Κεφάλαιο 1

93 13 3
                                    

Σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους, νιώθουμε μόνοι... Σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά αναζητάτε μόνο την ασχημια. Σε αυτόν κόσμο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι και τόσα πράγματα για να αγαπήσουμε εμείς μισούμε. Σε αυτόν τον κόσμο που μας δίνει τόσες ευκαιρίες για να μιλήσουμε εμείς σιωπουμε. Τα όνειρα μας αποκαλούνται ανοησίες. Η αγάπη και η χαρά οφθαλμαπατες. Τριγύρω μας τόση ομορφιά και εμείς, ίσως άθελά μας, χτιζουμε μια ζωή χειρότερη από θάνατο. Σαν να μισούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς μας απαγορευουμε την αγάπη και τα όνειρα. Η παραμικρή πέτρα που βρίσκουμε στον δρόμο μας φαίνεται  διέξοδος. Δεν προσπαθούμε απλά να περάσουμε απο πάνω της. Εμείς οι ίδιοι αφήνουμε μια πετρούλα να φανταζει με βράχος. Κι έτσι ξεχνάμε τον σκοπό. Πείθουμε τον εαυτός μας πως ήταν ανούσιος. Μας πως αγαπημένε μου αναγνώστη αυτά τα πανέμορφα όνειρα μας αυτοί οι μεγάλοι στόχοι που θέσαμε στη ζωή μας, πως όλα αυτά είναι ανουσια; Πως γίνεται όλα μας τα θέλω να θεωρούνται αμαρτίες;

Ένα μικρό κεφάλαιο για αρχή. Ελπίζω να σας αρέσει και να αισθανθείτε πράγματα διαβάζοντας το. Γράψτε μου πως σας φάνηκε.

Όχι λόγια, μονο συναισθήματα.Där berättelser lever. Upptäck nu