Kırmızı ojeli tırnaklarımı boynunda gezdirirken aklımda olan tek şey, onu alt etmekti. Beni alt ettiğini sanarak geçirdiği günlerin bir karşılığı. "Seni affetmem için bana yalvaracaksın ve ben ne yapacağım biliyor musun?" Dedim bu sefer kırmızı Duda...
Utanç duyulacak bir şey yaptığımı düşünmüyordum. Onun beni attığı bilinmezlik çukurunda ayağıma bulaşan çamurlarla daha derine batmamın tek nedeni oydu. Beni bu çukurdan kurtarabilirdi, ya da kurtulmam için bir şans verebilirdi fakat bunu yapmamıştı. Bana kim olduğunu söylememişti. Belki kim olduğunu belli etmiş olabilirdi lâkin bazen belli etmek her şeyin çözümü olmuyordu. Her şeyden önce icraat lazımdı.
Boğazımda düğümlenen kelimelerin ilmekleri benim gözlerimden onun gözlerine uzandı, kavradı ve tutundu. Üşüyen avuç içlerimi birleştirdim.
Karşımda ki kişi,
Varisti.
Herkesin merak ettiği, kimsenin denk gelmediği ; kötü kalpli Varis.
Cidden kötü müydü? Eğer öyleyse ben henüz o kötülüğü görmemiştim ve görmek de istemiyordum. Bir insan ne kadar kötü olabilirdi ki? Hayat kötüyken insanın kötü olması canavarlaşan benliğimize iltifat olurdu.
"Ne?" Ağzımdan dökülen tek söz bu olmuştu. Başka diyeceğim bir şey yoktu. Olsaydı zaten söylerdim, ne diyebilirdim ki? İnanılır gibi değildi. Cidden karşımdaki kişi merak ettiğim Varisti. Şaşılacak bir durumdu bana göre ve şaşırmıştım da.
Bana cevap vermedi. Yüzüme baktı, mavi gözleri birer ateş gibiydi. Tenimi yaktı.
Yutkunarak bakışlarımı ondan kaçırdım, pek sık yaptığım bir eylem değildi göz kaçırmak fakat bu adamın karşısında yapmadığım eylemleri dahi yapacak kıvama geliyordum. Onu ilk gördüğüm anda korku hissini tüm iliklerime kadar hissetmiştim. Haklıydım da, o korkulacak bir adamdı.
