Help ~ N.H.

I

Hey! Ik heb besloten om Damla's stuk van Help toch te herschrijven. Wish me luck en enjoy tha chap;)

x M

_______________________________

N I A L L

Ik houd mijn tas stevig vast, en kijk uit het raam. Mijn moeder rijdt de auto, en in de achtergrond hoor je zachtjes Santa Monica Dream spelen. Het staat op een cd die ik in elkaar gefrutseld heb. Ik zit achterin de auto, omdat ik wist dat als ik naast Mama zou gaan zitten, ze om de zoveel tijd even naar me zou kijken, en daar heb ik nu even geen zin in.

Ik kan het nog steeds niet echt geloven. De momenten en gedachtes die ik had, voor ongeveer de afgelopen negen maanden flitsen voor mijn ogen. Afvallen. Water drinken. Niet eten. Sporten. Excuses bedenken. Huilen. School. Vrienden. Wegen. Mijn kamer. 's Nachts aan het raam zitten. Honger. Misselijk. Overgeven. Schuldig. Pijn. Zwart.

Mijn moeder wist al ongeveer een maand over alles, maar ze wist niet wat ze moest doen. Totdat ik een paar dagen geleden omviel. Flauwviel. Ik werd wakker op weg naar het ziekenhuis, maar viel toen weer in slaap. Vervolgens werd ik wakker in het ziekenhuis. Toen lag ik een paar dagen aan een infuus, om de nodige voedingsstoffen binnen te krijgen. De doctoren hebben met mijn moeder gepraat, toen met mij, en nu ben ik op weg naar een kliniek. Een fucking kliniek. Ik kan het niet geloven.

Het voelt alsof het allemaal een slechte droom is. Alsof ik ieder moment wakker word en ik normaal ben. Zonder te hoeven denken aan het aantal calorieën die ik eet. Zonder alles te hoeven verbergen voor mijn moeder.

Ik zucht als ik het gebouw zie. Het is een grote, en tevens dure, kliniek. Ik weet zeker dat mijn moeder me vanalles verteld heeft over deze kliniek, maar ik weet ook zeker dat ik destijds in het ziekenhuis lag, en in die tijd lette ik niet echt op de mensen om me heen. Meestal luisterde ik niet echt naar anderen, en gaf dus ook geen reactie. Mijn moeder werd gek omdat ik alles negeerde. Het werd een beetje beter, en mijn hoofd deed minder pijn, maar dat specifieke gesprek wilde ik niet horen, dus ik luisterde opnieuw niet.

Ik weet dus niet wat me te wachten staat als mijn moeder de auto parkeert en de sleutel uit de auto haalt. "Niall," zegt mijn moeder dan, en draait zich even naar mij "Niall ik hou van je, heel erg veel. Ik wil dat je je weer beter voelt. Deze mensen gaan je helpen, maar vergeet niet dat ze geen rare dingen met je mogen doen. Ik kom je elke week bezoeken, beloofd. Ik zal er altijd voor je zijn, lieverd," Een traan rolde over haar wang, wat mij een groot gevoel van verdriet bracht.

"Niet huilen Mam," mompel ik zacht, en slik. Ze knikt, en stapt uit. Ik haal diep adem, mijn ogen gesloten, voordat ik mijn deur open gooi en ook uitstap. Ik loop naar mijn moeder, die mijn tweede tas uit de kofferbak haalt. Ik pak hem van haar over zonder haar hand aan te raken, en blijf vervolgens recht staan als mijn moeder de auto op slot zet. Samen lopen het grote gebouw binnen.

"Hallo, hoe kan ik u helpen?" vraagt iemand. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag, en zag een vrouw achter een receptie zitten. Deze kliniek is het dichtst bij ons huis, wat het makkelijker maakt voor Mama om me te komen bezoeken, neem ik aan. Het geld heeft haar weinig uitgemaakt, dat weet ik.

Sinds ik nu drie maanden niet thuis kom, hoeft ze geen eten voor mij te kopen, koken, of afwassen. Ook wordt minder elektriciteit en water verbruikt, wat allemaal wel spaart, wat vervolgens weer naar deze kliniek gaat.

"Ik ben Laura Horan, mijn zoon Niall komt hier inchecken," zegt mijn moeder. "Ah, ja, ik zal meteen iemand roepen die u naar zijn nieuwe kamer brengt," zegt de receptioniste – Chloe, zie ik op haar naambordje – en typt een paar dingen op haar computer. "U weet al dat hij een kamergenoot heeft?" vraagt ze dan. Mijn moeder knikt. Blijkbaar heb ik een kamergenoot. Geweldig. "Hij heet Harry Styles, en heeft een depressie. Hij is zeventien jaar en is naar verwachting nog drie maanden hier," verteld ze.