Als jij het maar niet bent

Hoofdstuk 1

Het is een zonde voor beide ouders als ze de regels van god overtreden, maar op hun wordt niet gebeden. De tranen die men over hun wangen laat rollen als ze te horen krijgen dat hun kind gezond is en normaal, maar de angst die men krijgt als ze zien dat hun kind anders is. Zo begon mijn leven, een tragische gebeurtenis voor mijn ouders, ik kwam op de wereld. In een boek hebben ze alle regels staan, een groot boek dat zichzelf symboliseert als de bijbel, onze bijbel. Mijn ouders hebben gebeden voor dagen toen ik terug uit het ziekenhuis kwam, nooit geweten waarom, maar ergens in mijn hoofd zat het niet goed. Mijn verleden was onbereikbaar, ik kon niet meer zien hoe ik er ben gekomen en wat er met mij was gebeurd.

''Tempest!'' een bekende stem riep door de gangen en mijn gehoor vatte het op als een verduistert signaal, ik sloeg mijn benen naar de zijkant en stond op van mijn oude en verrotte bed. Met zachte passen liep ik door naar de slaapkamerdeur om hem met een klein kiertje open te doen, mijn trillende handen hielden de deurknop stevig vast en ik keek naar voren. Het was mijn oudere broer Chess, de enige die ik kon vertrouwen in het duistere pad dat ik aan het lopen was, ik opende de deur volledig en reikte uit naar mijn broer zijn arm. Mijn handen grepen zijn mouw en ik trok hem naar me toe, met tranen duwde ik me gezicht tegen zijn borstkas aan, een koude hand ging langzaam omhoog van mijn rug tot aan mijn hoofd. Ik hoorde hem ook huilen, iets wat mijn hart kon verslinden, zijn tranen waren het niet waard. Zijn hart was van goud gemaakt en mocht dit alles niet doorstaan, ik zou er alles aan doen om hem er buiten te laten, maar hij zal altijd een weg terug vinden om mij te helpen. ''Het komt goed, ik zal ervoor zorgen dat er niks met je gaat gebeuren. Je moet vertrekken, volgens legendes bestaat er een dorp waar je kan leven hoe je ook mag zijn, met zondes of niet.'' Mijn ogen gingen wijd open en ik keek omhoog, Chess keek me aan, zijn oceaan blauwe ogen gaven me rillingen. Ik gaf een diepe zucht en liet mijn hoofd hangen, met gemak legde hij zijn hand op mijn wang en tilde mijn hoofd terug zodat ik zijn blik weer met beide ogen kon voelen, zijn vinger veegde een traan weg en hij gaf een geruststellende glimlach. ''Chess weet je ze-'' ''Ren weg van je zondes en kom nooit meer terug. Neem mee wat je dierbaar is.. zolang het nog mag'' Hij duwde me weg en haalde zijn ketting eraf, er zat een foto in maar de hoofden waren doorgekrast, de foto was een familie portret die we een jaar geleden namen, na mijn zeventiende verjaardag als een cadeautje voor de hele familie. Zijn koude handen hingen de ketting om mijn nek en hij volgde de ketting met zijn vingers tot aan de foto, hij liet het los en keerde zijn handen terug in zijn zakken. Met rustige passen verliet hij mijn kamer, wel wetend dat dit misschien de laatste keer is dat we elkaar zien, mijn geliefde broer; ooit zal jij het licht zien in de duisternis waarin ik jou mee heb getrokken. Wij zullen elkaar ontmoeten zonder zondes en problemen, ergens waar wij onszelf kunnen zijn.

Ik staarde naar de deur, een gesloten boek- nee een gesloten hoofdstuk.. Ik moet verder en dat realiseerde ik me even niet, mijn tranen slokte zichzelf op en ik viel naar de grond, op mijn knieën geland greep ik naar mijn haren en liet een krijs uit, een krijs van pijn en angst. Zonder hem wou ik niet verder, ik was een onbekende in mijn eigen wereld. Even liet ik mezelf vallen maar snel stond ik terug op en veegde de zoute druppels van mijn wangen, ik moest weg maar hoe- het plan in mijn hoofd was gevaarlijk, maar de enige uitweg die ik nu had. Ik draaide om en rende naar mijn bed, ik sprong omhoog om erop te komen terwijl ik voelde dat mijn haar los ging, ik schoof het luik van de raam omhoog en werd met een koude lucht bedolven, mijn haren wapperde van de wind en ik keek omlaag, het was een pittig eind dat ik moest springen. Harde voetstappen klonken door de gang, het was niet die van mijn broer of mijn ouders, ik keek om over mijn rechter schouder en zag de deur wagenwijd open gaan. Mannen met maskers op gekleed in zwarte pakken met grote geweren gericht op mij kwamen binnen gestormd, mijn hart ging tekeer en het leek alsof de tijd stil stond. Een iets langere man kwam van achter de mannen naar voren gelopen, deftig gekleed- een paars pak met een gouden strik en een wandelstok aan zijn hand, hij hield een jongen vast aan zijn nek met zijn andere hand, het was mijn broer Chess. Zijn wangen waren bont en blauw, hij was geslagen; mishandeld. ''CHESS!'' Ik verroerde me niet, alleen mijn mond sprak, Chess keek me aan en gaf me een glimlach- Hij bewoog zijn mond maar sprak niet 'Alsjeblieft, ga en ren..' las ik uit de bewegingen van zijn mond. Ik beet mijn lip en draaide terug naar de opening van het raam ''Tempest! wij zijn hier om je..-'' voordat de man zijn zin kon afmaken sprong ik naar beneden, ik hoorde de man nog wat roepen maar het verliet me oor als water dat doorgetrokken werd. Na een korte val bereikte ik de grond, ik viel op me buik- een pijnlijkere dood had ik me niet voorgesteld, ik had me ogen gesloten maar ik voelde niks in me lichaam, geen pijn en geen angst. Ik stond op en bekeek me handen, de schaafwonden vervaagde en verdwenen. Wat ben ik? de gedachten raasde door mijn hoofd, met een beetje moeite keek ik terug naar het raam maar ik schudde mijn hoofd en begon te rennen.

Dit ben ik, Tempest Griffin. Een bijna achttien jarig meisje dat geen leven kan leiden door de zondes van mijn ouders. Een regel dat als sinds het begin van onze bijbel bestaat 'Zij die een gever geschonken hebben gekregen mogen geen drager meer krijgen' Een gever is een jongen en een drager is een meisje, wij dragers worden beschouwd als vuil omdat de enige reden dat ons leven gegeven is is om de bloedlijn voort te zetten. Waarom een meisje na een jongen verboden is is voor mij nog altijd een raadsel, maar er is volgens mij meer mis dan dat ik weet.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Hey allemaal! Dankje voor het lezen van het eerste hoofdstuk. Het is allemaal wat kort, maar ik wil het natuurlijk niet te lang maken.

Groetjes -

ps. Delen zou heel lief zijn.