Gözlerimi yavaşça araladım ve yanıbaşımda uzanmış kocama baktım.
Yine geç gelmişti eve bu aralar hep böyleydi. Eve geç gelmesi yetmezmiş gibi birde sarhoş geliyordu. Aklıma kötü şeyler getirmekte istemiyordum. Her ne kadar beni sevmesede...
Biraz olsun miranı izlemek istedim. Gözlerimi yüzünde gezdirdim sertdi o yine öyleydi yada sadece bana böyleydi bilmiyorum.
Beni sevmediğini biliyordum onun zaten bu evliliği kabul etmesinin en büyük etkeni babasıydı. Babası istemişti beni. Bende istememiştim aslında miranı.
Ama şöyle bir şey de vardıki Sarhanlı'lar birini isterlerse verilmek zorundaydı aksi taktirde hiç iyi şeyler olmazdı.
İlklerde kabul etmesemde artık alışmıştım. Miranla aramda hep bir mesafe vardı. Bu mesafeyide aramıza miran koymuştu. Soğuk davranıyor hep bana en azından bu aralar yani ilk evlendiğimizde bu kadar soğuk değildi.
Onu izlemeyi kesip saate baktım. Kalkmam gerektiği biliyordum ama uyumak istiyordum. Son iki haftadır miranı beklemekten doğru dürüst uyuyamıyordum.
Hemen kalkıp üstüme düz sade bir elbise geçirdim ve başımada bir yazma bağlayıp mutfağa indim.
"Günaydın" dedim kahvaltıyı hazırlayan kızlara.
"Günaydın yenge" dedi görümcem Rojin.
Bende onlarla bereber kahvaltıyı kurmaya başladım... Herkes masaya oturunca Welat bey (miranın babası)
"Miran nerde git çağır şu kocanı" diyince. Bir an duraksasamda.
Başımı tamam anlamında salladım.
Odaya gittiğimde miranda gömleğini giyordu. Bende makyaj masamın pufuna oturdum.
"Kahvaltı hazır " gömleğini giydikten sonra ceketinin giyerken.
"Aç değilim."dedi ve telefonunu alıp çıkacakken.
"Baban gelsin dedi" sinirle bana döndü.
"Onlara işim olduğunu söyle "
Bu tavrından nefret ediyordum.
Fazal umursamazdı...
Masaya oturdum. Welat bey bana dogru bakınca bende.
"Şey... Miran işe gitti acilmişde o yüzden gelemedi"
dedim tabi bu cevap welat beyi hiç tatmin etmemişti ki hemen.
"Ne işi bu kızım bir haftadır doğru düzgün işe bile gelmiyor. "
Ne diyeceğim bilmediğim için
herzamanki gibi susmayı seçtim.
Peki bu adam işe doğru düzgün gitmiyorsa her gece eve niye geç geliyor.
Welat beyden izin alarak odama çıktım. Biraz düşünmem gerekti aklım mirandaydı.
Aklım almıyordu her gece ben o işten gelsin diye beklerken o nerdeydi. Aklıma saçma sapan birsürü şey geliyordu ama olamazdı dimi miran yok yok o kadarda degil..!
Ben düşünceler içinde boğulurken kapım çalındı. Gelen rojindi kapıdan kafasını uzatıp.
"Yenge annem seni çağırıyor. Gelsin bi ne zamandır azarlamıyordum hep sana fırça atmaktan sıkıldım Rojin. Sıra herada diyince bende uçarak geldim." Dedi gülerek bende gülerek.
"Geliyorum. " diyince oda kafasını sallayıp çıktı.
Off Allahım ne olur bu gün hakkında bana bir şey sormasın diye dua ederken çoktan salona gelmiştim.
"Beni çağırmışsın anne" dedim.
Miranın annesi yani Zelal hanım
"Gel kızım otur. " bende oturduktan sonra devam etti.
"Bak kızım lafı uzatmayacağım. Miranın şu bir iki haftadır neyi var önceden böyle değildi bir sorununuz sıkıntınız varsa bana söyle kızım elimden ne gelirse sana yardım ederim."
"Hayır aramızda bir sorun yok "
Zelal hanım inanmamış gözlerle gözlerime baktı ve tekrardan konuşmaya başladı.
"Eve neden geç geliyor peki "
gözlerim dolmaya başlamıştı bile keşke bu sorunun cevabını bilsem diye düşünürken gözümden yaşlar akmaya başladı.
Zelal hanımda bana üzülen yaşlı gözleriyle bakıp ellerimi tutu ve
"Bak kızım sen benim gelinimsim. Ve ben bu sorularıda seni üzmek için söylemedim. "
Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.
"Biliyorum anne ama bir soru yok "
zelal hanımda sanki bir şey sorucaktıda sorup sormamakta kararsızdı ardından konuşmaya başladı.
"Acaba başka birimi var "dedi
çekinerek. Benim kendime bile itiraf edemediğim o soruyu zelal hanım dile getirmişti. Ellerimi zelal hanimin avcunda çekince Zelal hanim
"Sen biraz dinlen kızım"
Hemen kalkıp odama gittim.
Yatağıma uzanıp yastığıma sarıldım. Ya miranın hayatında biri varsa. Sen onu sevmeye çalışırken o seni aldatıyorsa. İşte o zaman ne yapacaksın hera.
Evet arkadaşlar ilk bölüm hakında iyi ve kötü tüm yorumlarınız bekliyorum. :)
