"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Salonda hazır olan masanın başına giderek eksikleri kontrol ettim, her şey tamdı. Geriye sadece misafirlerin gelmesi kalmıştı. Çalak kapıyla adımlarımı oraya yönlendirdim. Kapıyı açtığımda babamla karşılaştım.
Başımı iki yan sallayarak reddettim onu. "Henüz gelmediler."
Babam beni onaylayarak salona doğru giderken kapıyı kapatarak bende peşinden ilerledim. İstemsizce yerimde duramıyordum. Bunun nedenini çözememiştim. Belki de yıllar sonra tanıdığım, sevdiğim insanları görecek olmamdan kaynaklıydı. Belki de başka bir şey içindi ancak onu zaman gösterecekti.
Salonda koltuklardan birine oturarak arkama yaslandım. Ardından telefonumu çıkararak sosyal medyada gezinmeye başladım. Uzun süredir giriş yapmıyordum hakkımda çıkan haberlerden dolayı. Bildirim kutum etiketlerle doluydu, hiç birini umursamadan birkaç dakika vakit geçirdim.
Çalan kapıyla birlikte oturduğum yerden ayaklandım. Annem ve babam benden önce davranarak kapıya gitmişlerdi bile. Onların ardından bende kapıya yaklaştım. Annem kapıyı açtığında görüş alanımıza ilk olarak Hamit amca ve Gülümser teyze girdi.
"Hoş geldiniz," diye sevinçle konuştu annem. Ardından kapıdan çekilip misafirlerin içeri girmesini kolaylaştırdı.
Karasu ailesi sırayla içeri girerken sırayla hepimizle tokalaşıp sarılıyordu. Benimle selamlaşmak için önüme gelen Feyzullah ile şaşırdım, ne kadar büyümüştü.
"Hoş buldum, sende hoş geldin." diyerek sıkıca sarıldım Feyzullah'a. Son gördüğümden beri ne çok değişmişti. "Çok büyümüşsün."
"Zaman hızlı geçiyor be abla, bizde değiştik." dedi Feyzullah ardından salona doğru geçti.
Evin kapısı son olarak Yavuz'un içeri girmesiyle kapanmıştı. Yavuz sırayla annemle babamla selamlaştıktan sonra bana doğru geldi. "Hoş geldin."
"Hoş buldum," dedi Yavuz ne yapacağını bilemiyormuş gibi. Yanaklarımızı değdirerek selamlaştıktan sonra o da ailesi gibi salona geçti.
Bende peşinden salona doğru ilerledim. Herkes boş bulduğu yere otururken çoktan sohbet edilmeye başlanmıştı. Bakışlarım herkesin üzerinde dolaşırken ara ara Yavuz'da takılı kalıyordu. Neden olduğu bilinmez bir şekilde gözlerine bakmak rahatlatıcıydı.
Gülümser teyzenin bana hitaben konuşmasıyla bakışlarımı ona çevirdim. "Bahar, sen nasılsın?"
"Aynı Gülümser teyze," diyerek burukça gülümsedim. O da anlamış gibi daha fazla üzerime gelmedi. "Sen nasılsın?"
