De Nieuwe Wereld 7: Oades Testtien (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Wynn

Tagmar jaar 12089 (Elodie jaar 379)

Een van de vroegste gebeurtenissen die Wynn zich kon herinneren was dat hij te horen kreeg dat hij gescheiden zou worden van de rest. Natuurlijk was het lastig om te filteren welke herinneringen echt van hem waren en welke van de andere kinderen. Al voordat hij geboren was deelde hij zijn bewustzijn met negen zogenaamde broertjes en zusjes. De beelden in hun collectieve geheugen liepen altijd al door elkaar.

Toch dacht hij dat deze specifieke herinnering van hemzelf was en niet van Novali, die graag met de eer streek. In háár eerste herinnering speelde hij een grote rol, maar blijkbaar had het op hem minder indruk gemaakt.

Ze waren vier jaar toen Novali ontdekte dat hun genetische opmaak voor meer verrassingen had gezorgd dan enkel een zeer sterke zendgave. Dat was bijna een jaar geleden.

De gebeurtenis speelde zich in zijn hoofd af als een immersieve film en vanuit zijn ooghoek zag hij een opgetogen lach op Novali's gezicht verschijnen.

"Wanneer denk je dat jullie gaven zich zullen laten zien?" vroeg het meisje met het steile zwarte haar. Van alle tien de kinderen sprak zij het liefst met haar stem.

"Als we die tenminste hebben," bromde hij. Ze zaten met z'n allen in de gemeenschapskamer te wachten totdat hun verzorgers klaar waren met vergaderen.

Een zelfingenomen gevoel van tevredenheid vond zijn weg vanuit Novali naar de rest van de groep, terwijl haar gedachten hen meevoerden naar de gebeurtenis die hun levens een nieuwe wending gaf.

---

Nog een paar centimeter, dan kon ze erbij, ze wist het zeker. Misschien met een opstapje, er stond er één in de wasruimte. Op blote voetjes rende Novali de paar meter naar de wasruimte waar ze het zwevende opstapje stevig vastgreep. Het gaf een lichte weerstand toen het werd opgetild boven de ingestelde hoogte. Bij de deur liet ze het opstapje vallen en zonder geluid bleef het netjes hangen waar het hoorde. Precies hoog genoeg zodat ze bij de knop kon.

"Novali, schiet op!"

Wynns stem klonk in haar hoofd en boos zond ze terug: "Ik kom al, ik ben niet zo groot als jij."

Ze reikte omhoog naar de deurscan, maar toen haar palm het vakje raakte gebeurde er helemaal niets.

"Oh nee, ze heeft hem op slot gedaan." Woest maakte ze een vuist en bijna ramde ze hard tegen het metaal van haar belemmering. Nog net op tijd hield ze zich in. Te veel herrie zou de verzorgster wakker maken.

Met een diepe zucht legde ze haar voorhoofd naast haar beide handen tegen het koele materiaal. Het kwam vast door de vorige dag. Toen was ze er vandoor gegaan, omdat ze zo graag naar buiten had gewild. De verzorgster had haar teruggehaald. Maar nu moest ze naar de gemeenschapskamer toe. Het was niet eerlijk dat ze alleen haar opsloten. De anderen wachtten.

In gedachten zag ze hoe haar broertjes en zusjes zich al verzameld hadden. Quinta stond bij het keukenblok, terwijl ze een poging deed om iets ingewikkelds te maken van de bakjes granen. Ze moest de deur open krijgen, de groep was niet compleet zonder haar. Wanhopig duwde ze haar vingers tegen het metaal, alsof ze het met pure wilskracht voor elkaar kon krijgen. Ze klemde haar lippen opeen en fronste uit alle macht en opeens lichtte het metaal op. Niet letterlijk. Er zat geen licht in de deur. Het oplichten gebeurde in haar gedachten. Alsof de miljarden kleine deeltjes waaruit het materiaal was opgebouwd plotseling tot leven kwamen. Ze keken naar haar, afwachtend, stil. De bolletjes waren grappig en Novali vergat haar boosheid. "Hé, moet je kijken."