Ik zit doodstil op het bankje. Iedereen is doodstil . De luide bommen zijn een tiental minuten geleden opgehouden. Ondanks dat blijft iedereen muisstil. Ik ben bang. Bang dat er meer bommen komen, bang dat ze mijn familie meenemen. Mama, Papa, mijn kleine zusje. Mijn hoofd zit vol met vragen. Waarom doen ze dit, Waarom stopt de oorlog niet gewoon? De oorlog is al een jaar bezig. Ik probeer om me heen te kijken. Het is erg donker hier in de schuilkelder. Ik wil mijn vragen stellen. Aan iemand, wie dan ook. Maar ik kan het niet. Mijn mond lijkt dichtgenaaid. Ik ben moe maar slapen kan ik niet. Te bang voor al die enge bommen. Ik kijk naar de enige lantaarn in de kamer. Hij geeft maar weinig licht. Ik slik. Ik ben nooit voor het donker geweest of bliksem. Over mijn zusje Marie maar te zwijgen. Ze is nog maar vijf en van alles bang. Een keer maakte ze iedereen wakker omdat ze een spinnetje zag. Ik en Marie lijken veel op elkaar, in uiterlijk dan toch. We hebben allebei bruin stijl haar en een lichte huid. Maar ik heb groene ogen zoals mijn vader terwijl Marie bruine heeft zoals mijn moeder. Ik wordt uit mijn gedachten opgeschrikt. "Maaike, we mogen terug naar huis" klinkt de stem van mijn moeder." Ik kijk op. De schuilkelder is helemaal leeg ondertussen. De koude wind blaast via het luik binnen. Ik sta recht en we lopen weg. Buiten zien we de schade van de bommen. Een huis is helemaal kapot. Een familie huilt voor het huis. Voor de rest zie ik nergens anders schade. Ik ril. Ooit kan dit ook met ons huis gebeuren. Die gedachte laat me bijna huilen. Maar ik mag niet huilen. Voor mijn zusje maar ook voor mezelf. Ik moet sterk blijven. Voor de familie.
