Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 32

Chapter 32

Zwaarden kletteren tegen elkaar. Het geluid van botsende metalen gemixt met het oor verdovende gebrul van de menigte vult mijn oren. Mijn zicht is wazig en mijn tegenstander die beweegt met ongewone snelheid is één grote vlek.

Boem! Nog een aanval. De steken pijn die door mijn lichaam gieren zijn met geen mogelijkheid te negeren en met al mijn kracht probeer ik mijn tranen binnen te houden. Mijn spieren zijn uitgeput. Het schild omhoog houden en elke aanval proberen te blokkeren, het kost allemaal zoveel energie dat ik het gevoel heb dat mijn lichaam het elk moment kan begeven.

"Kom op zwaard. Activeer." Fluister ik tegen het loodzware wapen in mijn hand. Maar zoals al de hele wedstrijd gebeurt er niks.

De uitputting is sterker dan de pijn als mijn tegenstander met een bloeddorstig schreeuw op me af komt rennen. Zijn ogen gloeien goudgeel en zijn wolven tanden steken dreigend naar voren.

Het enige wat ik kan doen is het schild voor de zoveelste keer omhoog houden en me proberen te herinneren wat Kayden me allemaal geleerd heeft.

Gebruik je vijand's zwakheden. wat als hij geen zwakheden heeft? Wat dan?!

"Kom op, Verlosser." Zegt de weerwolf spottend. Hij slaat met het handvat van zijn zwaard tegen mijn hoofd wat me bijna knock-out slaat. Gelukkig laat het enkel mijn gezichtsveld tintelen. "Is dit alles? Laat je je zo in elkaar rammen door een simpele weerwolf?" Nu laat hij zijn wapen vallen en trapt tegen mijn knie.

De menigte brult van amusement. De vechter had zijn wapen neergelegd.

"Je bent zo weerloos. Zwak. Je kan de titel van de verlosser niet aan. Het beste zou zijn als je gewoon zou sterven. Als ik je hier afmaak, zou het niks uitmaken." Een trap tegen mijn kin wat mijn hoofd naar achter laat schieten. De pijn raast door mijn gezicht waardoor zijn woorden amper verstaanbaar zijn geworden.

"Ze kunnen je beter verlossen van je bestaan." En dan grijpt hij zijn wapen weer.

Met mijn knieën op de harde grond en mijn hoofd gebogen knijp ik mijn ogen stijf dicht. Ik voel hoe zijn schaduw over me heen buigt en hoe de menigte gek wordt van enthousiasme. Is dit het dan? Is dit het einde van mijn miezerige bestaan?

Plots, zie ik Ryan's ogen voor me. Voel ik hoe zijn hand in de mijne glijdt en hij onze lippen elkaar raken. Voel ik wat zijn woorden voor invloed op me hebben. Voel ik opnieuw de angst hem te verliezen toen hij gebeten was door een weerwolf. Ik kan niet dood gaan. Ik moet blijven leven voor hem. Voor Jackson, Luce en Mariana. Voor mijn vrienden die ik achter gelaten heb in mijn menselijk leven. Voor mijn oma.

De woede borrelt in me op. De strijdende gevoelens in me zijn zo sterk dat ik nauwelijks aandacht meer heb voor de mensen in het publiek. Mijn hand begint te branden en mijn ogen tranen van een plots sterk licht.

Het was alsof mijn lichaam een eigen wil gekregen heeft als ik ga staan en mijn arm met het zwaard heef in de lucht. Mijn tegenstanders ogen worden groot maar hij deinst niet terug. Hij bouwt opnieuw een aanval op, maar ik ben hem voor. Of eerder gezegd, mijn zwaard is hem voor.

Met onmenselijke kracht en snelheid sla ik zijn zwaard aan de kant. Hij strompelt achteruit van verbazing. Mijn benen lopen in zijn richting met het wapen in de aanslag. Ik val aan. Hij wijkt het af. Ik val opnieuw aan. Hij wijkt het af. Ik val aan en aan en aan. De ervaren vechter houdt mijn tempo zelfs met zijn weerwolven reflexen niet meer bij. Ik weet niet waar mijn kracht vandaan komt, maar ik wil niet dat het stopt.

Ik val nog een keer aan. En dit keer is hij te laat. Het zwaard snijdt langs zijn borst en een pijnlijke kreet verlaat zijn mond. Die kreet, moedigt me aan om verder te gaan. Met deze actie als afleiding in beeld, val ik nog een keer aan. Het wapen maakt dodelijke wonden in zijn borst, armen en benen.

En dan valt hij op zijn knieen. Het bloedverlies en de uitputting zijn te extreem om hem staande te houden. Mijn lichaam schreeuwt om hem te vermoorden. Mijn handen jeuken om hem te doorboren met het wapen.

Maar drie simpele woorden houden me tegen.

Ik geloof in je.

Met betraande ogen en wapen geheven kijk ik op hem neer. De vechter kijkt op van zijn positie en knippert met zijn ogen. De pijn, angst en uitputting zijn te lezen.

"Als je mij zou vermoorden. Verteken je niet alleen je eigen dood, maar die van je hele soort." En dan laat ik het wapen vallen. De menigte barst niet uit in gejuich of geklap. Het was doodstil.

Enkele mensen fluisterden met elkaar en enkelingen stonden op om de gewonde te helpen. Maar niemand durfde me in de ogen te kijken. Als ze langsliepen bogen ze enkel uit respect en maakte hun weg verder.

Ik blijf staan, de gebeurtenissen dringen nu pas echt goed tot me door. Waar kwam deze bloeddorst vandaan? Deze man had me niks aangedaan. Enkel een paar harde woorden waren gezegd, maar niks wat mijn woede zo kon aanwakkeren. Was dat hoe het voelde? Was dat hoe het voelde om bloed te willen zien vloeien door je eigen handelingen?

"Je hebt het gedaan." Zegt een stem achter me. Ik draai me om en zie Kayden staan. Hij kijkt niet langer bemoedigend of vriendelijk. Zijn ogen stralen enkel een soort verbazing gemengd met angst uit.

Ik knik. "Het zwaard geactiveerd? Klopt ja."

Mariana komt ook naast hem staan en schut haar hoofd. Ze zegt niks en kijkt me enkel aan. Ook zij ziet er voor het eerst angstig uit. Vanwaar was al die angst? Ze wisten toch wat er zou gebeuren als je het zwaard activeerden?

Kayden zet een stap naar voren en raapt het zwaard op. Zijn handen trillen als hij het wapen kantelt en het van alle kanten bekijkt. "Nee. Je hebt het zwaard niet geactiveerd, Clarice."

Verward frons ik mijn wenkbrauwen. Huh?

Een vreugdeloze grinnik verlaat zijn mond. "Het wapen kan niet geactiveerd worden, omdat het niet behekst is."

Ik schut mijn hoofd. "M-maar jullie zeiden dat- "

"Het was een leugen, Clarice." Onderbreekt Kayden me. "Het wapen is niet behekst. Jij bent behekst."

Ze hebben me bedrogen? Ryan? Mijn hart voel ik afbrokkelen in duizenden stukjes bij de gedachte dat Ryan hier ook een deel van uit maakte. En alweer voel ik hoe een zoute traan zich een weg baant langs mijn wang die nog steeds nat is van oude tranen. Rustig, Clarice. Hij had vast een goede reden. "En Ryan?"

"Ryan was het eens met onze beslissing. Hij begreep dat het nodig was dat je een anker had. Een anker met hoop die je emoties kon omzetten in acties." Zegt Mariana.

"W-wat bedoel je?" Een andere traan maakt zich langzaam een weg langs mijn wang. "Waar is Ryan?"

"De heksen hebben je kracht gegeven. Kracht waarmee je jezelf kan beschermen van alle vampiers die smachten naar je bloed. Het is niet opgeschreven in boeken nor bekend onder de vampiers. Het is door de heksen mond op mond doorverteld. De verlosser, Clarice, is niet alleen in staat Michael te verlossen van onsterfelijkheid, maar beschikt ook over een kracht die je je  nauwelijks kan voorstellen."

"Wist je dat?" Vroeg ik. Ik voel me bedrogen. Opgelicht. Hadden ze dit al die tijd voor me verborgen?

"Ik dacht dat het fabels waren." Zegt Kayden terwijl hij zijn rug recht. "Maar vandaag, Clarice, bewees jij het tegendeel."