√ One does not simply call Potter James || Jily Christmas Story || NL

Fifteen: 01-01-1977

'Dus het is teleurstelling! Ik wist het! De grap is dat James waarschijnlijk niks doorheeft en voor Sirius is het ook allemaal nog een halve grap,' lachte hij en sloeg zijn arm om Lily heen, die nu dezelfde rode kleur kreeg als hij. Zou ze echt gewild hebben dat Potter haar had gekust? Nee toch? Ze had de laatste seconden van het jaar krampachtig gebruikt om dat te voorkomen. Hoe kon ze daar dan teleurgesteld over zijn? Haar blik ging naar de grommende sneeuwpop. Het was echt een zooitje in haar hoofd. Waarschijnlijk had het allemaal gewoon tijd nodig.

'Remus? Vind jij Sirius leuk?' Ja, haar kop in het zand steken en zich focussen op iemands anders liefdesleven was een veel slimmer idee. De jongen haalde echter zijn schouders op en keek vervolgens op zijn beurt Lily vragend aan.

'Ik kan jou dezelfde vraag stellen over James en zou je mij dan een waterdicht antwoord kunnen geven?' Ze glimlachten naar elkaar en keken weer naar de groep. Het was echt vrij kansloos om daar tussen te komen en toch had Lily heel erg de neiging om het te doen. Hoewel Remus in de war was door Sirius' dronken actie en Lily zelf helemaal niet meer wist wat ze van Potter moest denken, waren ze sowieso allemaal redelijk goede vrienden nu. Ze moest ertussen zien te komen, al was het alleen al om Peter te helpen die dit al poogde te doen. Hij ving Lily's en haalde zijn schouders op.

'Lily, Moony, ze moeten helpen bij de ontsteking. Als dit zo doorgaat wordt het niks!' Lily keek op de klok. Al vijf over twaalf. Als er nog vuurwerk zou komen, moest dat wel nu komen en niet pas over twintig minuten als die groep mensen eindelijk klaar was met aan Sirius en Potter zitten. Bovendien was het nu wel mooi geweest. Lily schraapte haar keel en keek naar Remus die knikte.

'Oh mijn God! Zag ik daar nu de professor Sprout zoenen met professor Flitwick?' Meteen waren alle ogen gericht op Lily die de hal in wees door de openstaande deuren. Ze zag vanuit haar ooghoek dat de desbetreffende professors zich iets achter de andere professors verscholen op aanraden van Dumbledore. Wauw, dat was behulpzaam!

'Volgens mij wel. Dat had ik echt niet verwacht!' Remus klonk net zo gespeeld verbaasd als Lily, maar toch verplaatste de horde zich richting de deur en kwamen een verfrommelde Potter en een nog steeds stuiterende Sirius weer in hun gezichtsveld. Met grote passen beende Lily op Potter af en trok zijn overhemd recht, gezien het nog slordiger zat dan normaal. Zelf deed hij een poging zijn haar iets platter te krijgen, maar dit lukte niet echt.

'Dank je,' bracht hij uit met een grijns. 'Ze kunnen gewoon niet van mij en Padfoot afblijven.' Lily rolde met haar ogen maar kon een glimlach niet onderdrukken.

'Ach ja, wat zou je zonder mij en Reem moeten hè?' Hij staakte zijn bewegingen en hield haar blik vast met zijn ogen. Dit bracht ook Lily tot complete stilstand, inclusief ademhaling en hartslag, tot haar spijt.

'Gelukkig nieuwjaar Evans.' Zijn lippen krulden zich op een manier waarop ze dit nog nooit had zien gebeuren. Zo warm en zo oprecht. Ze merkte dat haar knieën er lichtjes slap van werden. Concentratie, Lily. Het is arrogante Potter maar met zijn stomme knappe gezicht.

'Gelukkig nieuwjaar Potter. Dus in 1976 heb je eindelijk je eerste zoen gekregen? En nog wel van Sirius Black begrijp ik? Man, ik ben jaloers.' Wat was ze blij dat ze die opmerking al even klaar had liggen. De warmte verdween niet, toen hij het uitbulderde.

'Ik wil jou ook wel zoenen hoor, Evans,' kwam Sirius tussen beide, waarop Lily zich snel half achter Potter verschool om zijn lippen te kunnen ontwijken. 'Wat jammer, het spijt mij. Ik zie nu dat je bedoelde dat je jaloers bent op mij, dat ik deze stoere hunk heb gezoend. Nou ik zal je wat vertellen, hij was toen half bezopen, dus geen zorgen.'

'Sirius, volgens mij kan je beter stoppen met praten. Je hebt echt teveel op,' sprak Peter verstandig, waarop iedereen lachte. Sirius haalde zijn schouders op en trok hen alle vier in een grote groepsknuffel wat Faon de sneeuwman natuurlijk helemaal niks vond.

'Gelukkig nieuwjaar!' riepen ze na elkaar in koor, waarop Lily lachte. Ze voelde zich opvallend gelukkig nu ze erover nadacht. Een aangename rilling verspreidde zich door haar lichaam. Misschien dat ze niet thuis was, maar ze voelde zich toch wel een klein beetje thuis nu.

'Goed mannen, tijd voor de knaller!' riep Potter uiteindelijk, waarop de groep losbrak en Lily even diep ademhaalde. Zoveel emoties raasden door haar heen. Een nieuw jaar, tijd voor nieuwe kansen. Ze had het jaar waarin Severus zwarte magie verkoos boven haar achter zich gelaten en was nu op Hogwarts met haar magische nieuwe vrienden en Remus, met wie ze hoopte nog lang bevriend te zijn. Haar twijfels over of ze hier wel op haar plaats was, waren even helemaal weg gevallen en terwijl ze haar blik over de jongens liet gaan, die op het punt stonden hun eerste snode plannen van 1977 uit te voeren, wist ze dat zij daar een groot aandeel in hadden geleverd.

'Gelukkig nieuwjaar, juffrouw Evans,' klonk een vriendelijke stem naast haar Lily keek glimlachend op naar het schoolhoofd.

'Gelukkig nieuwjaar, professor Dumbledore.' Hij klopte haar even op haar schouder en liep vervolgens neuriënd weg alsof hij een klein kind was dat zojuist dat snoepje had gekregen waar hij zo erg naar verlangde en nu tevredener was dan ooit. Hij was blij dat ze zijn raad probeerde op te volgen en Potter toch een soort kans gaf. Misschien had hij ook wel gelijk. En het was niet zo dat ze zich meteen ergens volledig instortte. Zelfs nu dat net even zo gevoeld had, was er iets geweest wat haar redde van complete onnozelheid en haar deed denken over haar acties. Het zou wel goed komen. Ze was geen zwijmelende tiener die zich zomaar aan Potters voeten wierp.

Haar gedachten werden overstemd door een luide knal waarna er prachtige vogels en vonken door de lucht spoten en uit elkaar knalden in kleurrijke bloemen. Er volgden leeuwen en nog meer knallen. Kleuren en nog meer knallen en het enige wat men kon doen was aanschouwen en bewonderen. Lily liet haar smaragdgroene ogen het vuurwerk geamuseerd volgen. Het was vele malen grootser en magischer dan het vuurwerk van thuis. Wat dat betreft was magie wonderschoon. Dit was één van de redenen waarom ze er zo van hield. Het kon schoonheden scheppen op manieren die iedereen als onmogelijk beschouwde.

'Vind je het mooi?' fluisterde een stem in haar oor. De adem kriebelde in haar nek. Met een lach liet ze haar blik even van het vuurwerk afdwalen naar Potter en de andere Marauders die haar verwachtingsvol aankeken. Ze knikte en keek snel weer terug.

'Het is prachtig en ik heb zomaar het gevoel dat dit een geweldig jaar gaat worden.'

_______________________________________________________

Authors note: Gelukkig nieuwjaar!