My Yakuza

CHAPTER SEVENTEEN: Hopia, mani, popcorn.

Nagdaan ang mga oras na umaalingawngaw ang boses nila sa aking sintido.

"Magiging okay lang ang lahat, magiging okay lang ako.. Agh. Bakit ko ba kasi nakilala ang dalawang to. Bwiset. Wala sanang akong nararamdamang ganito," bulong ko sa sarili.

Naghintay ako sa oras, hinintay ko itong lumipas. Habang papalapit ang lunch, lalo akong nahihirapan. Hindi ko alam kung ano ang tatanggapin kong totoo, ano ang paniniwalaan ko.

LUNCH

Dumeretso na ako sa canteen. Hindi ako sumabay kay bespren. Pagkaupo ko, umupo din sa tabi ko si shin.

"Nakakgulat ka naman! Hindi ka man lang nagsasabing susunod ka."

"Sorry. Okay game?"

"Sure. But please make it precise. I am going to listen to the both of you. And at the same time, I am going to eat my lunch."

"Sure. So to start. Sorry for what Ai has said. This is the thing. Yes, I am his fiancee but that was just a fake agreement."

Naguguluhan ako. Anong merong fake agreement? Bakit sya nagsosorry? Bakit nya to kailangang sabihin lahat?

"His father has a debt from the yakuzas and for the yakuzas not to marry her, I need to marry her. We have the ceremonies and everything, but everything will be faked. After that we will pay the debt of her father and she will become my PA. For my lifetime. So, sorry. For she has told you that I was her fiancee."

"Why are you telling me all of these?"

Ewan ko kung bakit ko tinanong yun. Naguguluhan kasi ako eh.

"Because..."

Tinignan nya ako, tapos clinose nya ung fists nya tapos yumuko.

"Because what?", sabi ko.

"Because, I love you."

Tapos napapikit ako. Tapos lahat ng iniisip ko tungkol sa kanya, na mahangin sya, na hindi nya ako mahal, na default text lang yung I love you, umiikot sa ulo ko. Tapos umaalingawngaw ung sinabi nya.

Bigla nyang hinawakan ung mukha ko.Tapos yung thumb nya, naramdaman kong gumalaw sa pisngi ko.

"Why are you crying?", sinabi nya ng medyo soft yung voice, na persuading.

Umiiyak na pala ako.

"Kasi... Hindi ko alam kung maniniwala ako... Ayokong umaasa... Ayokong magmahal na ulit... "

Tapos tumayo ako at umalis, leaving him behind.

Tapos dumeretso ako sa HRO namen, mabuti na lang walang tao. Tapos pumasok ako. Iniisip ko ung sinabi nya.  Pinunasan ko yung luha ko.

"Ok lang yan, wag ka munang maniniwala."

Tapos may kumatok.

"Shueb."

"Sino yan?"

"Si mikho. Pwede akong pumasok?"

"Sige."

Pinunasan ko ulit mata ko  tapos tinignan ko na sya.

"O ano na ba yun?"

"May ipagtatapat kasi ako sayo."

"Ituloy mo sige, makikinig lang ako."

"Kasi.. Iba ka sa lahat ng nakilala ko... Kasi palagi kitang naiisip... Ikaw lang nasa ulo ko sa lahat ng oras... Kapag malapit ka, gusto ko ako na alng palagi mong kasama... Gusto kong ako na lang.. Mahal kita.."

Ayoko na.

"Tapos ka na?", naluluha na ako.

"Bakit? Galit ka ba?"

"Aalis na ako."

Tumakbo ako, at iniwan ko sya, gaya ng ginawa ko kay shin.

"Shueb! Shueb! Shueb!", sigaw nya sa akin.

Tumakbo ako ng tumakbo.

Dumeretso ako sa garden.

Dun walang tao, puro halaman lang. Handang makinig, hindi ka nila susumbatan.

Bakit kasi ganun?

Kung kelan hindi ko na hinahangad, saka dumadating?

Kung kelan magpapagaling na ako, saka ako masusugatan ulit?

Kung kelan ayoko na, saka ibibigay?

Bakit?

Masakit pa nga ung una.

Kasi un, nasasaktan na ako hindi pa ako minamahal.

Pano pa kaya ngayon?

Mas lalo akong masasaktan.

Ang hirap.

Bakit kasi...

Mahal ako ng dalawang ito.

Pero ayoko naman ng ganun.

Maniniwala ba ako?

Sa kanilang dalawa?

Yung isa itinago sa akin ang totoo, na may fiancee sya, na hindi din pala totoo un.

Yung isa sabi marami ng niloko.

Baket?

Oo, ginusto kong may magmahal sa akin.

Pero hindi ko naman ginusto na dalawang tao.

At sa dalawang taong ito, hindi ko ineexpect na may mararamdaman ako.

Ayoko naman maging awkward yung atmosphere between sa aming tatlo.

Sana, maliwanagan ako.

Ayoko ng ganito.

Sana.