𝖳𝗁𝖾 𝖠𝗋𝗍 𝗈𝖿 𝖬𝖾𝗇𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖺 𝖻𝗋𝗈𝗄𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍 || 뷔국

26

"Θέλω να μπω μέσα σου, να σε κάνω να φωνάζεις το όνομα μου, να μάθουν όλοι πως ανήκεις σε εμένα, τ' ακούς;". "Ν-Ναι...".

Από τα χείλη μου βγήκε ένας αναστεναγμός και εκείνος χαμογέλασε. Μου έπιασε το κεφάλι και το γύρισε, με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια, τώρα η ανάσα του με χτυπούσε ακριβώς επάνω στο πρόσωπο μου. Με πονούσαν τα χέρια του στον λαιμό μου. Ξεκίνησε να αγγίζει τις φλέβες μου με τα ακροδάχτυλα του. Δάγκωσα τα χείλη μου. Με γύρισε και με κόλλησε επάνω του. Αισθάνθηκα την στύση του επάνω μου. Ο Namjoon με κοίταξε με νόημα. "Νομίζω πως θες λίγη βοήθεια με αυτό, μωρό μου".

Γονάτισε μπροστά μου και έλυσε την ζώνη μου.

Πότε θα χτυπήσει επιτέλους αυτό το κουδούνι να φύγει;

Δεν ήθελα να γίνει τίποτα τώρα, που έτσι κι αλλιώς δεν θα γινόταν. Ήθελα να γινόταν μία συγκεκριμένη στιγμή που θα προγραμμάτιζα εγώ μόνος μου, μία στιγμή που θα είχα μαζί μου τον εξοπλισμό μου.

Η πόρτα χτύπησε και ο Namjoon απομακρύνθηκε από δίπλα μου. Έβηξε και έφτιαξε τα ρούχα του. Έκανα το ίδιο, κουμπώνοντας ξανά το παλτό μου και κάθισα στο θρανίο. Ένα άγνωστο παιδί μπήκε μέσα στην τάξη και ρώτησε κάτι τον Namjoon. Μόλις του απάντησε, μου είπε να συνεχίσω την τιμωρία μου, λες και με έβαλε να γράψω τιμωρία πιο πριν και δεν το κατάλαβα.

"Δεν θα βγεις διάλειμμα, Taehyung" μου φώναξε και έφυγε. Τι φάση; Κοίταξα το ρολόι και συνειδητοποιήσα ότι αυτό ήταν το μεγάλο διάλειμμα και για το υπόλοιπο 10λεπτο θα καθόμουν μέσα στην τάξη σαν τον βλάκα. Δεν με πείραξε όμως. Με βοήθησε να οργανώσω περισσότερο ΤΟ σχέδιο μου.

Έβγαλα ένα από τα τετράδια του Jungkook και έσκισα ένα φύλλο. Άρπαξα το μολύβι και ξεκίνησα να γράφω όλο αυτό που είχα σκεφτεί, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να το ξέχναγα και να πήγαινε κάτι στραβά. Και την συγκεκριμένη στιγμή, απαγορεύεται να πάει κάτι στραβά. Αν πάει κάτι στραβά θα καταστραφώ.

Ο Jungkook κάθισε δίπλα μου όταν χτύπησε το κουδούνι για μέσα και έχωσα το χαρτί στην τσέπη μου. Με κοίταξε παραξενεμένος και εγώ τον ρώτησα γιατί. Ανασήκωσε τους ώμους και έβγαλε το βιβλίο των Μαθηματικών από την τσάντα του, βάζοντας το ανάμεσα μας, καθώς τα δικά μου βιβλία ήταν κατεστραμμένα πλέον. Όχι πως με ενδιαφέρει δηλαδή. Ο Namjoon είπε πως θα μου δώσει άλλα, αν και δεν τα χρειάζομαι και του το είπα. Είπε όμως πως θέλει να με φροντίσει.

Τώρα δεν πρέπει να του αντιστέκομαι. Πρέπει να κάνω ότι θέλει μέχρι να έρθει η ώρα να βάλω σε εφαρμογή αυτό το πολυπόθητο σχέδιο και να κερδίσω αυτή την μάχη.

Μόλις τελείωσε το σχολείο είδα τον Yoongi να με περιμένει έξω από την σιδερένια πύλη. Φορούσε κουκούλα και ήταν σκυμμένος, όμως το κατάλαβα πως ήταν αυτός. Τον πλησίασα και τον σκούντηξα στον ώμο για να καταλάβει πως πήγα δίπλα του.

Σήκωσε το κεφάλι του και ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. "Τι κάνεις εδώ;" τον ρώτησα. "Ήρθα να σε πάρω γιατί πρέπει να πάμε και να πάρουμε το τρένο για την Daegu". "Γιατί;". "Γιατί εκεί μπορούν να μας φιλοξενήσουν".

Τι; Θα αλλάξουμε πόλη έτσι απότομα; Και ο Jungkook; Ο Namjoon; Το σχέδιο;

Όλα χαμένα; Δεν θα το επιτρέψω.

"Όχι" απάντησα. "Τι όχι;". "Δεν θα έρθω, πάνε μόνος σου. Εγώ δεν αλλάζω πόλη επειδή έτσι τους καύλωσε και μπορούν να μας φιλοξενήσουν. Δεν πρόκειται να της κάνω την χάρη και να κάνω ότι θέλει. Εδώ είναι η ζωή μου". "Οκ" απάντησε σιγανά ανασηκώνοντας τους ώμους του, "Όπως θες".

Εδώ είναι εκείνος... Δεν μπορώ να τον αφήσω και να φύγω...

Έβλεπα τον Yoongi να απομακρύνεται με αργά βήματα, έχοντας έναν μικρό σάκο στους ώμους του. Ένιωθα το κεφάλι μου να βουίζει και ζαλιζόμουν. Από την μια, ήθελα να πάω γιατί δεν είχα όρεξη να μείνω πάλι μόνος και από την άλλη δεν ήθελα να τα πετάξω όλα στον αέρα, και με το όλα εννοώ τον Jungkookie και αυτό το ρημάδι το σχέδιο που ξόδεψα πόση ενέργεια να το σκεφτώ.

Ο Jungkook ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε. Έπιασα το χέρι του και το κράτησα σφιχτά επάνω στο στήθος μου. Κατάπια τα δάκρυα μου που ήθελαν να βγουν προς τα έξω. "Jungkookie...". "Άκουσα, αγάπη μου. Κάνε ότι νομίζεις πως είναι καλύτερο για εσένα". Τον κοίταξα στα μάτια. Έβγαζαν τόση συμπόνια τα μάτια του, πάντα έβγαζαν.

"Jungkookie, θα πάω. Και μόλις βρω ευκαιρία θα γυρίσω και θα είμαστε πάλι μαζί". Ο Jungkook χαμογέλασε ελαφρώς και με αγκάλιασε σφιχτά, τόσο σφιχτά που πόνεσα.

Τον φίλησα απαλά στα χείλη και έτρεξα να προλάβω τον Yoongi.