Ένα μικρό κορίτσι και άλλες Ιστορίες τρομου

το καινούργιο δωμάτιο

Κάποτε έμενα με τον αδερφό μου στο ίδιο δωμάτιο. Ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος μου ,μα πάντα ήθελε να με προσέχει. Όταν ήμασταν στο δημοτικό, πάντα με προστάτευε και έδινε ένα καλό μάθημα σε κάθε νταή που με πείραζε. Συνήθως ηταν μια γερή σφαλιάρα ή ένα δυνατό πλασέ στο καβάλο. Πάντα όμως εγώ την πλήρωνα.
Ζητούσα να μας πάρουν κρεβάτια κουκέτες για να μην τον έχω απέναντι μου όταν κοιμόμουν. Η μητέρα μας ηταν πολύ διστακτική αλλά ο πατέρας της έπεισε. Θυμάμαι έκανε κοντά στις πέντε χιλιάδες δραχμές, πίσω στο μακρινό 1993. Ήταν πανάκριβο μα άξιζε τα λεφτά του. Αν και ο Δημήτρης, ο αδερφός μου, δεν ήθελε πλέον να μοιράζεται το δωμάτιο μαζί μου ,το έκανε γιατί με νοιαζοταν.

Στο γυμνάσιο είχε έρθει μια ψυχολόγος να μας μιλήσει για κάτι που το είχαμε μεγάλο ταμπού για πολλά χρόνια: τον αυτισμό και το σύνδρομο νταουν. Εντόπισα πολλά στοιχεία στον Δημήτρη και του ζήτησα να έρθει να τον δει . Τότε η ψυχολόγος φώναξε τον πατέρα μου, μιας και η μητέρα μου πέθανε ένα χρόνο πριν, όταν ήμουν στην δεύτερα λυκείου. Αφού συζήτησαν χωρίς εμένα παρόν, μας παρέπεμψε σε ψυχίατρο.

Στα 2ο μου ετη τελικά διαγνωστηκα με σχιζοφρένεια . Ο γιατρός μου είπε πως ο Δημήτρης δεν υπήρξε ποτέ και πως όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα τον μοναχικών παιδικών μου χρόνων. Μια άμυνα του μυαλού μου για να μην νιώθω μόνος. Τον πρώτο καιρό ο Δημήτρης με κοιτούσε θυμωμένος και πολλές φορές μουρμούριζε από το πάνω κρεβάτι.
Τελικά, με παρότρυνση δική μου και εντολή ψυχιάτρου, η κουκέτα έφυγε και ο καθένας πήρε διαφορετικό δωμάτιο.
Ο Δημήτρης Τότε , ερχόταν μέχρι και το βράδυ που κοιμόμουν και με κοιτούσε με ένα βλέμμα θυμού και θλίψης ταυτόχρονα.
Όταν το είπα στον ψυχίατρο, μου έδωσε μια αγωγή. Με κάθε χάπι άρχισα να τον ακούω όλο και λιγότερο.
Τελικά το δωμάτιο του Δημήτρη έγινε ένα κούφιο μέρος, και η πόρτα έκλεισε με τούβλα και τσιμέντο. Τότε ήταν και η τελευταία φορά που τον άκουσα ή τον είδα. Με άφησε για πάντα και αποδέχθηκα την σχιζοφρένεια μου.

Τέσσερα χρόνια μετά από όλο αυτό, ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά όταν γυρνούσε από τον ψυχίατρο.
Οι συγγενείς μου ,μου ζήτησαν να μαζέψω τα πράγματα των γονιών μου και να τα κάψω όταν θα κατέβαινα στο χωριό. Έτσι όπως έψαχνα τα χαρτιά, βρήκα ένα σκονισμένο φάκελο, σαφώς παλιό. Έγραφε :
νοσοκομείο :τάδε
Έτος :1988
Όνομα: Γεώργιος Στεφινόπουλος του Θεωνά
Ετών: μιάς ημέρας
Παρένθετη μητέρα : Κάρλα Κολέν
Τόπος γέννησης: Καλιφόρνια, Αμερική
Μέθοδος γέννησης : εξωσωματική

Μέσα υπήρχε και ένας μικρότερος φάκελος, πιο παλιός. Το περιεχόμενο του με φρίκαρε περισσότερο. Έγραφε:
Νοσοκομείο : τάδε
Ετος: 1984
Όνομα : Δημήτριος Στεφινόπουλος του Θεωνά
Ετών: τεσσάρων ορων
Αιτία θανάτου: ρίξη μήτρας
Εγγενηθειν επάνω στον εκτό μήνα κυήσεως
Η μητέρα, Γεωργία Στεφινοπούλου-Μπογιτζή υποβλήθει σε αφαίρεση μήτρας .
Ο ίδιος φάκελος συνοδευόταν και από ένα γράμμα- πιστοποιητικό εξωσωματικής. Το γράμμα έλεγε: αγαπητή μητέρα, είμαι καλά.με τον Θεωνά προχωρήσαμε σε εξωσωματική. Η Παρένθετη μητέρα είναι μια νεαρή Γαλλίδα που δέχθηκε να κάνει τεχνητή γονιμοποίηση.

Κάπου εδώ πρέπει να σας τα εξακρίβωσω. Με λένε Γιώργο Στεφινόπουλο. Ο πατέρας μου λέγετε Θεωνάς και η μητέρα μου Γεωργία.