|TH| p r i m r o s e ; my happiness, my endless summer [END]

ผมขโมยรถของเจ้านาย

ผมนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมาบนฟูกเก่า ๆ ในห้องพักของคนสวนจนผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ไปหมด และนี่ไม่ใช่คืนแรก

ผมนอนไม่ค่อยหลับมาหลายต่อหลายคืนแล้ว เพราะผมเอาแต่คิดถึงคำพูดของเธอ

"เราหนีไปจากที่นี่กันเถอะ"

นั่นคือสิ่งที่พริมโรส วินเซลบอกผมเมื่อหลายวันก่อน หลายวันเสียจนดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้วว่าตัวเองพูดอะไรออกมา แต่ผมก็ไม่โทษเธอหรอก เพราะคุณหนูพริมโรสเป็นเด็กสาววัยสิบสี่ปีผู้น่าสงสารที่เพิ่งเสียพ่อไปเมื่อสี่เดือนที่แล้ว และดอริส วินเซลผู้เป็นแม่ก็พยายามหาพ่อคนใหม่ให้เธอตั้งแต่สองเดือนแรกที่เสียสามีไป

ผมรู้ว่าผมไม่ควรคิดถึงเรื่องพวกนี้ ไม่ควรเก็บคำพูดของเธอมาใส่ใจ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่สมองของผมว่าง ผมก็จะเริ่มมองหาช่องทาง และโอกาสจากสิ่งต่าง ๆ เพื่อวางแผนถึงหนทางที่จะพาคุณหนูหนีออกไปจากที่นี่ ผมพยายามสลัดมันทิ้งทุกครั้ง แต่สุดท้ายแล้วมันก็กลับมาหาผมอีก

คุณวินเซลคงจะผิดหวังในตัวผม หากว่าท่านยังมีชีวิตอยู่...

ในตอนที่ผมเริ่มรู้สึกง่วงจวนจะหลับอยู่รอมร่อ เสียงหนึ่งนอกหน้าต่างห้องก็ทำให้ผมสะดุ้ง

ผมลุกขึ้นนั่ง และจ้องมองไปที่เสียงกุกกักทางหน้าต่าง ซุ่มเสียงที่ไม่น่าไว้ในในยามวิกาลแบบนี้กระตุ้นให้ผมคิดหาอาวุธมาป้องกันตัว แต่เมื่อไตร่ตรองดูอีกทีแล้ว มันก็น่าแปลกไม่น้อยที่โจรจะงัดเข้ามาในห้องพักโทรม ๆ ของคนรับใช้ แทนที่จะเป็นคฤหาสน์หลังโตที่อยู่ถัดไปไม่กี่ก้าว