Teach me

•Part 11: Her•

Ik open mijn kledingkast en neem er een hemd uit. Ook doe ik een jeansrok aan, waar ik een riem in doe. Mijn haar laat ik los over mijn schouders hangen en mijn make-up doe ik simpel en snel.

Als ik klaar ben pak ik mijn schoenen en ga ik op mijn bed zitten met mijn gsm. Even later schalt mijn muziek door de box. Genietend sluit ik mijn ogen.

Dat moment van genot duurt jammer genoeg niet lang.

Blake klopt op de deur en opent deze dan met de woorden :"Wij vertrekken NU naar de stad girl!"

Ik ga recht zitten en kijk hem glimlachend aan. Hij heeft zijn schoenen al aan en het fototoestel al in zijn hand, klaar om te vertrekken.

Enthousiast pak ik mijn spullen en ik volg hem het huis uit, naar de auto. "Heb je zin in ons tripje?" Vraagt Blake enthousiast aan mij.

Ik knik hevig als antwoord en draai de volumeknop een stuk hoger. "We gaan hier een topdagje van maken!" Roep ik boven de muziek uit. Blake lacht en kijkt mij aan :"Wees maar zeker, dit wordt een dag om nooit te vergeten."

Al zingend rijden we de stad binnen. Ik heb altijd al gehouden van de stad, het is daar zo gezellig en druk.

Blake parkeert zijn auto op een lege parkeerplek, zet de muziek stiller en richt zich tot mij:"Julliette, vandaag gaan we werken aan mijn schoolproject maar we gaan vandaag ook plezier maken. Dus als je een toffe winkel ziet waar je binnen wilt gaan, dan doen we dat."

Ik knik enthousiast :"Dat klinkt als een geweldig plan! Ik stel voor dat we beginnen met een cafétje te zoeken en iets te gaan drinken, om al in de stemming te komen." Blake lacht en stemt toe. We stappen uit de auto en gaan opzoek naar een café.

"Blake, staar die mensen niet zo aan." Mompel ik.

We zitten op het terras van een café dat gelegen is in de winkelstraat. Achter mij zitten hele rare mensen, ze maken de hele tijd knorgeluiden en zijn halfnaakt.

Blake zit die mensen al 10 minuten aan te staren. Al mijn waarschuwingen en opmerkingen slaat hij in de wind, wat mij heel erg stoort.

Nu pak ik zijn hand vast. "Blake." Hij kijkt naar zijn hand en dan recht in mijn ogen. "Julliette, ik vind hun heel geheimzinnig. Ik ga een foto nemen van hun."

Hij neemt het fototoestel vast en voor ik hem kan stoppen legt hij het al terug neer. Ik pak het op en bekijk de foto. Hij is eigenlijk heel goed gelukt, hij heeft ook iets heel geheimzinnig.

Ik word op mijn schouder getikt. Als ik me omdraai, zie ik de hele tafel achter mij naar me kijken.

"Euhm... Hallo?" Ik vraag het eerder dan dat ik het zeg, maar ze begrijpen mij. "Hallo, ik wou je vragen of je ons wilt helpen. We zijn namelijk op een vrijgezellendag en mijn vriend moet als opdracht een striptease geven bij iemand. Zou jij het erg vinden om het slachtoffer te zijn?" De man kijkt mij grijnzend aan.

Als ik de groep rondkijk is er 1 persoon die niet grijnst, volgens mij is dat degene die gaat trouwen. "Ik zou het niet erg vinden om slachtoffer te zijn", glimlach ik.

Ik hoor verrukte kreten en wordt klaargezet op een stoel in het midden van het terras. Dan komt er muziek uit een grote speaker en komt er iemand naar mij toe, de ene persoon die niet grijnsde.

Die begint rond mij te dansen en erotische bewegingen te maken. Ik voel mijn wangen rood worden als hij op mijn schoot gaat zitten en vanuit mijn ooghoek zie ik Blake doodgaan van het lachen.

Alle mensen op het terras en in de winkelstraat kijken mij aan. De man gaat rustig verder, hij gaat achter mijn hoofd staan en duwt dat dan tegen zijn lul.

Ik word nog roder en ik zie Blake op de grond vallen van het lachen. Waarom heb ik hier ook weer mee toegestemd?

Dan trekt Blake een foto, hij begint nog harder te lachen. Ik probeer hem moordend aan te kijken maar ik denk dat het niet goed lukt, want hij steekt zijn tong naar me uit.

Dan kijk ik weer naar de man die nu over me hangt. Hij vindt dit duidelijk niet erg om te doen. Als het lied gedaan is neemt hij mijn hand vast en trekt hij mij recht.

Hij buigt en zegt :"Bedankt om mijn slachtoffer te zijn." Ik glimlach en antwoord :"Dat is heel graag gedaan."

Als ik weer aan tafel ga zitten zie ik Blake terug op zijn stoel zitten. Hij veegt tranen weg en houdt zijn hand op zijn buik. "Ik heb al een lange tijd niet meer zo lang gelachen." Zegt hij.

Ik rol met mijn ogen en steek mijn hand op, als teken dat we willen betalen. Nadat we betaald hebben en we de winkelstraat zijn doorgelopen komen we aan bij het stadspark.

"Misschien kunnen we hier de portretten nemen!" Zeg ik enthousiast. Blake knikt ongeïnteresseerd. Ik neem zijn hand vast en sleur hem mee, het park door. Bij een speeltuintje blijven we staan.

Blake neemt het fototoestel en zegt:"Welke vogel is dat?" Hij wijst naar een gekke vogel, die 10 meter verderop zit. Ik kijk de vogel bedenkelijk aan.

Wanneer ik zie dat de vogel iets bij zich heeft kijk ik verbaasd. Er zit een kleintje onder zijn vleugel. Ik kijk Blake lachend aan maar hij kijkt niet terug. Glimlachend kijkt hij naar de camera.

"Wat?" Vraag ik snel ga ik naast hem staan. Hij heeft een foto genomen van toen ik naar de vogel aan het kijken was, de foto is echt prachtig en supermysterieus.

Nu kijkt hij me wel aan. "Ik vind deze foto echt goed gelukt. Deze komt zeker in mijn project." Ik bloos zacht.

"Nemen we nog een portret? Ik ben in de stemming." Zegt Blake. Ik knik en kijk nu recht in de camera, ik probeer al mijn emoties te verhullen.

Als Blake eindelijk de lens voor mijn gezicht wegdoet, kijk ik nieuwsgierig mee. De foto's zijn echt heel mooi.

Ook hier spat de geheimzinnigheid ervan af. "Ik denk dat we genoeg portretten hebben getrokken. Gaan we spelen in de speeltuin?" Vraag ik.

Ik loop naar de glijbaan. Lachend achtervolgt Blake me, waarna ik gillend begin te rennen. Wanneer we bij de schommel komen heeft hij mij ingehaald. Hij tilt me op en zwiert me in het rond.

Ik glimlach.

Ik geniet echt van momenten als deze.