Hatırlıyormusun baba seninle aramızdaki bağ her zaman kıskanılırdı. Biz özeldik. Kimsenin anlayamayacağı kadar özeldik. Arkadaştık aslında. Suç ortağıydık bazen. Diyorum ya kimsenin anlayamayacağı kadar özeldik. Bir gün bir nişana gitmiştik o zaman seni haftalar sonra ilk defa görmüştüm. Sen orda insanlarla konuşurken herkesin arasından geçip sarılmıştım. O gün herşeyimle çok konuşulmuştum. Sende çok sevmiştin elbisemi 'prensesler gibisin' demiştin. O gün sonradanda çok konuşulmuş baba. Hatta sana sarılınca insanların gözleri dolmuş. Nerden mi biliyorum? Annemle konuşmuşlardı.
"Yapma böyle görmedin mi kızcağızın halini"
"Çok bağlılar onları ayırma" bla bla.
Pişmanım baba. Ben o gün sana sarıldığım için pişmanım. Sorma sebebini sadece bil. Nasıl içimin yandığını bil. Gerçi... sen bunların hiçbirini okuyamazsın ama... boşver baba acı benim acım kimseyi alakadar etmez. Ben azı çekerim sonra unuturum -yalan-. Neyi özledim biliyormusun baba. Yanaklarımı öpmeni. Çok özledim sana yemin ederim çok özledim öyle böyle değil. 'Açlıktan sürünüceksin ama baban yanaklarını bir kez öpücek' deseler sana yemin ederim itiraz etmem... şimdi böyle anlatınca sanki ölmüşsün gibi deme baba. Demekki ben öldürmüşüm seni. Sessizce öldürmüşüm baba...
YOU ARE READING
Affet Baba
Poetry"Her sarıldığımda aklıma geliyor baba 'acaba bu bedene kaç kadın sarıldı?'diye" "Senin sevgine açım" "Bütün çığlıklar sanaydı baba."
