Dark Paradise

Chapter 1

   Μια ηλιαχτίδα φωτός εισχώρησε από το παράθυρο κάνοντας με να πεταρίσω τα βλέφαρα μου,γύρισα από την άλλη πλευρά του κρεβατιού και ξανά έκλεισα τα βλέφαρα μου προσπαθώντας να αναπληρώσω τις χαμένες ώρες ύπνου που χρειαζόμουν καθώς χθες το βράδυ πέρασα την τελευταία νύχτα μου στο Μπρίστολ σε ένα κλαμπ μαζί με την παρέα μου.Όταν θυμήθηκα ότι χθες πέρασα την τελευταία μου βραδιά άνοιξα απότομα τα βλέφαρα μου γιατί σήμερα έπρεπε να φύγω για το Λονδίνο.Να πάρει.Πέταξα το σεντόνι από πάνω μου και σηκώθηκα τρέχοντας προς το μπάνιο κοίταξα το είδωλο μου στο καθρέφτη  δύο μαύροι κύκλοι είχανε σχηματιστεί κάτω από τα μάτια μου.Ξεφύσιξα βαριεστημένα και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για το ξεκίνημα μου.Έπειτα από μισή ώρα ήμουνα έτοιμη,κατέβηκα κάτω και συνάντησα την μητέρα μου να ετοιμάζει ένα πλούσιο πρωινό.

"Καλημέρα γλυκιά μου"αναφώνησε χαρούμενη βλέποντας με να έχω σχηματίσει ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου.

"Καλημέρα"της απάντησα και έκατσα στην καρέκλα περιμένοντας τις τηγανίτες που ετοίμαζε κάθε πρωί.Οι σκέψεις μου χάθηκαν στις αποφάσεις που είχα πάρει τον τελευταίο χρόνο για το νέο μου ξεκίνημα πάντα ήθελα να σπουδάσω δημοσιογραφία και να ασχοληθώ γενικά με τα κοινωνικά προβλήματα.'Ολα αυτά τα είχα παραμελήσει στην άκρη πριν από δύο χρόνια για εκείνον και μόνο στην σκέψη ένιωσα ένα μεγάλο κενό μέσα μου.

  Έπρεπε να τον ξεχάσω αλλά όσο και να προσπαθούσα πάντα κάτι θα μου τον θύμιζε δεν ήθελα να έχω τις στιγμές εμπόδιο στον ξεκίνημα μου.Πήρα μια βαθιά ανάσα και στράφηκα στην μητέρα μου είχε ετοιμάσει τις τηγανίτες στράφηκε να με κοιτάξει το χαμόγελο της χάθηκε καθώς εξιχνίαζε τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου.Πάντα φανέρωνα τα συναισθήματα μου όσο να προσπαθούσα να τα κρατήσω μέσα μου τα έβγαζα προς την επιφάνεια.

"Amelia"η φωνή της μητέρας μου με γέμισε άγχος ήξερα τι θα έλεγε πάντα με στήριζε σε κάθε μου βήμα αλλά κυρίως με είχε στηρίξει στην δύσκολη περίοδο που είχα περάσει όταν έβλεπα τους βαθμούς των μαθημάτων να χαμηλώνουν γιατί δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ εξαιτίας..Έκλεισα για μια στιγμή τα βλέφαρα μου προσπαθώντας να επαναφέρω τα συναισθήματα μου σε μια τάξη.

Ένιωσα το ζεστό χέρι της μητέρας μου να με ακουμπάει αυτόματα άνοιξα τα βλέφαρα μου.

"Δεν αξίζει σε λίγες ώρες θα φύγεις μην μένεις καθηλωμένη σε εκείνον"τα λόγια της μου έδωσαν δύναμη.Πάντα είχαμε η μια την άλλη στα εύκολα και στα δύσκολα.Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν μόλις δέκα ετών θυμόμουν καθαρά τα αισθήματα που είχα νιώσει όταν μου είχανε ανακοινώσει το θάνατο του.Έπειτα από χρόνια η μητέρα μου,μου είπε ότι έπασχε από μια σπάνια ασθένεια.Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα μου τα σκούπισα με τα δάχτυλα μου και της χαμογέλασα.