De Nieuwe Wereld 7: Oades Testtien (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 4

Danek zond het vreemde antwoord door naar de rest. "Moeten we meegaan?"

"Ja!" zond Milou meteen, nogal luid.

Mir zag haar achterliggende gedachten. Als de verzorgster ervoor kon zorgen dat zij bij Danek bleef, dan wilde ze mee. Het maakte haar niet meer uit waar ze heen moest, als ze maar niet alleen hoefde te gaan.

Danek probeerde haar gerust te stellen. "Lou, ik zei toch al, het komt wel goed, ik laat je niet alleen."

"Maar jij bent een kind, ze luisteren nooit naar ons. Wat kun jij doen wanneer ze mij bij jou weghalen. We moeten met haar mee, zij houdt ons samen."

De anderen probeerden op haar in te praten, haar over te halen om tegen te stribbelen, maar het was duidelijk dat ze dat juist niet wilde.

Mirs stem klonk boven de anderen uit: "Milou, ze zullen jullie niet laten gaan, er is overal bewaking. Waarom doet jouw verzorgster dit? Kijk naar haar, ze doet echt heel raar."

Ze zag hoe Milou opkeek, maar haar zusje klemde enkel haar lippen op elkaar. "Dit was wat ik wil. Zij begrijpt hoe ik me voel, alleen een volwassene kan iets doen, ik niet."

Danek was de eerste die het doorkreeg. "Lou, dit doe jij."

Het duurde even voordat Mir begreep wat hij bedoelde. Als een kleine slinger rende het groepje van drie de gangen door en zij stoof erachteraan. Sommige deuren gingen open, anderen bleven stug dicht. De verzorgster leek geen echt plan te hebben, ze rende maar door en door.

Plotseling verschenen er mannen. Grote mannen in zwarte kleding die hen de weg versperden. In gedachten zag Mir hoe Milou zich opmaakte om te gaan gillen en schoppen en slaan, alles waarvan Mir wist dat Milou het nooit echt zou doen. In plaats daarvan deed de verzorgster het echter en voor het eerst schoot er twijfel door Milous hoofd of weglopen wel zo'n goed idee was. Ze liet de hand van de vrouw los en liet zich door Danek naar de muur trekken. Uit het bereik van de vrouw die blijkbaar dacht dat ze hen met hand en tand moest beschermen.

"Milou, je moet stoppen!" De dringende klank in Daneks stem verbaasde de anderen net zozeer als zijn gebruik van Milous hele naam. Hij zei normaal altijd Lou. Het schokte het meisje zelf ook, want haar blik schoot naar de vrouw.

Mir volgde haar blik en ineens zag ze het, de bleke ogen. Net zoals die van Milou. Ze schrok. Danek had gelijk, zij deed dit. De vrouw was niet in paniek, dat was Milou. De vrouw wilde niet vluchten, dat wilde Milou. Ze moest ermee stoppen, maar ze wist duidelijk niet eens wat ze deed, dus hoe moest ze het voor elkaar krijgen?

"Ik weet niet hoe," zond ze paniekerig.

Haar blik werd van de vrouw weggescheurd toen Danek recht tegenover haar ging staan. Hij liet haar hand los en legde zijn handen tegen haar wangen. Mir zag dat hij maar ietsje groter was dan Milou en zijn vuurrode haar stond zoals altijd in pieken omhoog. Zijn mond, die meestal lachte, stond nu grimmig en zijn lichte stem was bijna onverstaanbaar toen hij zei: "Kijk naar mij. Je moet rustig worden, Lou. Je moet je paniek loslaten, je moet haar loslaten. Ze staat aan onze kant, dat weten we al, dat hebben we gehoord. Je moet haar loslaten, want zo komt ze in de problemen."

Mir zag hoe het meisje haar gezicht kreukelde en uit alle macht probeerde te doen wat haar beste vriend zei. Haar paniek zakte wat omdat ze zich nu concentreerde op iets heel anders. Dat was het moment waarop Mir zag wat er aan de hand was. "Kijk, Milous schild."

Ze toonde de anderen wat haar net opgevallen was. Milous schild, dat normaal net als die van de rest een laagje vormde tussen hen en de buitenwereld, wrong zich als een wikkel om de verzorgster heen. Ze schrokken er alle tien van. Die reactie uitte zich in een strakker aantrekken van de wikkel rondom de verzorgster, waardoor die weer opnieuw in opstand kwam.