Promises {dutch Harry Styles Fanfiction}

029

029

Lana POV

Ik hoor stemmen om me heen. Waar ben ik? "Bloeddruk is goed." hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Ik hoor een mannelijke stem antwoorden: "Oke, en hartslag?" "Ook oke."  Waar gaat dit over? Over mij? Ik probeer mijn vingers te bewegen, mijn oogleden van mijn oogbollen af te halen, maar niks lukt. Harry, waar is Harry? Ik probeer mijn mond open te doen, zijn naam te zeggen, maar niks lukt. Het is een lange tijd stil. Ik hoor de zelfde mannelijk stem zeggen: “Hij is flauwgevallen, hij heeft een paniek aanval.” De vrouwelijke stem antwoord: “Wie?” “Meneer Styles.” Antwoord de man. Harry, Harry is hier. Ik probeer mijn stembanden aan te spannen, zijn naam te roepen, maar nog steeds, niks lukt. “Ik moet naar haar toe!” hoor ik iemand roepen. Harry? Mijn hart begint harder te kloppen, het piepje van het apparaat gaat sneller. Langzaam begin ik me te beseffen dat er waarschijnlijk meer mensen op de gang liggen en meer mensen bij hun familie of geliefdes willen kijken. Ik hoor de deur open gaan. “Praat vooral tegen haar, er is een kleine kans dat ze je hoort. Als je iets nodig hebt geef maar een gil.” Zegt de mannelijke stem. Geen antwoord. Wie staat er in mijn kamer? Ik hoor iemand naast me komen zitten. “Lana” klinkt de stem. Wie is het? Ik voel een hand op mijn hand, een zachte, grote, warme hand. De hand blijft liggen. Een andere hand glijd over mijn gezicht, over mijn lippen. “Laan, Alsjeblieft verlaat me niet.” Harry, het is Harry. Mijn handen beginnen te zweten, ik moet laten zien dat ik hem hoor. Mijn hoofd bonkt, er loopt een rare tinteling door mijn benen. Ik probeer mijn vinger te bewegen, lukt niet. Been? Lukt niet. Ogen? Langzaam open mijn ogen. Ik zie Harry zitten, zijn voorhoofd leunt op het bed. Het enige wat ik zie is zijn warrige krullen. Harry alsjeblieft kijk op. Ik probeer een geluid uit me te laten komen. Niks lukt. Mijn oogleden vallen weer naar beneden. Nee, nee, nee!  “Harry” Dat was mijn stem. Dat was mijn stem. Ik open langzaam mijn ogen. Harry kijkt op. Zijn ogen zijn rood, hij zie er slecht uit. “Lana” zijn stem kraakt. Ik probeer langzaam rechtop te gaan zitten. Harry kijkt me aan met open mond. Ik wil lachen, maar dat lukt niet. Hij buigt over me heen en slaat zijn armen om me heen. “Lana, doe dat nooit meer.” Ik voel zijn tranen in mijn nekholte glijden. Ik hou van hem, zo veel. “Harry, ik houd van je.” “Ik hou van je.” Antwoord hij.

Harry POV

“Harry” Mijn hoofd schiet omhoog. Dat was Lana’s stem. Ik kijk naar haar, nog steeds gesloten ogen. Langzaam opent ze haar ogen. “Lana” mijn stem kraakt nog steeds. Ik buig over haar heen. Langzaam gaat ze rechtop zitten. Ik sla mijn armen om haar heen. “Lana, doe dat nooit meer.” Tranen lopen over mijn wangen. Mijn handen glijden over haar haren. “Harry, ik houd van je.” “Ik hou van je” antwoord ik. Ik laat haar niet meer los. Met mijn armen om haar heen, geef ik een snelle kus op haar mond. “Ik ga een dokter halen, oké?” Mijn stem slaat over. Ze knikt, ik sta op, nog snel pakt ze mijn hand. “Wat is er gebeurt?” “Je ging ontbijt halen, je had een auto ongeluk.” “Dat bedoel ik niet, wat is er met jou gebeurt?” Ze kijkt me aan met vochtige ogen. “I-i” hoe moet ik zoiets zeggen? Ik werd gek? Mijn hoofd zoekt de woorden. “Ik. Ze zeiden dat ik een paniek aanval had.” Weet ik uit te brengen. “Om mij?” Vraagt ze. “Ja, om jou” “Waarom?” vraagt ze. Ik ga weer terug zitten. Ik voel een brok in mijn keel, snel slik ik hem weg. “Ik dacht dat ik je kwijt was, laan. Dat gevoel, dat is afgrijselijk. Ik hou van je.” Ze glimlacht, de mooiste glimlach. Ze knikt. Langzaam buig ik naar voren. Net voor haar lippen stop ik. “Mag ik?” vraag ik met een glimlach. Ze lacht terug. “Jij hoeft dat nooit te vragen.” Antwoord ze en ik voel haar lippen op de mijne. “Zo, meneer Styles. Ik zie dat ze wakker is.” Snel schiet ik terug in mijn stoel. Lana zit daar met een rood hoofd. De dokter begint uitbundig te lachen. “Dit is het mooiste van mijn vak, ware liefde.” Roept hij. Snel komen Elenor en Louis binnen. Louis mond valt open. “Lana!” gilt hij, rent naar haar toe en knuffelt haar. Het zelfde voor Elenor. Nog nooit heb ik me zo trots gevoeld dat ik Lana mijn vriendin mag noemen. Ik hou van haar.