Παλιά ζούσα στην επαρχία. Σε ένα δρόμο που ήταν υπερβολικά ήρεμος τα βράδυα. Μετά τις 12 κανένας δεν ήταν ξύπνιος, τουλάχιστον οχι στην πλευρά του χωριού όπου εμένα εγω . Το σπίτι μας ήταν μονοκατοικία . Πράγμα που σήμανε ότι εάν δεν κάναμε εμείς κάτι Στην αυλή μας δε θα το κανε κανένας άλλος.
Είχα μόλις γυρίσει από τον στρατό με άδεια δώδεκα ημερών , και είχα πει να κάτσω ξύπνιος τουλάχιστον μέχρι τις έξι το πρωί. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου Και άνοιξα την μπαλκονόπορτα, μίας και ήταν μέσα Αυγούστου, έχοντας κλειστά μόνο τα πατζούρια. Έπιασα το πρώτο βιβλίο που είχα στο κομοδίνο μου και ξεκίνησα να διαβάζω.
Κάπου στις δυο και τέταρτο το πρωί , ακούστηκαν μερικά γαυγίσματα από μακριά. Τα αγνοησα καθώς πάντα υπήρχαν αδέσποτα στο πάρκο. Για αρκετή ώρα το γαυγισμα είχε κοπάσει και άνοιξα την τηλεόραση. Το γαυγισμα άρχισε ξανά και έτσι στάθηκα μπροστά από το παντζουρι και φώναξα να σκάσει.
Αυτό συνεχίστηκε για πολλές μέρες , και κάθε βράδυ ήταν όλο και πιο κοντινό. Μια νύχτα λοιπόν , είχα αφήσει έξω Ένα μεγάλο κοντάρι σημαίας μπροστά απο το παντζουρι μου. Το γαυγισμα άρχισε ξανά για αρκετή ώρα , και έτσι χτύπησα το παντζουρι για να πέσει το κοντάρι στα κάγκελα και να τρομάξει ο σκύλος που με ενοχλούσε τόσα βράδυα. Το γαυγισμα του κόπηκε με ένα μικρό κλάμα .
Μετά από αρκετή ώρα άνοιξα το παντζουρι, στις έξι το πρωί συγκεκριμένα, Για να πάρω το κοντάρι μέσα. Και τότε το είδα.
Ένα τεράστιο κεφάλι σκύλου να ακουμπάει το μέτωπο του στην γωνία της ταράτσας , ενώ το κάτω μέρος του σαγονιου του να ακουμπάει στο κάγκελο με το κοντάρι καρφωμένο πάνω του και τα πελώρια μαύρα μάτια του να με κοιτάνε ακίνητα .
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ένα μικρό κορίτσι και άλλες Ιστορίες τρομου
Horror"όταν η φαντασία σου γεννά πλάσματα απόκοσμα Η νύχτα είναι αυτή που τα δίνει πνοή " - Έντγκαρ Άλαν Πόε - Μια μικρή ανθολογία τρόμου με διάφορες Ιστορίες και θρύλους από όλο τον κόσμο που θα σας κάνουν να χάσετε τον ύπνο σας Επιμέλεια εξωφύλλου #...
