DIS #1: Truly, Madly, Deeply ✓ (To Be Published under PSICOM)

Kabanata 15

     Napatili siya sa kaniyang isipan nang iabot iyon ni Brent sa kaniya. Napakurap siya at tila natulos sa kinatatayuan. Parang may mga puro-parong sumabog sa kaniyang tiyan.

     Binibigyan ako ni Brent ng bulaklak! At hindi lang kung anong bulaklak, kundi daisy!

     Halos manginig ang kaniyang kamay nang kunin niya ang bulaklak. Pinakatitigan niya iyon. Sobrang lakas ng kabog ng kaniyang dibdib. ‘Di ba dapat ay si Caitlin ang pagbibigyan nito ng bulaklak at hindi siya? “A-ang gaganda nila, p-pero hindi ko maintindihan—”

     “Hindi mo naman nilagay roon sa listahan na bawal kong ipaabot ‘yong bulaklak, ‘di ba?” putol nito sa kaniya.

     Lalo siyang nalito. “Ha?”

     Pumamulsa ito. “Give them to Caitlin.”

     Daig pa niya ang binuhusan ng pagkalamig-lamig na tubig sa sinabi nito. Nawala ang malakas na pagkabog ng kaniyang puso at napalitan ng nakakabinging katahimikan. Para siyang nangarap nang pagkataas-taas tapos bigla siyang bumulusok pababa. Ramdam na ramdam niya ‘yung impact ng pagbagsak niya, eh.

     Wala sa sariling itinuro niya ang sarili. “I-ibibigay ko ito . . . i-itong mga daisy kay Lin?”

     Hindi makapaniwala si Ada. Kaya ba siya tinanong ni Brent kung ano ang paborito niyang bulaklak dahil iyon ang ibibigay nito kay Caitlin? Gustong sumama ng kaniyang loob. Napakaraming uri ng bulaklak sa bayan, bakit naman iyon pa?

     Maaring ordinaryo lamang ang daisy at hindi kasing garbo ng iba, pero espesyal iyon para sa kaniya.

     “I told you, hindi ako marunong pumili ng flowers. Kung roses ang bibilhin ko, baka hindi ma-appreciate ni Caitlin dahil masyado nang common. Daisies look quite oriental for some reason and I like them, kaya iyon na lang din ang kinuha ko. Paborito mo ‘yan, right? Dapat ay matuwa ka dahil nagtiwala ako sa taste mo sa bulaklak.”

     Saglit siyang napipilan. Matuwa? Kabaliktaran niyon ang nararamdaman niya. “E-eh, b-bakit hindi na lang ikaw ang mag-abot?” 

     Tila nahihiyang napahaplos ito sa batok at bahagyang napayuko. “Hindi ko kayang ibigay sa kaniya ‘yan nang personal. I-I’m still working on it, okay? Bago ‘to sa akin, so bear with me, too. Sabi mo naman isa itong proseso, at napag-isip-isip ko na tama ka. So, I think that’ll do as a first move.”

     Bahagyang umuwang ang bibig ni Ada. Nang mga sandaling iyon ay gusto niyang ihampas dito ang mga bulaklak. ‘Buti na lang at napigil niya ang sarili.

     “I’m counting on you, Adi,” anito sa nakikiusap na tinig.

     “Ada ho,” pagtatama niya.

     Nagkibit lang ito ng balikat at tumungo na sa pinto. “Ikaw ang nag-offer ng tulong. Deliver it to her and get back to me,” pagpapaalala nito sa kaniya at saka lumabas na ng silid.

     Napatanga na lang siya sa nakasarado nang pinto. Kapagkuwa’y hindi makapaniwalang bumuga siya ng hangin at tumitig sa mga bulaklak. Mayroon doong maliit na note. Binasa niya ang nakasulat sa labas. For Caitlin.

     Mistula iyong malaking sampal kay Ada. Kung nakikita lang siya ni Raye, paniguradong tatawanan siya ng kaibigan dahil nahigitan niya na ito sa pagiging ilusyunada.

➶ ➷ ➸ ➹

MATAPOS magpakalma ni Ada sa balkonahe, lumabas na siya ng silid-aklatan at dumiretso sa guest room na inookupa ni Caitlin. Iaangat na sana niya ang kamao para kumatok nang biglang mabitin iyon sa ere. Hindi niya alam kung bakit parang nagdadalawang-isip siyang ituloy iyon.