11

254 41 4
                                    

"pa boleh la. Hm? adil kan? yang penting Lea gembira, permintaan mama pun ditunaikan." Tuan Park pasang muka datar. Wajah anak perempuannya langsung tak ditatap.

"pa..boleh la."

"kamu tak rasa rugi belajar jauh jauh tapi akhirnya-"

"itulah takdir. Dah agak, ini jawapan papa. Kira bagus tau tak Lea jujur dengan papa apa yang Lea rancang. Wae? wae? Lea dah 26 tahun. Boleh urus hidup Lea. Kalau bab nak cari kerja untuk Lea pun papa tak satu hati, apatah lagi bab kahwin? macam mana kalau Lea ada pilihan hati Lea sendiri tapi papa nakkan orang lain. Sampai bila papa nak kongkong hidup Lea?"

"ini demi kebaikkan kamu, nak."

"tapi kalau Lea rasa dipaksa..itu bukan kebaikkan untuk Lea. Lea harap Jimin takkan hadap apa yang kakak dia hadap sekarang ni satu hari nanti."

Tanpa banyak kata, Chorong bangun lalu masuk ke dalam bilik dengan perasaan hampa dan sedih.

"kalau aku terlepas cakap nanti dia kaitkan belajar, adab, negara kat sana orangnya macam ni ke macam tu ke. Kenapa la ayah aku ni.." Chorong mengetap gigi. Rasa geram dengan sikap tak bertoleransi ayahnya.

--

Tuan Park menyandarkan badan di katil. Termenung seorang diri. Rasa kesepian hidup bila tiada orang dia cinta.

"Yoo Mi rae..betul kan tindakan saya ni pada Chorong. Demi masa depan dia. Demi permintaan awak juga. Tapi saya memaksa dia ke?"

gambar besar perkahwinan dan disebelahnya gambar keluarga Park digantung, Tuan Park pandang dengan mata sayu.

"cukuplah mereka gembira, awak gembira. Saya tak kisah kalau saya tak gembira . Sebab kalau awak dan anak-anak bahagia saya juga bahagia."

(h) what am I to you? Where stories live. Discover now