Professors

Chapter XIII

"Ξέρετε, μου αρέσουν τα πειράματα. Απλά, δεν είναι πειράματα φυσικής... ξέρετε εσείς" είπε απευθυνόμενος στην τάξη. "Κι εσένα πώς σε λένε, είπαμε?"

"Αμ-μελλια" του απαντάω δειλά

"Αμέλλια... τι ωραίο ονόμα" είπε καθώς συνέχιζε να με κοιτούσε παράξενα. "Εσένα σου αρέσουν τα πειράματα, Αμέλλια?"

"Εμ... ν-ναι"

"Τότε είσαι η ιδανική. Ξάπλωσε πάνω στην έδρα σε παρακαλώ" μου λέει

Υπακούω, και ξαπλώνω πανω στην έδρα. Έτρεμα ολόκληρη. Η έδρα είχε ξεραμένο αίμα πάνω της, το οποίο ακουμπούσε τα χέρια μιυ και τα έκανε να ανατριχιάσουν.

"Σήμερα παιδιά, θα δούμε πόσο πολύ μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα" λέει. "Η Αμέλλια από εδω, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο μεγάλος ή και θανατηφόρος είναι ο κάθε πόνος που μπορεί να ζήσουμε" συνέχισε.

Αμέσως κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Δεν ηξερα άμα θα έμενα ζωντανή μετά από αυτό.

"Ο πρώτος πόνος που θα βιώσει σήμερα η... η... πώς σε είπαμε?"

"Αμέλλια" του ξαναλέω

"Σωστά, σωστά. Ο πρώτοε πόνος λοιπόν που θα βιώσει σημερα η Αμέλλια μαζί μας, θα είναι ένα απλό χτύπημα" συνέχισε

"Πού?" πετάχτηκε ένα κορίτσι .

"Θα δεις" είπε στραβοκοιτώντας την.

"Θέλω να ξέρω." επέμεινε

"Αλήθεια, ε?? Έλα εσύ πάνω τότε." είπε.

Μου έκανε νόημα να σηκωθώ. Σηκώθηκα και περπάτησα προς την θέση μου, ενώ το κορίτσι πήγε προς την έδρα. Ξάπλωσε πάνω στην έδρα και έμεινε ακίνητη.

"Θα δούμε λοιπόν, πόσος πόνος χρειάζεται για να κάνει έναν άνθρωπο να πεθάνει." είπε "Θα ξεκινήσουμε από απλά πράγματα, για παράδειγμα ένα δυνατό χτύπημα. Ποιός θέλει να έρθει?" συνέχισε

Κανένας δεν σήκωσε το χέρι του. Ποιός θα ήθελε να το κάνει αυτό?

"Πολύ καλά, θα την χτυπήσω εγώ." είπε και της έδωσε μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι.

Η κοπέλα λύγισε από τον πόνο.

"Amellia, πάρε το μαστίγιό μου παρακαλώ" μου είπε κάνοντάς μου νόημα να ξαναανεβώ.

Πήγα στην έδρα, δειλά δειλά, και πήρα το μαστίγιό του.

"Έτσι λοιπόν, θα μάθουμε πόσες φορές χρειάζεται να μαστιγώσουμε μία κοπέλα για να πεθάνει." είπε "Amellia, έχεις την καλοσύνη να ξεκινήσεις?" συνεχισε