O Κύβος της Απληστίας (Greek Version)

Εισαγωγή / Μακριά από την Ντεμέρια

   Το γρήγορο βήμα του άντρα στα στενά της μεγάλης πόλης ,πρόδιδε την ανησυχία του. Ο άνεμος άγριος ,έδειχνε βόρεια , κόντρα στο μονοπάτι που ακολουθούσε μες στην πόλη της Ντεμέρια. Ψηλά , πέρα στον λόφο ,στο κάστρο του βασιλιά Νόουλ , ούτε λίγα λεπτά δεν είχαν περάσει από τις κραυγές που σκέπασαν μέχρι και τα ψηλότερα δέντρα του Σέλιον. Και δεν ήταν ο μόνος που τις άκουσε. Σταμάτησε. Αφουγκράστηκε τα βήματα των ανθρώπων γύρω του. Η ήρεμη νύχτα είχε πλημμυρίσει από φόβο και ανησυχία.Κάποιοι έβγαιναν από τα σπίτια τους κρατώντας τις σόμπες τους αγουροξυπνημένοι. Άλλοι είχανε ήδη μαζέψει σε σάκους τα πράγματα τους και έδειχναν έτοιμοι γιαπαν ενδεχόμενο. Ο άντρας συνέχισε καιέφτασε στο τέλος του μονοπατιού , έστριψεδεξιά και χτύπησε την ξύλινη πόρτα τουπρώτου σπιτιού στα αριστερά του. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μία γυναίκα. Το λαχάνιασμα του την τρόμαξε καθώς έμπαινε μέσα απρόσκλητος.

"Άκουσες ; Άκουσες..τίποτα;" φώναξε κομπιάζοντας.

"Όχι τι συνέβη Ροθ ; Μόλις τώρα ξύπνησα" είπε η γυναίκα με απορία, αναψοκοκκινισμένη
 "Ο βασιλιάς , ο βασιλιάς Νόουλ , λένε...λένε πως δολοφονήθηκε!"

   Η γυναίκα κοίταξετον άντρα σαστισμένη περιμένοντας να την διαψεύσει από στιγμή σε στιγμή.Κάθισε στην καρέκλα δίπλα της , καθώςτα δευτερόλεπτα πέρναγαν. Παρατήρησε τον άντρα καλύτερα και έδειχνε πολύ  σοβαρός.

"Πότε; Πώς;"είπε έντρομη, πιάνοντας την τσαγιέρα από το ξύλινο τραπέζι. Το μάτι της έπεσε όμως έξω από το ορθογώνιο παράθυρο, πάνω ψηλά στον ουρανό. Η πορσελάνη που έσπαγε πάνω στο ξύλινο πάτωμα κάλυψαν την φρίκη της.

  Το βλέμμα του ακολούθησε το δικό της. Ίδρωσε και άλλο. Και οι δυο τους ξεχύθηκαν στον δρόμο αμέσως. Ένας σμαραγδένιος ιστός είχε καλύψει το κάστρο του Νόουλ κάτω από τον σκοταδιασμένο ουρανό.
"Πάρτε ό,τι προλαβαίνετε και φύγετε αμέσως!" φώναζε έναςάντρας.
"Η Ντεμέρια δεν είναι ασφαλής πια. Φύγετε!" φώναξε μία άλλη γυναίκα παραδίπλα.
Τα βήματα από πέντε και έξι, είχανε γίνει χιλιάδες , καθώς οι άνθρωποι είχανε ξεχυθεί πανικόβλητοι στους δρόμους . Όλοι πλέον σκεφτόντουσαν την διαφυγή , διαφυγή από το μέχρι σήμερα ασφαλέστερο μέρος της τέταρτης εποχής του Ντομ. Ψίθυροι μεταξύ εκείνων που ήτανε αποφασισμένοι να μείνουν. Λόγια θάρρους , λόγια τρελά , θα έλεγε κανείς.
"Τι θα κάνουμε; Δεν μπορούμε να φύγουμε έτσι" Η γυναίκα κρατούσε τα δυο της παιδιά σφιχτά.
"Το κάστρο έχει ήδη καταληφθεί" βρυχήθηκε ένας γέρος άντρας κουτσαίνοντας αστεία.
"Προτιμώ να μείνω εδώ παρά οπουδήποτε πέρα από τα τείχη , ακόμη και αν πεθάνω " μία άλλη φωνή μες στο πλήθος.
Οι άνθρωποι χιλιάδες τώρα , μία μάζα , έτρεχαν προς στην μεγάλη πύλη της πόλης , εκεί όπου τελείωνε καιτο τείχος. Η ελπίδα τους όμως εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια τους. Η γη σείστηκε και μέσα από το χώμα άρχισαν να βγαίνουν οι νεκροί. Οι νεκροί , που χρόνια είχαν να περπατήσουν σε αυτήν την γη. Οργανωμένοι σαν στρατιώτες και άβουλοι ,προχώρησαν μερικά βήματα. Η μικρή τους στρατιά στάθηκε μπροστά από το τείχος κλείνοντας τονδρόμο.
"Νεκρομάντης..."
"Νεκρο..μ..μ..μάντης..." 
"Νεκρο..νεκρομάντης! Πωςείναι δυνατόν" ,
φωνάζανε οι άνθρωποι έντρομοι , -γενναίοι και μη- ανάμεσα στο πλήθος. 
Η παγερή φωνή όμως που ήχησε διαπεραστικά σε όλη την πόλη, έσπειρε τον τρόμο από τον πιο μικρό μέχρι και στον πιο μεγάλο. Η φωνή του νεκρομάντη.
"Άνθρωποι της Ντεμέρια,ο βασιλιάς σας , ο βασιλιάς Νόουλ είναι νεκρός. Το ίδιο και η βασίλισα Λοριάννα." 
 Παρά την έκπληξη και την θλίψη στα λόγια αυτά, κανένας στο πλήθος δεν τόλμησενα μιλήσει ή να θρηνήσει δυνατά για τον βασιλιά του.
"Από δω και στο εξής , ο νέος βασιλιάς της Ντεμέρια θα είμαιεγώ." συνέχισε τρομακτική , αλλά ήρεμη,  σκίζοντας τα αυτιά τους.
"Όποιος με αψηφήσει ή παρακούσει στους νόμους μου θα τιμωρείται με θάνατο. Όποιος επιχειρήσει να φύγει , θα τιμωρείται με θάνατο. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση να τα καταφέρει, θα καταδικάζεται σε θάνατο. Η πιστή υποταγή και υπακοή στο πρόσωπο μου είναι και η μόνη σας επιλογή." είπε δίνονταςτέλος στον σύντομο λόγο του και ένας μακρύς συρτός θόρυβος έξω από την πόλητον διαδέχτηκε. Γιγάντιοι κορμοί , κλαδιά , δέντρα καλυμμένα στα αγκάθια βγήκανε από το έδαφος , τυλίγοντας κατά μήκος πλάτος και ύψος ολόκληρη την πόλη καιτο κάστρο , έτσι ώστε το φως να μην τα δει ποτέ ξανά.