Fleeting Feelings

Page1 Hazel Brown

Page 1
"Your decision doesn't matter here Zeil. All you have to do is go to that dinner then meet your fiance,settle for good at nang mabawasan ang pinoproblema ko sa buhay." mariing sabi ng Daddy.
Settle for good? Bakit ba hindi niya nalang sabihin na pera lang naman ang nasa isip niya at siyang habol sa arranged marriage na ito. You never changed dad, katulad ka pa rin ng dati.
"Hon, don't talk to our daughter like that. She's still your daughter for goodness sake. Wala kana ba talagang alam gawin kundi ang sigawan siya. Talagang magrerebelde yan kung ganyan ka pa rin makitungo sa kanya. And will you stop treating her like she's some sort of your employee. Anak natin yan. Anak mo. Kung tungkol pa rin to sa nangyari noon hindi niya naman yun sinasad-."
"I don't care. My decision is final. You will go there and meet him. Tapos ang usapan. "
"But hon-"
"It's okay Mom. I'm fine. If that's what you want Dad, I'll do it. Not for me but for you. I'll just go upstairs and prepare for that dinner." sabi ko. "Good."
Akmang aakyat na ako ng may makalimutan kung itanong.
"By the way Dad, where will I meet him? " tanong ko.
"Queen's Restaurant. Yung paborito mong kainan. " tugon nito at pumanhik na sa kanyang pribadong opisina.
Isang oras rin akong nag ayos at napili kong suutin ang kulay beige na dress na hanggang tuhod na regalo ni Mommy last birthday ko and paired it with my sneakers.
6:00 pm pa lang naman at 8:00 pa ang usapang dinner, tutal malapit lang naman dito yung restaurant ay naisipan kung lumabas at magpahangin sa balcony sa kwarto ko.
Nang tumingala ako tila nagreplay lahat ng naganap sa buhay ko. Yung komplikadong buhay ko.
"Why can't I be like you? Why can't I be just like the stars-free and loved by many. Why can't I be like the moon-free and needed by everyone every night. Why is it so hard to seek love from someone. And why is it so hard to be me? Why? I love you so much that it hurts like hell even up to now" saad ko na nakatingin sa kalangitan na puno ng nagniningning na bituin. "Bakit kasi ako pa ang nandito? Eh ikaw naman ang gusto nilang lahat. Bakit kasi ikaw pa, bakit hindi nalang ako ang nawala? Bakit....? " dugtong niya at walang humpay na bumuhos ang luhang kanina niya pa pinipigilan sabay ng lahat ng alaala na patuloy na bumabalik. It keeps on haunting me every night.
Ako naman kasi dapat yun eh. Tama lang ito. Kabayaran ito sa lahat ng kasalanan ko.
Matapos kong umiyak ay nag ayos na ako. Ang ayos na dapat kong ipakita sa ibang tao. Ang ayos na pang ibang tao. Ayos sa sarili ko na siyang dapat.
Yung dress pa rin ang suot ko kaso ang ipinagkaiba ay naka heels ako nang di gaanung kataas at naka light make up. At ang panghuli, kinuha ko ang contact lens sa may drawer..
Hazel brown. It's her eyes color.
Matapos ang ilang minuto ay kumatok na si Mom at sinabing ipapahatid na ako sa driver.
This is it. I can do this. You've been doing this for years now. You'll not fail in this one. Laban lang Zeil.

"Zeil anak, pagpasensyahan mo na ang Daddy mo at stress lang iyon sa trabaho. Ngayon pa at andaming naglalabasan na competitors sa line of business natin. Sana maitindihan mo sya. " pahiwatig ng ina.
"No need Mom, I understand where Dad is coming from. Really. " sabi ko at sabay yakap sa kanya. "And don't call me Zeil again. I'm not her now, she's already dead and-"
"No anak. You're Zeil. You'll be forever my princess Zeil. Remember that ok? ". Putol ng ina sa sinasabi niya.
"Mom.. "
"Just let me Princess. And now hurry up, it's not a good impression to be late in meeting your fiance. And I heard, he's gorgeous. You'll like him. " sabi naman ng ina.
"I'm not into looks Mom. And yeah, I'm going. Bye. I'll get back before 10pm,  maybe? I'll just call you. Tell Dad, I'll be leaving. " ani ko naman sabay pasok sa sasakyan.

In just a few minutes I arrived at my destination. Pumasok ako sa loob at sinabi sa receptionist kung anung reservation, "Ezer Kiel Reinster".
"This way Ma'am." naunang maglakad ang crew at tumigil kami sa isang pribadong kwarto na may isang mesa na may pink roses sa gitna ng table. My favorite. Dalawang magkaharap na upuan.
"Sir Reinster called a while ago Ma'am and said he will be here in 15 minutes, he just have to sign some papers in his office. I will just sent you a glass of wine here ma'am." wika ng crew sa kanya.
"Just give me a glass of water. That would be fine. Thanks by the way. "
"Okay maam. Have a good time. "
Have a good time? The last time she heard that word results to something she ought to regret but not now. Not now.
Kalahating oras na ang nakalipas at wala pa rin ni anino ng lalaking i mimeet niya kaya't naisipan niyang itanong kung darating pa ba yun. "He said he's stuck in an accident Ma'am so he's a little late but it's only two blocks away. He may be here in any moment. "
"Okay, I'll just go to the restroom."
Pagkatapos niyang ayusin ang sarili ay napatingin siya sa repleksiyon ng kabuuang ayos sa salamin at napangiti ng mapakla.
Hanggang kailan kaya ako manloloko ng tao sa ginagawa kong ito? Hayys.
Matapos ang ilang sandali ay lumabas na siya sa banyo at bumalik sa kwarto.
"Sir Reinster is already in your reserved room Ma'am."
"Oh. Thanks. "
Huminga muna siya nang malalim at pinihit ang pinto papapasok at nakita niya ang isang nakatalikod na lalaki.
Halos kapusin siya ng hininga ng makita ang isang bagay na hindi niya makakalimutan. Siya yun, siya talaga.
Unti unting lumingon ang lalaki at kasabay non ay ang kanyang tuluyang pagkabigla ng rumehistro sa kanya kung sino ang lalaki sa kanyang harapan.
Shit. Hindi pwede to. Siya?