Shadowhunters: Bad Dream

The Beggining

Ο Jace μετά από το περίεργο συμβάν,έχοντας χάσει τα λογικά του δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά ώστε να καταλάβει τι έγινε μόλις τώρα,μένει ακίνητος και άφωνος και την κοίταζε.
Ήταν όμορφη.Και γενναία.Ή μάλλον έτσι του φαινόταν.Τα βρεγμένα σοκολατί μαλλιά της κολλούσαν στους ώμους της και στο σώμα της και μερικές τούφες της πάνω στο πρόσωπο,πάνω στα μάγουλα της.
«Τι είσαι;» σκέφτηκε χαζεύοντας την.
Εκείνη εκνευρισμένη παίρνει το πανωφόρι της για να φύγει από το κλαμπ γιατί ένιωθε ότι δεν γινόταν να μείνει κι άλλο  μετά από τέτοια βραδιά και να αντέξει τέτοια πόσο μάλλον περίεργη και απρεπής συμπεριφορά.
Προσπαθούσε να μην κολλάει στα άτομα που χόρευαν με τον ρυθμό της μουσικής αναίσθητα με το τι γίνεται τριγύρω τους και με ποιους βρίσκονται,ποιοι είναι δίπλα τους και με το γεγονός ότι κάποιοι -όπως για παράδειγμα εκείνη- προσπαθούν να περάσουν ενώ δεν τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να πάνε εκεί που θέλουν, αλλά αυτό ήταν αδύνατο γιατί σε κάθε σχεδόν της βήμα κάποιος την πατούσε.
Εκείνος χαμένος,δεν συνειδητοποίησε ότι εκείνη ερχόταν ολοένα πιο κοντά του.Αλλά δεν θα του πείραζε-μάλλον-. Θα ήθελε παρά πολύ να μυρίσει το άρωμα της και τα μαλλιά της.
«Τι σε έπιασε Jace;» ξανασκέφτηκε και κούνησε το κεφάλι του για να συνέλθει.Μετά από λίγα δευτερόλεπτα έριξε μια ματιά αν ήταν πιο κοντά του ώστε να αρπάξει την ευκαιρία να φύγει μια και καλή. Όμως ήταν πιο κοντά του. Και συγκεκριμένα ακριβώς μπροστά του.
«Καλά δεν με βλέπεις ότι προσπαθώ να περάσω; Νομίζεις ότι μπορώ να περάσω μπροστά σου σαν να είσαι φάντασμα; Αναίσθητος είσαι και εσυ;» του φώναξε εκνευρισμένη και θυμωμένη.
Στην αρχή τα έχασε και δεν μπορούσε να αρθρώσει μια λέξη κανονικά και να της μιλήσει όπως τα αγόρια ή τα κορίτσια που τα χάνουν όταν τους μιλάει το πρόσωπο που τους αρέσει.Έτσι συμπεριφέρθηκε και ο Jace ενώ είναι περήφανος για τον εαυτό του,την ομορφιά του και την γοητεία του ως προς τις γυναίκες.Όντως αυτός ο Jace άλλαξε τον ρόλο του για αρκετό χρονικό διάστημα -για την περήφανη,εγωίστρια και μετριόφρων άλλη πλευρά του εαυτού του τουλάχιστον-.
«Με... με βλέπεις;» βρήκε επιτέλους την ευκαιρία και την στιγμή να την ρωτήσει ξαφνιασμένος και έκπληκτος.
«Εμ ναι... Δεν είσαι και φάντασμα για να μην σε βλέπω...Παρά είσαι πολύ ξανθός και εκφραστικός για να είσαι φάντασμα. Να ορίστε σε αγγίζω.»του απάντησε σαρκαστικά εφόσον τον άγγιξε για λίγα δευτερόλεπτα.
Αχ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ήταν απολαυστικά για τους πόρους του δέρματος του και ας μην ήθελε ο ίδιος και πόσο μάλλον η καρδιά του να το παραδεχτεί.
Έχει κοπέλα,την αγαπάει και τον αγαπάει και είναι ευτυχισμένος μαζί της εφόσον τον αλλάζει και τον κάνει να νιώθει και να γίνεται καλύτερος και επιτέλους να αλλάξει την γνώμη του για την ανθρωπιά και τα συναισθήματα.
«Μα... πως... γίνεται αυτό....;» την ξαναρώτησε και ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει όλο αυτό που γίνεται.
«Εμ.. είσαι μαστουρωμένος..;»τον ρωτάει γιατί δεν καταλαβαίνει την συμπεριφορά του λες και όντως ήταν ένα φάντασμα.
«Αυτή τη στιγμή μακάρι να ήταν αλήθεια αλλά... Όχι δεν είμαι μαστουρωμενος.»της απανταει ήρεμα και ευγενικά κοντά της για να την ηρεμίσει γιατί δεν έπρεπε να την να υποψιαστεί το οτιδήποτε. Όμως τον βλέπει και είναι 100% πιθανό εκείνη να έχει ενόραση και να είναι μια σαν εκείνους,δηλαδή μια Shadowhunter, εφόσον εκείνος είχε ενεργοποιήσει το ρούνο του για να είναι αόρατος.
«Εμ Jace, τι γίνεται εκεί; Καλά βλέπω; Μπορεί και σε μιλάει;» τον ρώτησε ο Alec μέσω της ψειρας ακουστικό που την έχει στο αυτί του.
Με όσα έχουν συμβεί ξέχασε να επικοινωνήσει με τους άλλους μήπως και τον βοηθήσουν να καταλάβει επιτέλους.
«Τέλος πάντων... Προς τι όλα αυτά τα τατουάζ και τα σπαθιά στην πλάτη σου; Και πόσο μάλλον το ντύσιμο σου...» τον ρώτησε νιώθοντας ότι της άξιζε μια εξήγηση.
«Εμ μεγάλη ιστορία... Θα τα πούμε μια άλλη στιγμή. Με καλεί το καθήκον τώρα...Στο υπόσχομαι...»της απάντησε βιαστικά γιατί ένιωθε πως οπωσδήποτε ήθελε να βγει από αυτό το μέρος και να επιστρέψει πάλι πίσω στο Ινστιτούτο μήπως σκεφτεί καθαρά και να λύσει όλες του τις απορίες.
«Μα δεν σου ζήτησα κιόλας να μου υποσχεθείς...» του μίλησε αλλά εκείνος είχε μόλις φύγει. Εκείνη ξαφνικά ένιωσε μια περίεργη απογοήτευση ενώ αυτός της ήταν ένας ξένος και δεν τον ήξερε καθόλου και δεν ήξερε αν θα της άρεζε όταν θα τον γνώριζε καλύτερα. Μάλλον δεν της άρεσε η συμπεριφορά του όταν πρώτου μιλήσανε γιατί ήταν εκνευρισμένη και θυμωμένη με αυτό το περιστατικό στη πίστα.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα εφόσον έφυγε εκείνος,ένιωθε και εκείνη ότι δεν είχε κανένα λόγο να μείνει και εκείνη μέσα στο κλαμπ και ξαφνικά δεν μπορούσε να αναπνεύσει λες και υπήρχε έλλειψη οξυγόνου μέσα στο χώρο ενώ οι άλλοι αυτοί που χόρευαν είχαν εννοείται την δυνατότητα να αναπνέουν κανονικά.
Δεν έφταιγε η ατμόσφαιρα... Έφταιγε η ανάμειξη συναισθημάτων της εκείνη τη στιγμή. Ένιωθε θυμό,οργή, εκνευρισμό και ένιωθε επίσης την ανάγκη να βγει έξω από το κλαμπ μήπως και ηρεμίσει επιτέλους.
Έτσι πηγαίνει προς την έξοδο γρήγορα και κατά τη διαδρομή δεν παρατηρούσε τίποτα γιατί ένιωθε επίσης ζαλάδα και την υποπτευόταν ότι υπήρχε περίπτωση να λιποθυμήσει.
Αφού βγήκε έξω,κάθισε στα γόνατα και έβαλε τα χέρια της στο λαιμό και έκανε σχεδόν μασάζ ώστε να μπει οξυγόνο μέσα στους πνεύμονες της και να ηρεμίσουν η ίδια και οι παλμοί της καρδιά της.
Εφόσον άρχισε να αναπνέει κανονικά,ένιωθε μεγάλη ευγνωμοσύνη και ευχαρίστηση που συνήλθε και έτσι σηκώθηκε στα δυο και κούμπωσε το φερμουάρ του δερματινου τζάκετ και ήταν έτοιμη να πάει σπίτι.
Ξαφνικά άκουσε ένα παράξενο ήχο στο στενό δρομάκι δίπλα στο κλαμπ.
Αρχικά δεν του έδωσε σημασία και άρχισε να περπατάει.Την δεύτερη φορά ακούστηκε μια τσιρίδα και τρόμαξε.
Κάποια κινδύνευε και εκείνη δεν θα άντεχε να μην έκανε κάτι για να την σώσει και τελικά πάει προς εκείνο το στενό δρομάκι αλλά κανεις δεν ήταν εκεί.
Ή μάλλον ήταν κάποιος εκεί για ένα δευτερόλεπτο που τον αντίκρισαν τα μάτια της αλλά εξαφανίστηκε. Σαν να τον κατάπιε η γη ή μάλλον καλύτερα σαν να τον κατάπιε ο σκοτεινος αλλά λαμπερος ουρανός.
Για μια στιγμή σκέφτηκε να κοιτάξει πάνω αλλά δεν ήθελε να πιστεύει ότι.... Δεν ήταν κάποιος ή κάποια αλλά ήταν το κάτι.
Δεν πιστεύει στο υπερφυσικό κόσμο και ας διάβασε αρκετά πράγματα για αυτό. Βιβλία και άρθρα.
«Κοίταξε πάνω και θα δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα,μην φοβάσαι.» σκέφτηκε εκείνη ακριβώς την στιγμή.
Αλλά πείσμωνε και δεν κοίταξε πάνω. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο γρήγορα και έντονα σαν να ήταν έτοιμη να βγει από το ίδιο της το σώμα.
«Κοίταξε! Μη φοβάσαι! Απλώς θα κοιτάξεις για να ηρεμίσει το υποσυνείδητο σου και να δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί πάνω.» ξανασκέφτηκε και παίρνει γρήγορες βαθιές αναπνοές.
Αφού πήρε όσες χρειαζόταν,παίρνει το θάρρος και κοιτάει πάνω και νιώθει ανακούφιση εφόσον δεν υπάρχει τίποτα τελικά.
Για πρώτη της φορά δεν έχει ξανανιώσει τόσο ανακουφισμένη και έτσι ηρεμεί.
Αυτό που έγινε στο κλαμπ, η περίεργη συμπεριφορά του ξανθού νεαρού και τώρα αυτή η κραυγή, την έχουν τρελάνει και άρχισε να φοβάται ότι κάτι πολύ σοβαρό γινόταν, όπως με την ιστορία της Elena Gilbert από τη σειρά The Vampire Diaries όπου είχε μια πολύ φυσιολογική ζωή,εκτός ότι είχε χάσει και τους δυο γονείς της σε τροχαίο και μόνο εκείνη σώθηκε και μετά από λίγο καιρό ερωτεύεται το καινούργιο καυτό αγόρι στο σχολειο που τυχαίνει να είναι βρικόλακας και έτσι συναντάει το υπερφυσικό κόσμο. Ναι τελικά ένιωθε ότι τρελαινόταν Γιαιτι πίστευε ότι αποκλείεται να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν βρικόλακες ή λυκανθρωποι ή οτιδήποτε άλλο υπερφυσικό πλάσμα σε αυτό το κόσμο.
Ρίχνει κάποιες ματιές τριγύρω μήπως υπάρχει κάποιος που να θέλει να την τρομάξει και να της κάνει φάρσα αλλά δεν βλέπει κάτι.
«Είναι κάποιος εδώ;»ρωτάει στον αέρα για να σιγουρευτεί ότι άκουσε από λάθος κατεύθυνση ή και μάλλον η κραυγή να έβγαινε σχεδόν κοντά στην έξοδο του κλαμπ και ναι να έχει η ίδια τέλεια «υπερφυσική» ακοή.
Κανεις δεν της απάντησε και έτσι γυρνάει να επιστρέψει στο δρόμο προς το σπίτι της. Ακούγεται ένα γρύλισμα και της κόβεται η ανάσα.
Γυρνάει να δει και βλέπει κάτι μες τη μαύρη σκιά. Ανέπνεε δυνατά σαν να προετοιμαζόταν να επιτεθεί.
Προσπαθούσε να δει καθαρά μες το μαύρο σκοτάδι ώστε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν. Ναι εκείνη ακριβώς την στιγμή πίστεψε ότι ήταν κάτι μη ανθρώπινο.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια της και έλεγε από μέσα της: « Μπορείς να το αντιμετωπίσεις, τόσα επιστημονικά βιβλία έχεις διαβάσει. Δεν θα είναι κάτι το τρομερό...».
Ανοίγει τα μάτια της και πλησιάζει στην μαύρη σκιά κοντά στο κάδο.
Εκείνο όμως σκαρφάλωσε στο τοίχο γεματο με τούβλα και έτρεχε γρήγορα.
«Ωω Θεε μου!» φώναξε.
Δεν ήταν κάτι υπερφυσικό ή μάλλον ήταν κάτι υπερφυσικό σε σώμα ανθρώπου ή απλώς ήταν ένα όραμα.
Κοίταξε καλύτερα και το αναγνώρισε.
Ήταν ο Josh, ο σερβιτόρος με τον οποίο συνεργάζεται εκείνη στο κλαμπ. Συνεργάτης και φιλος. Σήμερα όμως συμπεριφερόταν σαν να ήταν άλλος και μάλιστα φαινόταν πολύ επιθετικός.
Όμως όσο και επιθετικός να ήταν και όσο αγενής της συμπεριφέρθηκε σήμερα, δεν θα ξεχνούσε ποτε τη φιλια του και την καλοσύνη του όταν εκείνη τον χρειαζόταν.
Την βοήθησε στις πιο δύσκολες τις στιγμές,της έδινε χρήματα εφόσον εκείνη ζούσε μόνη της.
«Josh;Εσύ είσαι;» τον ρωτάει για να ακουστεί η φωνή της ώστε να την αναγνωρίσει και να μην της επιτεθεί.
Την άκουσε και άρχισε να βογκάει δυνατά και επέστρεφε προς εκείνη σαν το θήραμα που άκουσε το θύμα του και πάει να του ορμηξει να του ξεσκίσει το λαιμό.
Τα μάτια της γουρλωσαν και άρχισε να τρέχει χωρίς να σκεφτεί σε ποια κατεύθυνση να τρέξει για να σωθεί αλλά μόλις το συνειδητοποιεί, πήρε τη λάθος διαδρομή που καταλήξει σε αδιέξοδο.
Δεν έχει πάει ποτε ορειβασία, ούτε προσπάθησε ώστε να σκαρφαλώσει στο τοίχο ή κάπου άλλου. Τελικά κάθεται στην άκρη και οι μονες της επιλογές ήταν να τσιρίξει ή να τον παρακαλέσει να ηρεμίσει και να την αφησει να φύγει. Η δεύτερη επιλογή σίγουρα δεν θα είχε καλό αποτέλεσμα όποτε σκέφτηκε να τα δοκιμάσει και τα δυο.
Εκείνο κόντευε και όταν έφτασε σχεδόν 6 βήματα μακριά της, σηκώνεται στα δυο και την κοιτάζει.
«Josh,σε παρακαλώ, μη!»τον παρακάλεσε δακρυσμένη και τρομοκρατημένη.
Τίποτα δεν λειτούργησε. Εκείνο ερχόταν ολοένα πιο κοντά της. Άνοιξε το στόμα του και βγήκαν εκατοντάδες δόντια σαν εκείνο το φυτό που μπορεί να ανοίξει και να σε δαγκώσει- στα βιβλία και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας-.
«Δεν μπορεί να είναι αληθινό.»σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια της για λίγο και τα ξανα άνοιξε μετά. Ήταν αλήθεια όλο αυτό το σκηνικό. Και το χειρότερο; Ακόμη δεν το πίστευε.
Τσίμπησε το χέρι της μήπως συνειδητοποιήσει επιτέλους πως βρίσκεται σε αληθινό κίνδυνο εξαιτίας ενός υπερφυσικού πλάσματος μέσα σε ανθρώπινο σώμα.
Αυτό ήταν 2 βήματα μακριά της και εκείνη σκεφτόταν πολλά πράγματα πριν δώσει την τελευταία της αναπνοή.
Αρχίζει να κλαίει και να τσιρίζει δυνατά, τόσο δυνατά όπως εκείνη τη μέρα η οποία χαρακτηρίζεται ως χειρότερη στην ζωή της, μήπως την ακούσει κάποιος και σωθεί.
Εκείνο ήταν μια ανάσα μακριά της.Πάει να βάλει το χέρι του στο στόμα της και να την αναγκάσει να το βουλώσει.
Όταν ακουμπάνε τα δάχτυλα του στα χείλη της,ξαφνικά παίρνει φωτιά και μπαίνει ένα ξίφος μέσα του και εξαφανίζεται σαν να μην υπήρχε ποτε.
Και εξαφανίστηκε ο Josh,ένας από τους λίγους φίλους της.Φαινεται και είναι άτομο που δεν κάνει εύκολα φιλίες. Έφταιγαν πολλά. Μάλλον ο χαρακτήρας αλλά και όσα έχουν συμβεί στην ζωή της.
Βλέπει το ξίφος και καταλήγουν τα μάτια της σε ένα πρόσωπο που κανονικά θα έπρεπε να φύγει από το κλαμπ αλλά εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να νιώσει ακόμη περισσότερη ευγνωμοσύνη που της έσωσε τη ζωή. Αλλά ταυτόχρονα εξαφάνισε και τον φίλο της και αυτό την έκανε ακόμη περισσότερο θυμωμένη και ήθελε τόσο πολύ να του ορμηξει. Και αυτό κάνει τελικά.
Πετάει το ξίφος του με το πόδι της και τον χτυπάει στο πρόσωπο.
Γιατί εκτός από το γεγονός που σκότωσε τον φίλο της, φοβόταν μήπως σκότωνε και εκείνη.Μάλλον έπρεπε να σώσει και τον φίλο της από εκείνον. Αλλά εκείνη πως θα γλίτωνε από εκείνο που υπήρχε μέσα στο φίλο της.
«Τι στο διάολο κανεις;»την ρωτάει φτύνοντας το αίμα από το στόμα του.
«Εγώ; Ή εσυ που μόλις σκοτωσες ένα από τους φίλους μου;!;!»του φώναξε και ήταν έτοιμη να τον χτυπήσει και άλλο αλλά εκείνος την προλαβαίνει και πιάνει τα χέρια της από τους καρπούς της με τα δικά του και την σπρώχνει προς τον τοίχο και να την αναγκάσει να ηρεμίσει ώστε να της εξηγήσει.
«Σε παρακαλώ... Ηρέμησε... Άφησε με να σου εξηγήσω και να σε βοηθήσω να καταλάβεις και αποδεχτείς όλο αυτό...» της μίλησε ήρεμα και σιγανά, με τον τρόπο που βοηθάει πάντα.
«Γιατί.. να σε... εμπιστευτώ;» τον ρώτησε λαχανιασμένη.
«Γιατί πιστεύω ότι είσαι άτομο που αναζητά την αλήθεια... Και άτομο που αναζητεί τον πραγματικό του εαυτό...»της απάντησε και άφησε τα τους καρπούς της για να της δείξει ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί.
Εκείνος περίμενε μια αντίδραση της ή έστω να του πει κάτι. Αντιθέτως κάθησε κάτω και άρχισε να κλαίει.
Άρχισε να πενθεί τον φίλο της και ακουμπούσε το μέρος όπου στέκονταν εκείνος.
«Τι ήταν ακριβώς;» τον ρώτησε μετά από λίγο.
«Ήταν ένας δαίμονας,από αυτους που μπορούν να κυριαρχούν τους ανθρώπους και συνήθως ακολουθούν τον Διαβολο αλλα αυτός εδώ ο συγκεκριμένος ήταν ένας από τους ανεξάρτητους. Εδώ και λίγες μέρες εγώ και η ομάδα μου τους κυνηγούμε.»της απάντησε αφού κάθησε και εκείνος ώστε να την βλέπει στα μάτια της.
«Δεν... υπήρχε... περίπτωση να ... σωθεί..;»τον ξαναρώτησε κλαίγοντας με λυγμούς.
«Όχι, λυπάμαι.» της ξανα απάντησε λυπημένος και σήκωσε το χέρι του και χαϊδεύει το υγρό αριστερό μάγουλο της από τα δάκρυα της.
«Δεν υπήρχε ή απλώς δεν βρήκατε ακόμη τον τρόπο;» τον ξαναρώτησε απότομα.
«Δεν υπάρχει, σου είπα.» της ξανα απάντησε και εκείνος απότομα.
«Δεν προσπαθήσετε, εννοείς.» του είπε ξεκαρφωτα κάπως θυμωμένη.
«Τώρα μην θυμώνεις επειδή μόλις σκότωσα τον φίλο σου!»
«Αα το παραδέχεσαι! Μόλις σκοτωσες τον φίλο μου και όχι τον δαίμονα γιατί εννοείται ότι εκείνος θα την γλίτωνε εφόσον είναι υπερφυσικό πλάσμα!» του φώναξε,πέταξε το χέρι του από το μάγουλο της και σηκώθηκε όρθια.
«Καταλάθος μου ξέφυγε! Τον δαίμονα σκότωσα.Για σκέψου λογικά, αν δεν είχα σκοτώσει τον δαίμονα πως αλλιώς έχει πάρει φωτιά και εξαφανίστηκε χωρίς να αφησει καμία στάχτη ή κανένα ίχνος τουλάχιστον.»της είπε ψύχραιμος για να διατηρήσει την ισορροπία και σηκώθηκε και εκείνος όρθιος.
«Όμως μπορεί να υπήρχε τρόπος να σωθεί από τον δαίμονα ώστε να ζήσει,έτσι;»τον ρώτησε και σκούπισε τα μάτια της.
«Δεν ξέρω.. Δεν έτυχε να προσπαθήσουμε κάποια στιγμή...»
«Δηλαδή μου λες ότι μπορεί πιθανότητα να έχουν χαθεί ανθρωποι ενώ μπορεί να υπήρχε η δυνατότητα να σωθούν;! Μετά μου λες να σε εμπιστευτώ!» άρχισε να του ξανα φωνάζει.
«Τώρα αισθάνεσαι θυμωμένη γιατί πενθείς τον φιλο σου αλλά σε παρακαλώ άφησε το θυμό σου για αργότερα γιατί όπως και εσυ και εγώ θέλω να λύσω κάποια ερωτήματα.»
«Δεν είμαι θυμωμένη.» του είπε με περίεργο ήρεμο τόνο της φωνής της.
Την κοιτάζει περίεργα και την ρωτάει: « Δεν είσαι;»
«Όχι. Απλώς είμαι απογοητευμένη και οργισμένη. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν θα σου δώσω το δικαίωμα να με ακουμπήσεις.» του μίλησε έτσι γρήγορα και χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο και εκείνος πέφτει κάτω και χάνει τις αισθήσεις του.
«Ούτε ποτέ.» συμπληρώνει την προταση της και φεύγει τρέχοντας για να γλιτώσει και να μην την ακολουθήσει ώστε να μάθει που μένει.

...

«Jace!Ξύπνα σε παρακαλώ!» ακούγονταν μια γυναικεία γλυκιά γνωστή φωνή.
Εκείνος άνοιγε πολλές φορές τα μάτια του για να δει καθαρά ποια του μιλούσε.
«Jace!» ξανα του φώναξε αυτή η γλυκια φωνή.
Αφού την ξανα άκουσε και άνοιξε καλά τα μάτια του, την αναγνώρισε. Ήταν η Clary. Και πίσω της ήταν ο Alec και η Izzy.
«Παιδιά, εντάξει ξύπνησε.Απλως έχασε τις αισθήσεις του.» είπε στους άλλους για να τους καθησυχάσει.
«Τι έγινε;» τους ρώτησε εκείνος και άρχισε να βογκάει από το πόνο που προερχόταν από το κεφάλι του. Έβαλε το χέρι του και το λέρωσε με αίμα. Τότε άρχισε να θυμάται.
Ναι, εκείνη θύμωσε και τον χτύπησε ώστε να ξεφύγει από εκείνον.
«Που είναι;!» τους ρώτησε φωναχτά ξανα και αναζητούσε στο χώρο μήπως ήταν και εκείνη εκεί αλλά είχε ήδη ξεφύγει.
«Σου ξέφυγε. Καλά πως σε ξεγέλασε έτσι; Πως ξεγελάστηκες έτσι;» τον φώναξε ο Alec γεμάτος ανησυχία.
«Ποση ώρα ήμουν αναίσθητος;»
«Για ένα τέταρτο τουλάχιστον. Δεν απαντούσες στο κινητό και μας ανησύχησες και τελικά ήταν σωστό που ήρθαμε γιατί φοβόμασταν μήπως σου συνέβη κάτι.» του μίλησε η Clary και άρχισε να τον χαϊδεύει.
«Είσαι καλά τώρα;» τον ρώτησε η Izzy.
«Χμμ πονάει το κεφάλι μου.»
«Izzy, φέρε το stele να τον θεραπεύσω.» της είπε και εκείνη της το έδωσε.
Σηκώνει την μπλούζα του και ενεργοποιεί το ρουνο της θεραπείας και μετά από λίγες στιγμές θεραπεύτηκε η πληγή στο κεφάλι του.
«Σε ευχαριστώ Clary.» της είπε και της φίλησε το χέρι.
«Βοηθήστε τον να σηκωθεί όρθιος.» τους είπε ο Alec.
Αφού τον σήκωσαν, ο Jace πήρε το σπαθί του και το έβαλε ξανα στην πλάτη του.
«Τώρα, αφού θεραπεύτηκες, άρχισε τις εξηγήσεις. Γιατί επέστρεψες ενώ κανονικά θα επέστρεφες μαζί μας στο Ινστιτούτο;» τον ρώτησε ο Alec.
Εκείνος πήγε να του απαντήσει αλλά δίστασε. Δεν ήξερε από που να ξεκινήσει.
«Άσε κατάλαβα. Μάλλον να αλλάξω την ερώτηση μου. Τι στο διάολο έγινε στο κλαμπ;» τον ξαναρώτησε.

Τέλος

Ευχαριστώ πολύ που διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού και ελπίζω να σας άρεσε και να θέλετε να συνεχίσετε να το διαβάζετε.❤️
Τα λέμε πολύ σύντομα😚
Μια συμβουλή: Αν δεν ξέρετε την ιστορία της σειράς αυτής, θα σας συνιστούσα να δείτε την σειρά Shadowhunters(Freeform), αλλά υπάρχει και ταινία The Mortal Instruments: City Of Bones με πρωταγωνίστρια την Lily Collins ως Clary Fairchild και βέβαια και την σειρά βιβλίων της συγγραφεας Cassandra Clare που λέγεται The Mortal Instruments (Shadowhunters Chronicles) ή μπορείτε να διαβάσετε την περίληψη κιόλας για να συνεχίσετε το βιβλίο😆
Με αγάπη,
Κατ♥️