Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 25

Chapter 25

"Tegen wie praatte je?" Vraagt Ryan terwijl hij kijkt naar de plek waar zojuist het gestalte stond.

Er is een verrader in jullie midden. "Niemand." Ryan was de verrader niet, dat was gewoon niet mogelijk. Ik twijfelde of ik hem moest vertellen over het figuur. Alleen de woorden hadden mijn mond al verlaten voor ik me er bewust van was.

Een zwak scheef glimlachje bespeeld zijn lippen terwijl hij langzaam een stap in mijn richting zet. "Oke." Aan zijn gezicht was te zien dat hij me niet helemaal geloofde, maar hij liet het gaan. "Wat doe je zo vroeg in de ochtend in het bos?"

"Gewoon..." Om me heen kijken probeer ik een excuus te verzinnen. "Ochtend wandeling." Ik ben verrast door mijn eigen woorden. Dat klonk op zich best geloofwaardig, toch?

"Je bent van Kayden's territorium af. Het is gevaarlijk hier. Je weet niet op wiens territorium we nu zitten, het is nog een wonder dat ze je nog niet geroken hebben." Ryan kijkt om zich heen alsof hij iets gehoord heeft.

Ik haal mijn schouders op. "Zoveel wezens willen me vermoorden. Een stel weerwolven kunnen er ook nog wel bij."

Met een enorme snelheid staat hij recht voor mijn neus en heeft hij mijn arm stevig vast. "Clarice doe niet zo gewetenloos. Je weet wat voor risico's je neemt door alleen in het bos te lopen. Het wordt je dood als je zo roekeloos met je leven omgaat."

Ik kijk in zijn ogen en ook al zie ik ze niet voor het eerst, toch bewonder ik elke keer weer hoe mooi een kleurloze hemel kan zijn. We staan zo dicht bij elkaar dat ik zijn ademhaling op mijn wang neer kan voelen strijken.

"Clarice..." Begint Ryan, terwijl zijn greep om mijn arm veranderd in een aanraking. "I-ik.... ik weet het niet meer."

Ik kijk omhoog zodat onze lippen elkaar bijna aanraken. "Wat weet je niet?" Vraag ik. De drang om mezelf in zijn armen te werpen is groot, alleen iets weerhoudt me daarvan. Ik weerhoud me er van.

Hij schut zijn hoofd terwijl hij zij wenkbrauwen fronst. "Meen je dit nou, Clarice? Steeds als ik naar je kijk kan ik niet anders dan denken dat je waarschijnlijk niet langer dan een week of twee te leven hebt. Er is een oorlog gaande, en wat doe jij? Je zoekt het gevaar alleen maar verder op. We hebben een plan nodig om je te redden, we moeten.... we moeten...."

Een luid wolvengejank klinkt vanuit de verte. Ryan en ik kijken op hetzelfde moment op. "Shit." Hoor ik Ryan zeggen. "Ren"

Ik kijk hem aan. "Wat?"

"Nu!" Zegt hij dringender terwijl zijn grijze stormachtige ogen in het rond flitsen. Alles aan zijn houding verteld dat hij haast heeft.

Ik zucht en doe wat hij zegt. Ik ren. De blaadjes knisperen onder mijn voeten terwijl ik het weerwolven getrappel vanachter me hoor komen. Ik waag me een blik naar achter en zie dat een hele groep weerwolven me op de hielen zit.

Het duurt niet lang voor ik het bos uit ben en Ryan nergens te bekennen is. Geschrokken kijk ik achter me. De wolven blijven bij de bosrand en deinzen terug alsof het zonlicht hun verbrandt. Één van de wolven is anders dan de anderen. Zijn vacht is ravenzwart en heeft een witte vlek bij het oog.

Terwijl de andere weerwolven zich omdraaien om terug te keren naar de roedel blijft de zwarte wolf staan. Ik denk bijna dat ik me het verbeeld als  de wolf bijna naar me lijkt te grijnzen en er een paarse flits door zijn ogen schiet.

Vol verwarring knipper ik met mijn ogen en schut ik mijn hoofd. Misschien is het een verbeelding, omdat ik nog steeds met het gestalte in mijn hoofd zit. Alleen als ik mijn ogen weer open is de wolf verdwenen. Waarom verdwijnt altijd alles voor mijn neus zodra ik even niet oplet?

Ik schut mijn hoofd en loop weg van de bosrand. Al zoveel dingen zijn gebeurd die ik niet kan verklaren. Het werd eens tijd dat ik antwoorden ging krijgen. En als niemand me die wou geven, dan zocht ik ze zelf wel op. 

Ik sla af in de richting van de bibliotheek. Ik kan de starende blikken in mijn rug voelen branden. Elke blik die ik opvang, wordt angstig ontweken. Ik slik en recht mijn rug. Kom op, Clarice, in deze tijden gaat het jou niets aan wat iedereen van je denkt.

Ik duw de zware bibliotheek deuren open en gelijk word ik verwelkomd door de zwerm van geuren van boeken. De bibliotheek is enorm en heeft veel weg van de bibliotheek uit beauty and the beast. Weerwolven lezen, zitten op de computer of zijn aan het studeren.

"Kan ik je helpen, meisje?" Vraagt een oude vrouw van de balie. Ze heeft haar bril opgedaan om me beter te kunnen zien. Het is een oude dame van rond de 65 schat ik. Ze heeft vriendelijke blauwe twinkelende ogen.

Ik schut mijn hoofd. "Nee, bedankt. Ik hoef alleen maar even te kijken." Ik probeer iets van haar vriendelijkheid terug te geven door terug te glimlachen.

De vrouw geeft alleen een kort knikje. "Laat me weten als je iets nodig hebt."

Ik loop richting de computers. Ik kan het op de ouderwetse manier doen door uren in de boeken te duiken of gewoon simpelweg via internet. Geef mij maar het internet. Ik neem plaats achter één van de computers. Wat moet ik in hemelsnaam opzoeken? Bloedmaan? Paarse ogen? Nee, laten we die paarse ogen en die vage man maar achterwegen laten.

Bloedmaan

Ik klik op 'zoeken' en scrol door de pagina's die tevoorschijn komen. Alleen ik kom geen één website tegen die iets gemeen heeft met de informatie die ik wel heb. De ene site zegt dat bloedmaan gelijk staat met zonsverduistering en de andere site zegt dat het het einde van de wereld betekend.

"Je gaat niks nuttigs daarover op internet vinden."

De plotselinge stem vanachter laat me schrikken en verstoord kijk ik achter me. Alleen het verstoorde gevoel veranderd in vreugde als ik recht in Jack's ogen kijk.

"Jack?" Vraag ik verrast. "Je bent terug?"

"Herrezen uit de as." Hij knipoogt naar me en richt zich op het computerscherm en grinnikt. "Bloedmaan leidt tot voorspelling over einde van de wereld? Wat is deze waanzin?"

Waar was Jack de afgelopen dagen? Gaat hij nu echt doen alsof hij niet een hele week was verdwenen? "Jack, waar was je de afgelopen week?"

Hij kijkt op van het computer scherm en haalt zijn schouders op. "Dingen."

"Dingen? Je verdwijnt voor een week en je verwacht van mij dat ik genoegen neem met 'dingen'?" Ik frons mijn wenkbrauwen en wacht op zijn antwoord.

"Ik ben jou geen verklaring verschuldigd, Clarice." Hij sluit de computer af en zet zich af van de tafel. "Kom, dan laat ik je zien waar je wel nuttige dingen gaat vinden." Hij draait zich om en loopt richting de balie.

En ook al ben ik niet bepaald blij met Jack zijn ontwijkende gedrag, toch volg ik hem.

Hij leunt over de balie heen. "Marie." Zegt hij tegen de oude vrouw die opkijkt met gefronste wenkbrauwen. "Mogen we een kijkje nemen in de afdeling van de offers en rituelen?"

De vrouw kijkt Jack geschrokken aan. Even denk ik dat ze niet reageren maar dan opent ze haar mond. "Ik ben bang dat ik je niet kan helpen."

Jack kijkt haar diep in de ogen en ik zie zijn pupillen vergroten en verkleinen. "Oh kom op, Marie. Er moet toch iets zijn dat je voor ons kan doen?" Hij legt zijn hand voor haar neer en laat het zwakke bibliotheeklicht op zijn daglichtring schijnen.

*~*~*~*

Haii,

Haha ik vind het hoofdstuk naar mijn doen best lang. Hopelijk was het een beetje leuk! Nog een gelukkig nieuw jaar iedereen!

Liefs,

_unicorns_are_realz_