Help ~ N.H.

II

N I A L L 

Ik word wakker van de warme maar velle zonnestralen die op mijn gezicht schijnen nadat iemand het gordijn opentrekt. Ik lik mijn lippen en kijk om me heen, om Harry bij het gordijn te zien staan. Hij kijkt me verontschuldigend aan, en grikkinkt eventjes. "

"Ik was vergeten dat je er was, Niall. En je bent zo dun en klein dat ik je niet eens zag liggen onder je deken." lacht hij. "Mhm, maakt niet uit." mompel ik, en wrijf in mijn ogen. Harry's stem was nog lager dan gisteravond. "Nu je toch wakker bent, maak je klaar om te gaan ontbijten. Kan ik je meteen voorstellen aan je toekomstige vrienden." zegt Harry.

Ik zucht en kijk om me heen. Harry was gekleed in een grijs shit met lange mouwen, en een zwarte losse jogging broek. Hij kijkt naar buiten, maar draait zich naar mij als hij merkt dat ik naar hem kijk. Hij glimlacht, en en schenk hem een glimlach terug.

"Hoe was je eerste nacht hier?" vraagt hij.
Ik gaap voordat ik antwoord: "Wel goed. Ik heb een eenpersoonsbed thuis, zo'n twijfelaar ligt veel lekkerder."
"Ja, dat klopt." lacht Harry.

"Kom op, je kunt gewoon in je pyjama gaan, dat doen de meeste hier." zegt Harry nadat ik mezelf eindelijk van het warme bed heb kunnen ophijsen. Ik probeer snel een smoesje te bedenken om niet te hoeven ontbijten, maar mijn half-slapende brein kan geen excuus bedenken.

"Ik ga eerst mijn tanden poetsen." verkondig ik. Ik haal een hand door mijn warrig haar en loop al naar de badkamer -wat ik voorheen dacht de douchekamer was- terwijl Harry me nog na roept "Ik wacht wel op je!"

Ik glimlach als ik mijn tandenborstel nat maak. Ik ken Harry nog niet eens 24 uur, en hij is nu al een erg goeie vriend. De laatste tijd heb ik al mijn vrienden een beetje gelaten voor wat ze waren. Ik moet focussen op afvallen. Mijn vrienden wilden steeds iets met zijn allen doen, maar dat zou betekenen dat ik zou moeten eten. Ik kan niet vrienden blijven met hen terwijl ik zo dik ben. Zodra ik dun ben kan ik weer bevriend worden met hen.

"Let's go." zegt Harry zodra ik de badkamer uit loop. Ik knik en loop achter hem aan de deur uit. Eigenlijk is het niet echt een badkamer, aangezien er geen toilet in staat. Maar, er is wel een douche en een wasbak, dus noem ik het maar badkamer. De toiletten zijn naast de kantine.

Als we de kantine inlopen vullen mijn neusgaten zich met de lucht van warme vers gebakken broodjes. Mijn maag voelt vol, alsof zelfs mijn lichaam zich weert tegen eten. Terwijl ik om me heen kijk, spot Harry zijn vriendengroep. "Daar zijn ze." Harry wijst naar een tafel met drie jongens en vijf andere meisjes. 

Net als ik achter Harry aan wil gaan lopen komt er een vrouw voor me. 

"Goeiemorgen Neil, ik ben Fabia." lacht ze, en steekt haar hand uit.
"Niall. Het is Niall." verduidelijk ik. 
"Zeker! Neil. Je hebt de laatste maanden zo weinig eten gegeten, dat je maag verkleint is. Je kunt simpelweg geen normaal eten verdragen. Je krijgt voor een paar weekjes verschillende soorten soep, ja? We gaan gewoon kijken wanneer je normaal eten kunt hebben!"

Ik besloot meteen dat ik haar niet mocht. Ten eerste wilt je me laten eten, me vetmesten, ten tweede praat ze met me alsof ik een klein kind ben. Ik ben vaker verteld dat ik aan de kleine kant ben, maar ik zie er niet uit als een vijf-jarig kind. 

"Kom maar mee!" Fabia loopt haar weg door de kantine terwijl ik haar zuchtend achterna loop. 

Even later zit ik aan een tafel in een afgezonderd stukje van de kantine, afgezonderd door een lage muur. Als ik zit kan ik de andere mensen in de kantine niet meer zien, als ik sta wel. Fabia zet een dampende kom soep voor me neer, met een zilvere lepel. 

"Het is tomatensoep, vind je dat lekker?" Ik zie de hoeveelheid make-up op haar gezicht. Het vergroot mijn eetlust niet bepaald. Ze zag eruit alsof ze was overreden door een verfbus.