საწოლზე მის გვერდით ვწევარ,ჩემი შეყვარებულის გვერდით, ის ძალიან დაღლილია მიუხედავად იმისა რომ ახლა გაიღვიძა, ის სულ დაღლილია იმიტომ რომ თითქმის სულ მუშაობს.. დაღლილი იძინებს დაღლილი იღვიძებს, მის გამო ძალიან ვწუხვარ.. მინდა ჩემი პატარა სულ ბედნიერი იყოს და არასდროს მოიწყინოს.. ხელში ტელეფონი მიჭირავს და მისი ჰეითერების კომენტარებს ვკითხულობ .. რომელიც რატომღაც ბევრია ზოგ ფოტოზე.. მის მზერას ვგრძნობ.. ვგრძნობ როგორ არ მაშორებს თვალს.. მისკენ ვიხედები.
-რამე მოხდა?-ვეკითხები და თბილი თვალებით ვუყურებ .
-ისევ მაგას კითხულობ?-თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, სულ ამაზე გვაქვს ხოლმე პრობლემა, მას არ უნდა რომ მასზე ასეთი საზიზღრობები წავიკითხო, ისინი მასზეც მოქმედებს, მან ხომ ამდენი იშრომა რომ წონაში დაეკლო, მან ხომ თავისი ფანებისთვის ამდენი იმუშავა საკუთარ თავზე, ისინი კი როგორ ექცევიან, ჯიმინი ამას ჩემთან არასდროს ამჟღავნებდა, თავის გრძნობებს, ყოველთვის ისე მაჩვენებდა თავს თითქოს არ ადარდებდა.. მაგრამ მე ხომ ვიცნობ, ჩემს საყვარელ მოჩის.ტელეფონის დაბლოკვა დავაპირე,როცა ხელიდან გამომტაცა..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-დამიბრუნე ჯიმინნ-ვუყვირე და ხელები ავწიე რომ ტელეფონს მივწვდომოდი.ეკრანს დახედა.. ოღონდ ახლა მისი თვალები არ დამენახა, ისე დასევდიანდა.. საკუთარ თავზე საშნლად გავბრაზდი... შევამჩნიე რომ თვალები სიბრაზით აენთო..
-ამას რატომ აკეთებ?? მე შენგან ყურადღება მჭირდება.. არ მჭირდება რომ ყურადღებას მათ აქცევდე.. მე მჭირდება რომ მომეფერო როცა დაღლილი ვარ .. -მიყვირა და ტელეფონი მესროლა.
-ჯიმინ მაპატიე, ასე რატომ გაბრაზდი.
-მე გავბრაზდი? გგონია აზლა გაბრაზებული ვარ? გაჩვენებ როგორი ვარ როცა ვბრაზდები-ასეთი არასდროს მინახავს, მისი ასე არ შემშინებია. ჩემკენ წამოვიდა და შეხება დამიწყო.. არ მსიამოვნებდა მის მოშორებას ვცდილობდი.. ვცდილობდი არმეტირა, ვუყვირე ბოლოს თავი ვერ შევიკავე და ცრემლები წამომივიდა.. ჩემი ცრემლების დანახვაზე შეკრთა, არ ვიცი დღეს რა ემართებოდა, ასეთი ჯიმინი არასდროს მენახა, ის ისე მაშინებდა.. თავს ძალა დავატანე და ცრემლები მოვიწმინდა..
-მაპატიე პატარავ..-ჩაილაპარაკა..მისკენ გავიწიე მინდოდა მოვხვეოდი მაგრამ ,უკან დაიწია, და წამოდგა მისაღები ოთახისკენ წავიდა.. უკან ავედევნე..
-ჯიმინ..-დავუძახე ,თითქოს ჩემი ნათქვამი ვერ გაიგო, კარისკენ მიდიოდა , ის იყო ქურთუკი უნდა ჩაეცვა რომ ზურგიდან ჩავეხუტე..-ჩემი ბრალია..
-გამიშვი შ/ს.-მითხრა მშვიდი ხმით.
-არსად გაგიშვებ, არ მოგცემ უფლებას დამტოვო ჯიმინ, მაპატიე, მჭირდები .
-შ/ს არ მინდა რამე დაგიშაო. ვერ დაინახე წეღან რა გავაკეთე შენს ტანსაცმელს შეხედე.. ცხოველი ვარ-მითხრა და სადაც იყო ტირილს დაიწყებდა, ჩემი გახეული კაბა ხელით დავიჭირე და უხერხულად შევიშმუშნე.ველოდი რომ ადგებოდა და წავიდოდა, მაგრამ მკლავები მომხვია და მკერდზე მიმიკრო.
-ბოდიში რომ იმ იდიოტურ კომენტარებს ვკითხულობდი.
-არ მინდოდა შენთვის რამე დამეშავებინა, რაიმე გატკინე?..-მკითხა და შემათვალიერა, მაქსიმალურად ვცადე თეძოზე დალურჯება დამეფარა და გამომივიდა, მას არ დაუნახავს.
-არა კარგად ვარ.
-მადლობა ღმერთს ამას საკუთარ თავს არ ვაპატიებდი..-მითხრა და თვალებში ჩამაშტერდა. უეცრად მაკოცა, დღეს არაპროგნოზირებადია..სახე თავის ხელებში მოიქცია, და თავისი ფუმფულა ტუჩებით მაკოცა.. ჩემი მოჩი, ისე მენატრება ხოლმე ზოგჯერ.. ხელში ამიყვანა და საწოლშ ჩამაწვინა, თვითონაც გვერდით დამიწვა.. იმ ღამით ერთად გვეძინა, მის მკლავებში ვიკარგებოდი.. მის სურნელში.. მის რბილ ტუჩებში.... მაგრამ გათენდა.. და ის უკვე წასული იყო ბიჭებთან ჩემი გაფრთხილების გარეშე..
