Özel Ajan

5 yıl...

Yağmur şiddetli bir şekilde yağarken, siyah şapkam yağmurun gözüme girmesini engelliyordu. O önümde yavaş ve sessiz adımlarla ilerlerken bende onu birkaç metre geriden takip ediyordum. İlerde küçücük bir ışık gördüm. Burası kafe olmalıydı. Bu şehirde yaşamamama rağmen, bir nevi buraya alışmıştım. Yaklaşık olarak 2 aydır burada yalnız kalıyordum. Patronum çıktığım işin uzun vadeli olduğunu söylemişti. Sanırım 2 yıl gibi bir süre. Patronumdan nefret etmiyordum fakat çok sevdiğim de söylenemezdi. Cimri, kendini düşünen ve pislik bir adamı kim sevebilir ki? İçeriye sessiz adımlarla girdik. Köşedeki bir masaya oturduk. Yavaş ve seri hareketlerle karşıma geçti. Bende koltuğa çektim ve oturdum. Sessizliği bozmak istemememe rağmen tam 5 yıl boyunca ne yaptığını merak ettiğim için "Peki neden beni tam beş yıl bırakıp gittin? Hergün kapı açıldığında senin gelmeni bekledim. Tam 5 sene. Beni artık unuttuğunu ve bir daha asla geri dönmeyeceğini düşünmüştüm. Ama işte, buradasın." dedim aniden. Yavaşça o deniz mavisi gözleriyle bana baktı ve suratını benimkine yaklaştırdı. Ne olduğunu anlayamadan bir tutam saçımı kulağımın arkasına taktı ve sakince "Çok üzgünüm fakat durum düşündüğün gibi değil. Durum çok daha karışık." Sinirlendim ve hafifçe bağırarak " Peki ne o zaman, Leonardo?" O da sinirlenmiş görünüyordu. Aniden " Seni korumak için yaptım aptal kız! Herşey senin içindi! Seni öldürmek için sağlam bir komplo kurmuşlar! Buna izin vermedim ve bir anlaşma yapmak istedim! Anlaşmada benim seni ömrüm boyunca bir daha asla görmemem gerekiyordu. Fakat ben bütün çeteye baskın yapınca sonunda seni aramak için yola çıktım. Ben, ben çok üzgünüm. Artık beni görmek isteyeceğini sanmıyorum." dedi ve ayağa kalktı. Gözümden bir yaş süzülüyordu. Hepsini benim için yapmıştı ve ben ona bağırmıştım. Arkasını dönüp kapıdan çıkarken ona arkasından sarıldım. Ve kulağına fısıldadım. " Beni bırakma. Seni herzaman görmek istiyorum. Bu beş yıldan sonra artık sensizliğe kalbim dayanmaz. Gitme nolur. "

Leonardo

Ben onun için onsuzluğa tam 5 yıl dayanmıştım. Artık onun yüzüne bakamam. Gitmeliyim. Ayağa hızlıca kalktım ve kapıdan çıkarken belimde bir sıcaklık hissettim. Biri bana sarılıyordu. O bana sarılıyordu. Benden kısa olmasına rağmen parmak ucuna kalkıp kulağıma şunları fısıldadı " Beni bırakma. Seni herzman görmek istiyorum. Bu beş yıldan sonra artık sensizliğe kalbim dayanmaz. Gitme nolur"

Yavaşça arkamı dönüp onun kulağına eğildim. " Seni bırakamam, Katherina.