Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 21

De volgende ochtend als ik mijn ogen open, suizen discuserende stemmen door mijn oren. Ze zijn luid en strevend de ander te overmeesteren. Kreunend sla ik mijn hand over mijn gezicht. Het is te vroeg in de morgen om zo veel te praten. Mijn hoofd begint te dreunen alsof het op ontploffen staat zodra ik overeind ga zitten en de kamer rond kijk. Niemand. Waarschijnlijk zitten ze in de keuken.

Even twijfel ik om naar de keuken te gaan. Midden in een discussie belanden zo vroeg in de ochtend staat nou niet precies op mijn to-do lijstje. Alleen als ik mijn maag hoor knorren weet ik dat de beslissing gemaakt is.

Met zware stappen loop ik naar de keuken. Wat ik aantref was niet precies wat ik had verwacht. De jongen Dominic zit aan de keukentafel met een kop koffie in zijn handen en Kayden zit tegenover hem. Allebei hun ogen zijn gevestigd op de koppige Mariana die naast de tafel staat met haar armen zelfverzekerd over elkaar geslagen.

"Dit kan je toch niet menen? Zie je dan niet dat hij onbetrouwbaar is?" Schreeuwt Mariana bijna in Kayden's oor.

Kayden verrekt geen spieren. "Hij is mijn broer. Mijn bloedverwant. Hij is te vertrouwen, einde discussie."

Ik kuch ongemakkelijk wat de drie doet opkijken. Ondanks dat het zojuist behoorlijk gehorig was, heerst er nu doodse stilte. Niemand maakt een geluid en is ook niet van plan iets te zeggen tot de jongeman die ik vaag herken als Dominic, zijn mond open trekt.

"Woah... al sla je me dood." Zegt Dominic terwijl hij bewonderend zijn ogen over me heen laat glijden. "Is dit de beroemde Clarice Moore?"

Kayden glimlacht terwijl er een zekere trots glinsterd in zijn ogen. "Dat heb je goed gezien. Ze duikt voor een tijdje onder hier."

"Ze is precies zoals ik me had voorgesteld. Lange kastanje bruine haren en onschuldige groene ogen." Hij gaat staan en steekt zijn hand uit. "Dominic. Broeder van Kayden. Wat een genoegen u te ontmoeten."

Een beetje ongemakkelijk neem ik zijn hand aan. Ik weet niet precies wat ik hier allemaal van moet denken. Mijn ogen schieten naar Mariana alleen ze lijkt niet van plan te zijn haar kritische blik van Dominic af te halen.

Dominic trekt mijn hand naar zich toe zodat ik ongeveer naar voren wordt getrokken. Zijn onverwachte beweging verrast me. Hij staat angstaanjagend dicht bij. Zijn ogen gloeien als kooltjes als hij zich voorover buigt. Even denk ik dat hij me wil kussen en geschrokken trek ik mijn hoofd naar achter, alleen hij snuift in mijn nek.

"Hmm... dus de geruchten zijn waar. Je ruikt inderdaad... intens."

"Het is haar bloed, idioot." Merkt Mariana op. Er zit een scherp randje aan haar stem. "Het is alleen verleidelijk voor vampiers en zover ik weet ben jij geen vampier."

Alle kleur trekt uit mijn gezicht weg en ik wil me uit de ferme grip van Dominic trekken. Zijn aanraking veroorzaakt koude rillingen door mijn arm. Rillingen die mijn wantrouw aanwakkeren.

"Oh, broertje. Rustig aan met Clarice. Straks maak je haar bang." Zegt Kayden half lachend.

Ik voel het bloed naar mijn hoofd stromen. Waarom doet Kayden het nou weer lijken alsof ik zo kwetsbaar ben? Eigenlijk had ik voor mezelf op moeten komen en moeten zeggen dat je mij niet zo snel klein krijgt. Alleen dat zou verspilde moeite zijn, want we weten allemaal dat dat niet het geval is.

Ryan met zijn goede timing komt nu ook de keuken binnen lopen. Hij schenkt Dominic geen blik waardig en wringt zich langs Mariana die de weg naar de koelkast versperd.

"Ryan." Is het enige wat Dominic zegt. Alleen het is genoeg om voor mij te weten dat de twee geen vrienden zijn. De bitterheid in zijn stem dringt door tot mijn ruggengraat.

"Wacht." Zegt Kayden verward. "Jullie kennen elkaar?"

"Zo'n knap gezichtje vergeet ik niet zomaar." Is Dominic's reactie. Alleen zijn gezicht toont alles behalve tolerantie. "Je bent geen steek veranderd, wat geen verrassing is natuurlijk." Lachend om zijn eigen grap, die ik in de eerste instantie niet eens had opgemerkt, klapt hij op de tafel. "Waar is Jack?"

Ongemakkelijk balanceer ik van mijn ene been naar het andere. "Ryan? Hoe kennen jullie elkaar?" Ik weet dat ik me beter hier niet mee kan gaan bemoeien, alleen in de positie waarin ik nu sta ben ik opgelucht dat de aandacht niet meer op mij gevestigd is.

Ryan negeert Dominic en mij compleet.

"Ryan heeft met bijna iedereen wel geschiedenis." Zegt de plotselinge stem van Jack. Hij stapt als een soort duistere macht uit de schaduwen van de... weet ik veel waar.

Een scheve grijns verschijnt op Jacks gezicht en hij laat zijn blik onderzoekend over Dominic glijden. "Zo zo, Dominic. Jij bent zeker wel veranderd in de zes jaren die we elkaar niet hebben gesproken. Toch maar een ander kapsel?"

Dominic grijnst terug, maar zegt niks. Hij slaat zijn armen over elkaar en is plots, in Jacks bijzijn behoorlijk gespannen. Ongemakkelijk plukt hij aan zijn haar. "Ach ja... je moet ook maar met de tijd meegaan." Hij schraapt zijn keel. "Ik had niet verwacht jou weer terug te zien. Waar heb je al die jaren uitgehangen? Als een schoothondje achter Ryan aangelopen?" Zijn woorden waren als messteken alleen zijn toon was mierenzoet.

"Jongens, laten we alles wat er in het verleden is gebeurd even rusten." Bemoeit Kayden zich ermee. Er is duidelijk aan zijn gezicht te zien dat hij er werkelijk niks van begrijpt.

Mariana snuift en mompelt iets onverstaanbaars.

Kayden negeert haar en vervolgt zijn zin. "Ik heb Dominic uitgenodigd om mijn rol als alpha voor een tijdje over te nemen zodat ik alle tijd heb om Clarice en Luce te helpen zich voor te bereiden op de strijd."

"En waarom kan hij dat niet doen? Waarom helpt hij Clarice en Luce niet? Dominic je alphaschap laten overnemen lijkt me een beetje... riskant."

"Mariana..." Begint Kayden zuchtend. "Begin nu niet weer."

"Prima! Laat Dominic al je macht die je hebt overnemen! Alleen als het hier een puinhoop wordt heb ik hier niks mee te maken. Ik ben weg hier!" En zo stormt Mariana de kamer uit.

Iedereen negeert Mariana en kijken elkaar samenspannend aan. Kayden schraapt zijn keel en richt zijn aandacht op mij. "Clarice, vanmiddag rond twee uur bij de trainingsvelden." Hij draait zich om naar zijn broer. "Dominic, succes."

Als ook Kayden de keuken heeft verlaten, heerst er een ongemakkelijke stilte. Mijn vermoeide hersenen hebben moeite alles wat er gezegd werd deze morgen te verwerken.

Ik voel twee ogen zich als lasers me aanstaren alleen ik besteed er geen aandacht aan. In plaats daarvan loop ik naar de tafel en pak een broodje kaas. Ik rammel van de honger.

Ik voel de warmte van een lichaam dat zich naast me gevestigd heeft. Langzaam kijk ik op in Ryan's ogen. "Weet je zeker dat je het wilt doen? Dat trainen bedoel ik." Zegt hij. Er glinsterde schampere bezorgdheid in zijn ogen. Het was niet veel maar het was er.

Rekening houdend met de andere personen in de ruimte glimlach ik twijfelend naar hem. "Je kan me niet altijd beschermen, Ryan. Ik moet leren hoe ik mezelf kan verdedigen." En ookal heb ik dit al duizenden keren gezegd, toch lijkt het nog steeds niet tot hem door te dringen.

Er kruipt een kleine glimlach op zijn lippen. "Weetje, Clarice. Misschien heb je gelijk. Het is gewoon..." Hij zucht. "Soms heb ik gewoon het gevoel dat ik verantwoordelijk voor je ben."

"Dat hoef je niet te voelen, Ryan. Ik weet wat ik doe. Geloof me maar."

Een enkele knik is het enige wat hij vrij geeft van zijn spelende emoties. "Ik denk dat ik het maar zou moeten doen met jouw woord."