Κρυφό μου πάθος

Αν...

Μπαίνω μέσα στο σπίτι και κλείνω την πόρτα δυνατά.Κολλάω την πλάτη μου στην πόρτα και την σέρνω αργά προς το πάτωμα.Τα δακρυά μου τρέχουν ασταμάτητα.

<<Έρη γύρισες;>>φωνάζει η Νίκα απο πάνω.

<<Ναί>>λέω και η φωνή μου δυσκολεύεται να βγεί.

Κατεβαίνει η Νίκα τις σκάλες.

<<Έρη;>>λέει και μένη άφωνη.Τρέχει προς εμένα.

<<Σου συνέβησε κάτι;>>με ρωτάει καθώς μου κρατάει τα χέρια απο τους καρπούς.

<<Μίλα μου.>>με διατάζει και με ταρακουνάει.

<<Είμαι έγκυος.>>λέω.

<<Τί;>>λέει η Νίκα και με κοιτάει άφωνη.Μετά απο λίγο κάθεται και αυτή κάτω.Με αγκαλιάζει και με φιλάει στο μέτωπο.

Μετά απο δύο ώρες καθόμαστε και πίνουμε καφέ στην κουζίνα.

<<Πρέπει να του το πεί.>>λέει η Νίκα.

<<Δεν μπορώ.>>λέω.

<<Μα γιατί;>>λέει.

<<Γιατί φοβάμαι και είναι μικρός σε ηλικεία θα θέλει να κάνει την ζωή του και εξάλου μου το είχε πεί ότι φοβάται τις μόνιμες δεσμεύσεις.>>λέω.

<<Δεν ξέρω πώς αλλά άν δεν του το πείς αύριο κίολας θα του το πώ μεθαύριο εγώ.>>λέει.

<<Πόσο μηνών είσαι;>>με ρωτάει.

<<Σχεδόν ένα.Για ακρίβεια 3 εβδομάδες.>>λέω.

Όλη την υπόλοιπη μέρα την βγάλαμαι συζητόντας και σήμερα ο Σταύρος είχε πάρει εκατό φορές τηλέφωνο.

Πάω να διαβάσω τις πενήντα αποχρώσεις του γκρί.

Η Νίκα κοιμήθηκε. Κάθομαι στο σαλόνι και ανοίγω το βιβλίο.Πιάνω την κοιλιά μου και την χαιδεύω.

Χτυπάει το τηλέφωνο.Πάλι ο Σταύρος.

<<Γιατί με παίρνεις τηλέφωνο συνέχεια;>>τον ρωτάω εκνευρισμένη.

<<Σε είδα στο όνειρό μου και ήταν άσχημο όνειρο και φοβήθηκα μην έπαθες τίποτε.>>λέει ήρεμα.

<<Καλά.Σόρρυ που σου φώναξα πρίν.>>λέω γλυκά.

<<Δεν πειράζει είχες δίκιο.>>λέει.

<<Αύριο θέλω να σε δώ.>>λέω.

<<Ο.Κ. θα περάσω να σε πάρω στις 8 το βράδυ να πάμε για φαγητό.Βάλε κάτι καλό.>>λέει.

<<Ο.Κ. μωρό μου.Σ'αγαπώ.>>λέω.

<<Και εγώ σε λατρεύω.>>λέει.

Μετά απο κανένα μισάωρο τέλειωσα το πρώτο βιβλίο.

Πηγαίνω στην αποθήκη και βγάζω ένα καμβά για ζωγραφική.Ζωγραφίζω στην τύχη.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα χέρι μιας μαμάς μου μέσα είναι το χέρι απο το μικρό της παιδάκι.

Μου αρέσει.Θα το κρεμάσω αύριο κάπου.

Παίρνω αγκαλίτσα τον σκύλο μου.Νομίζω ότι βρήκα όνομα για τον σκύλο.

<<Λοιπόν θα σε φωνάζω Μελένιο!!!>>λέω στον σκύλο.

<<Ναι τέλειο είναι το Μελένιος.Είναι σίγουρη ότι σου ταιριάζει συνεχίζω να του λέω.

Τον παίρνω αγκαλιά και πάω στο δωμάτιο μου για να κοιμηθώ.

.

.

.

.

Σόρρυ παιδιά για το τραγούδι αν δεν αρέσει σε μερικούς αλλά εγώ το λατρεύω.Νομίζω ότι ταιριάζει.Να ξέρετε ότι άρχισα να διορθώνω τα παλιά κεφάλαια.Δεν αλλάζω τίποτα.Μόνο ορθογραφικά και προσθέτω μερικές φωτογραφίες.Αααα τέλος θέλω να σας δώσω μία συμβουλή.Τολμήστε!!!! Μην φοβάστε να πείτε τί νιώθετε.Πείτε το και ας φάτε τα μούτρα σας.Και εγώ θα ήθελα να πώ πράγματα σε κάποιο άτομο εδώ και έξι χρόνια αλλά φοβάμαι.Το ίδιο και εκείνος.Γενικά φοβόμαστε όμως ξέρω πολύ καλά ότι νιώθουμε το ίδιο.

Ευχαριστώ όλους!!!! Κυρίως θα ήθελα να ευχαριστήσω την Νίκα και την Χριστίνα.