ဇာတ်လမ်း - ၄၈

Start from the beginning
                                    

ညီ့အေၾကာင္းတစြန္းတစၾကားရသည္နွင့္ပင္
ကြ်န္ေတာ္မွာေျပးေတြ႕ခ်င္ေလာက္ေအာင္လြမ္းေမာလာရပါသည္။

ကတိတည္ေသာညီသည္ ကြ်န္ေတာ့အားခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ပင္မဆက္သြယ္ပါ။ သူေျပာသလုိ ကြ်န္ေတာ့အလာကုိေစာင့္ေနဦးမည္လား။

ကေလးေရ ..... ဘာလုိ႕ကေလးက်မွလဲ ကေလးရယ္။

အခ်ိန္ေတြကုိသာေျပာင္းလဲခြင့္ရွိမည္ဆုိလ်င္ ကြ်န္ေတာ္

ျမန္မာျပည္ကုိျပန္လာခဲ့မည္မဟုတ္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏လွည့္ကြက္တုိ႕မွာေမွာ္ဆန္လွသည္ျဖစ္ရာ တစုံတခုေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ပင္
ကြ်န္ေတာ္ညီ့ကုိခ်စ္မိဦးမွာပင္။

ညီ့ထံ က်ရႈံးရျခင္းကုိကြ်န္ေတာ္ေနာင္တမရသလုိ
ညီ့ကုိခ်စ္မိရျခင္းအတြက္လည္းကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းလဲခ်င္သည္မွာလည္း ညီ့နွလုံးသားအားအပုိင္းအစျဖစ္ေအာင္ေျခမြပစ္ရေသာေၾကာင့္သာ။

" ေက်းဇူးတရားရဲ႕အရွိန္အ၀ါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕မိသားစုကုိ အပ္ခ်ည္နဲ႕ခ်ဳပ္ထားသလုိပါပဲ .... ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ျငင္းဆန္ဖုိ႕ဆုိတာ ..."

" အစ္ကုိနားလည္ပါတယ္ မင္းမင္းရာ"

" ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္ကုိ ..... ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ .... တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ...."

ဒူးေထာက္မတတ္တိုးလ်ိဳးေနသူကုိျမင္ရသည္မွာလည္း
စိတ္မခ်မ္းသာလွ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္စကား
တစ္ခြန္းမွထပ္မဖြင့္ဟခ်င္ ....။ ေရျပင္ကုိသာအေၾကာင္းမဲ့ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ထုိအခိုက္ကားတစ္စီးကြ်န္ေတာ္တုိ႕နားတြင္ရပ္
တန္႕သြားျပီး လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။
ဦးေနလင္း ......... ညီ့အေဖ။

" အစ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္မေခၚထားဘူးေနာ္ ..... တကယ္
ကြ်န္ေတာ္မလိမ္ ..... "

" ယုံပါတယ္ ငါ့ညီရာ မဟုတ္လည္း တစ္ေန႕ေတာ့
​ေတြ႕ရမွာပါပဲ..... ကဲ သြားသြား ... အစ္ကုိစကားေျပာ
လုိက္ဦးမယ္"

ျပိဳေတာ့မည္မုိးသုိ႕နွယ္အပ်က္ပ်က္အယြင္းယြင္းေသာ
မ်က္နွာထားျဖင့္ မင္းမင္းလွည့္ထြက္သြားေတာ့မွ
ကြ်န္ေတာ္ ညီ့အေဖကုိရင္ဆုိင္ရသည္။

မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်Where stories live. Discover now