Wie ben ik?! (#ouat)

(7) te veel

Tijdens het eten maak ik praatjes met de mensen om me heen. Een aantal hebben zich al voorgesteld, zoals rumple, Snow White, Ruby en Belle.  Het zijn stuk voor stuk hele aardige mensen, dat valt niet te ontkennen. Alleen heb ik nog steeds het gevoel dat ik gewoon voor de gek wordt gehouden. Er zijn twee mogelijkheden, of dit is gewoon een grote gekke droom of ik ben aan het hallucineren.
Henry heeft me inmiddels wel 14 keer vertelt dat het echt geen grap is en dat ze dus geen geintje met me uithalen. Het moet dus wel echt zijn.
Bij de gedachte dat iedereen een bijzonder sprookjesfiguur is krijg ik het Spaans benauwd. Ik ben helemaal niet speciaal, wat heb ik hier te zoeken. Ik krijg geen hap meer door mijn keel. Gelukkig heb ik de helft van mijn bord al opgegeten, dan heb ik in ieder geval iets op.
'Ga je niets meer eten?' Vraagt Jones Junior zacht.
'Nee ik heb niet zo'n trek meer'
Voor dat ik er ook maar iets aan kan doen verwisselt hij onze borden en in plaats van het half volle bord ligt er nu een leeg bord voor me. Aan de ene kant schrik ik er een beetje van, maar ik ben ook wel blij. Nu lijkt het er ten minste niet op dat ik het eten niet lekker vind. Ik kijk naast me en zie hoe Jones Junior zijn, eigenlijk mijn, bord naar binnen werkt. Dat doet hij eigenlijk heel erg netjes.
Als iedereen klaar is met eten loop ik met een vlugge pas naar buiten. Ik moet even weg. De informatie die ik deze avond te horen heb gekregen werd me te veel. Ik ga tegen een boom aan zitten. Hoe is het mogelijk dat ik in deze stad ben.
Ik hoor voetstappen naar me toe komen. Het is Jones Junior.
'Hoi'
'Hi'
'Je zit eigenlijk op mijn plek' zegt Jones Junior
'Oh, ik kan wel ergens anders gaan zitten, het spijt me'
'Nee, ik zei toch niet dat je weg moest gaan.' Opeens komt hij naast me zitten tegen de boom. Het is een dikke boom dus er zit nog wel wat afstand tussen ons.
Het is stil, wel 5 minuten lang. Het was in het begin ongemakkelijk, ik wist niet of ik iets moest zeggen. Nadat ik hem met zijn ogen dicht zag zitten, merkte ik dat hij hier niet kwam voor een praatje. Ik besloot mijn ogen dicht te doen en te genieten van de stilte. Ik merk dat ik langzaam weg zak, totdat ik gegrinnik hoor.