Mâtemlere bürünen bir kadın siyah giyer her sabah, her sabah somurtarak uyanır ve camı da açmaz. Güz günü ağlamaktan kendine gelemez, sinirlenir esen rüzgara bile.
Keşkeleri vardır bu kadının, keşke soğuk bir yel esse de alsa derdi kederi benden, alsa bu siyahları üzerimden. Farzumahâl-u mutluluk, bekleme kara karı, bekleme senin de güneşin doğmayacak.
Güneş darılmış bize, viranız biz hem de kara kara, en koyusundan.
Göz yaşı kalmayan gözlerimiz güneş görmeyecek. Katip arzuhalim olmayacak böyle, kopar saçlarımı koy cebine, git sen de insan ol kurtul bu karalardan.
