Με το που έφυγε αρχίσαμε να ψάχνουμε για τα παιδιά. Ψάξαμε όλο το δάσος. Η ώρα πέρασε και αυτοί ακόμα εξαφανισμένοι. Γυρίσαμε πίσω στο μέρος όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον Μάνο αλλά δεν ήταν εκεί.
«Λες να έπαθε κάτι;», ρώτησα τον Τσάρλι.
«Δεν ξέρω.», απάντησε.
Φαινόταν πως είχε αγχωθεί. Τα παιδιά δεν είχαν δώσει κανένα σημείο ζωής.
«Αν πάθει κάτι ο Γουίλ...», μουρμούρισα.
«Δεν θα πάθει τίποτα. Σταμάτα.», μου φώναξε.
Άρχισε να γίνεται λίγο επιθετικός. Προσπάθησα να αγνοήσω την επιθετικότητα και να σκεφτώ θετικά. Πέρασε και άλλη μίση ώρα. Ξαφνικά ακούστηκαν βήματα να πλησιάζουν. Σηκωθήκαμε γρήγορα απάνω. Πήρα το όπλο από την τσάντα μου και στάθηκα δίπλα στον Τσάρλι.
«Ποιος είναι;», φώναξε ο Τσάρλι.
Ξαφνικά πίσω από τα φυτά βγήκε ο Μάνος μαζί με τον Νίκο και τον Γουίλ. Έτρεξα και τον αγκάλιασα.
«Που ήσασταν ;», ρώτησα τρομαγμένη.
Πήρε τον λόγο ο Νίκος.
«Όταν φύγατε πιάσαμε κουβέντα με τον Γουίλ. Εκεί που μιλάγαμε ακούστηκαν βήματα και επειδή δεν είχαμε κάτι για να προστατευτούμε, ανεβήκαμε πάνω στον δέντρο. Λίγο αργότερα από εκεί που ακούστηκαν οι φωνές, βγήκε ένας μεγαλόσωμος άντρας. Είχε αίματα στα χέρια του και κρατούσε ένα σκοινί το οποίο ήταν γδαρμένο.», είπε.
Τον διέκοψα.
«Μάνο η κοπέλα που είδαμε, δεν είχε σημάδια στον λαιμό της σαν κάποιος να την είχε πνίξει;», ρώτησα.
«Ναι.», απάντησε.
«Ακριβώς. Μετά από λίγη ώρα, όταν αυτός είχε ήδη φύγει, ξαναγυρίσαμε αλλά δεν σας βρήκαμε. Φοβηθήκαμε και για αυτό πήγαμε να σας ψάξουμε. Όπως ψάχναμε για να σας βρούμε πέσαμε πάνω στον Μάνο και έτσι καταλήξαμε εδώ...», συνέχισε.
«Τέλεια.», είπε ειρωνικά ο Τσάρλι και έφυγε εκνευρισμένος. Έτρεξα πίσω του χωρίς να πω τίποτα στους άλλους.
«Περίμενε. Τσάρλι γαμώ περίμενε.», φώναξα.
Δεν μου έδινε καθόλου σημασία. Έδωσα λίγη δύναμη στον εαυτό μου και τον προσπέρασα. Σταμάτησα μπροστά του.
«Πω γαμώ τι θες;», φώναξε.
«Έγινε κάτι;», είπα.
«Όχι. Παράτα με.», είπε αλλά μπορούσα να καταλάβω πως κάτι τον ενοχλούσε.
Δεν ξέρω τι έπαθε ξαφνικά. Άρχισε να γίνεται πολύ επιθετικός και όσο κι ας ήθελα να το αγνοήσω δεν μπορούσα.
«Ξέρεις μπορείς να με εμπιστευτείς.», είπα αλλά δεν με άκουσε. Προτού προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου είχε σηκωθεί και είχε φύγει . Μα τι τον έπιασε έτσι ξαφνικά.
Λίγο αργότερα γύρισα πίσω στα παιδιά.
«Ο Τσάρλι;», ρώτησε ο Νίκος.
«Δεν ξέρω.», απάντησα.
«Δεν ήσασταν μαζί;», συνέχισε.
«Όχι.», είπα.
Ένιωθα λίγο άσχημα που τους είπα ψέματα, αλλά τι να τους έλεγα; Ότι ο Τσάρλι νεύριασε χωρίς λόγο- ή τουλάχιστον χωρίς να τον ξέρω εγώ –και εξαφανίστηκε.
«Καλά είναι ο Τσάρλι τώρα τελευταία;», ρώτησα.
«Ναι, γιατί ρωτάς;» ,απάντησε με περιέργεια ο Μάνος.
«Τίποτα, απλά φέρεται λίγο κάπως τελευταία.», είπα.
«Όχι, δεν έχει κάτι. Μάλλον τον έχουν επηρεάσει οι συνθήκες.», είπε.
Ευτυχώς βρήκε τον αδελφό της, αλλά τι έπαθε ξαφνικά ο Τσάρλι;
Μάθε στο επόμενο κεφάλαιο!
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Το τέλος της Αθωότητας
Romance«Ξέρεις κάτι Τσάρλι, άντε γαμήσου. Δεν ξέρω καν γιατί σε ερωτεύτηκα...», τον διέκοψα. Αν και δεν ξέρω γιατί είπα το τελευταίο δυνατά... «Με ερωτεύτηκες; Δεν με ξέρεις καν.» ,είπε με ένα ελαφρύ ειρωνικό γέλιο. Δεν κρατήθηκα. Του έδωσα ένα χαστούκι κα...
