op ze omdat ze mijn rustige moment verstoren. 'Ja hoi ik ben Lucian en dat is Kate, ik heb mijn handen verbrand.' Zegt de jongen genaamd Lucian. 'Kom maar mee, ik zal een snelle behandeling doen.' Zeg ik. Lucian knikt, ik pak zijn hand en smeer er wat kruiden op. 'Help dit?' Vraagt Kate plotseling. 'Nee eigenlijk niet het enige wat help ik water magie, maar dat mag ik niet gebruiken van Malina.' Zeg ik voordat ik er erg in heb, ik sla mijn hand voor mijn mond. 'Shit sorry je mag het echt niet doorvertellen.' Zeg ik smekend. 'Prima, alleen als je die magie op mijn hand uitoefent.' Zegt Lucian. 'Oké doe ik, maar dan vertellen jullie ook je gave.' Zeg ik vast besloten. Verbaast kijken ze me aan. 'Hoe weet jij dat??' Vraagt Kate verward. 'Ik zag het in je ogen de vlam, maar ook de liefde. En bij jou zag ik de lucht en de wolken de sterke kracht.' Zeg ik tegen Lucian en Kate. Ze knikken en Kate wil net beginnen als ik iemand hoor roepen.

Zoran

Ik ben een middag wandeling aan het maken als ik Hope met Kate en een onbekende jongen zie praten, van mijn ouders mocht ik nooit contact met ze hebben omdat ze gevaarlijk zijn. Stiekem ben ik altijd al op Hope verliefd geweest maar ze heeft nooit interesse in me getoond, wat ik trouwens niet snap want: 1. Ik ben gespierd (Sixpack). 2. Ik heb een knap gezicht. 3. Ik ben een krijger. 4. Ik heb een element en ik ben de enige.

Ik loop naar ze toe en roep naar hun 'Hé waar zijn jullie mee bezig een gezellig thee afspraakje.' De jongen draait zich om, ik voel een steek in mijn hart want hij staat zo dicht bij Hope en hij is nog knap ook, niet zo knap als ik maar ook wel knap. Ik ren zo sexy mogelijk naar ze toe en probeer Hope's blik te vangen, ze kijkt even naar me maar draait dan haar ogen weg. Als ik bij ze ben vraag ik wat er aan de hand is, Hope kijkt me diep in mijn ogen, ze pakt mijn hand en knijpt erin dan laat ze mijn hand los en kijkt tevreden. 'Hope wat is er?' Vraagt de Jongen. 'Ik denk dat ik het vierde element heb gevonden Lucian.' Lacht Hope vrolijk. Ik kijk ze verbaast aan. Ik zie dat Hope haar handen boven haar hoofd heft en op dat moment staat een paard achter haar, niet een gewoon paard maar een paard van water, ik zie dat Kate's mond open valt en Lucian klapt in zijn handen dan voel ik een koude windvlaag en zie een kleine tornado op zijn handen verschijnen. Hoe klein de tornado ook is ik voel nog steeds de kracht ervan. Dan heft Kate haar handen op het kan maar 1 element zijn vuur... Overal schieten vuurballen door de lucht bijna raakt eentje Hope maar ze blust hem. 'Oh Hope het spijt me zo, jullie hebben allemaal controle maar ik moet er echt nog aan werken, het spijt me zo erg sorry.' 'Kate rustig maar alles was onder controle ik ga je leren hoe te beheersen.' Zegt Hope tegen haar. Dan kijken Hope, Kate en Lucian naar mij, ik zucht en concentreer me op een aardbeving dan begint de grond heftig te schudden en komen er scheuren in de grond na 30 seconde laat ik het ophouden omdat mensen anders achterdochtig worden. 'HOPE WAAR BEN JE IN HEMELSNAAM MEE BEZIG.' Hoor ik een vrouw schreeuwen, ik draai me om het is de medicijnvrouw Malina. Ik zie Hope wit weg trekken. 'JE HAD HET GEHEIM MOETEN HOUDEN!!!' Schreeuwt Malina. 'S-Sorry het s-spijt me, ik zal het niet meer doen. Maar ik heb de andere elementen wel gevonden.' Mompelt Hope. 'Ja ik weet dat hun het zijn. Jullie moeten het niet aan jullie ouders vertellen dat jullie elkaar gevonden hebben en breng niet te veel tijd met elkaar door en probeer een goede plek te vinden waar jullie kunnen oefenen.' Zegt Malina die eindelijk weer tot rust ik gekomen.