Chapter Two: Dream & Painting

Start from the beginning
                                    

"Mirana, do you remember that painting Chances made six years ago?"I asked instead.

"Why?"

"I want you to see it again."

Her eyes revealed hesitation. However, sumama siya sa'min ng anak ko pauwi. Matapos kunin si Zacc ng yaya niya, dumiretso kami ni Nana sa mini-museum ng bahay. Napatitig rito si Mirana na blanko ang emosyon sa mga mata. 

"Isn't it familiar to you?"I asked.

Ibinalik niya ang tingin sa painting. For like three minutes or more, she just stared at the painting. Kung hindi ko pa narinig ang maliit niyang hikbi, hindi ko malalamang umiiyak siya. Agad ko naman siyang niyakap.

"How is this possible, Zacc? I have no idea."pahayag niya habang nakayakap parin sa'kin.

"I don't know."

"I have to tell you something."sabi niyang nagpakalas sa'kin sa pagyakap sa kanya. Giving her a fixed stare, I prepared myself at what I'm about to hear. "I remember clear as day when she was painting this." She paused to release her tiny sobs. "I was so scared back then Zacc. You're in the hospital bed sleeping for months, and her, painting like that made me thought it was a premonition that we're going to lose you."

Hinagod ko 'yong likod niya para mapatahan siya sa kanyang pag-iyak. Nagpatuloy siya sa pagkwento.

"Chances told me that she saw you in that beautiful place. She said... you were laughing with little Zacc and Chance. Hindi ba 'yan 'yong kinwento mo sa'kin no'ng sinabi mong nakita mo siya sa park? Tumatawa ka habang nakikipaglaro sa mga anak mo?"

Tango lang ang naisagot ko. I don't know where she's going with this. Pero lalo akong nacurious nang muli siyang humagulhol.

"She dreamed of it all, Zacc. You, your children, in that park. She dreamed it. Naalala ko pa, tinanong ko siya kung nasa'n siya sa panaginip niya. 'Yong sagot niya, hindi niya alam. Sabi niya, siguro, pinapanood kayo."

Isn't this what happened the other day? The dream happened. Napaluha ako sa kwento ni Mirana. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

"It's all connecting. But it's not making sense to me. Ako 'yong katabi niya nang mawala siya e."umiiyak na wika niya.

"Alam ko, alam ko Nana. Mahirap paniwalaan. Ang hirap intindihin pero wala akong pakialam. What's important to me now is that there is a chance that we could still be with her."

"Pero, paano kung hindi siya 'yon? Paano kung—kung kamukha niya lang?"Tanong niyang nagpalaglag ng balikat ko.

"Hindi ko alam. Ayaw ko ng katulad niya, ng proxy. Gusto ko siya lang. Si Chances lang."

"I don't know Zacc."

While I was lying on the bed with the urn in my hands, I stared at the ceiling. Napapaisip ako na baka nga nag-iilusyon lang ako. Baka talagang imposible siyang maging totoo. Heto siya e, kayakap ko ang cremains niya.

"Babe? Why?"I murmured too low that it's almost a whisper. "Why am I seeing these signs? Bakit pati ang anak natin? Totoo ka ba? Gusto kong maniwala, kahit na alam ko namang imposible. Miss na miss na kita, Chan. Gustong-gusto kitang makita. Kahit makasama ka man lang ng isang araw. I want to know what our life would be like if you weren't gone."

Matamlay akong gumising kinaumagahan. Pero agad namang nabago 'yon nang makitang nasa tabi kong pareho ang dalawa kong anghel na nakangiti sa'kin.

"Daddy, it's Sunday today! You promised you'll take us to the park."Chance reminded.

"But if you're not feeling well, dad. We can stay."little Zacc thoughtfully said.

Napangiti ako ng tingnan ko si Chance. Hindi siya nakipagtalo pero nakanguso na siya. Paborito niya talaga kasing magpunta do'n. Maging ako naman. Ang gaan sa pakiramdam kapag nasa Nature Park na 'yon. Para naman talaga kasing paraiso ang lugar. Sobrang peaceful pa.

Chasing Chances [TSC Book 2]°KathNiel° ✓COMPLETEWhere stories live. Discover now