(Δανάη pov)
~16:10~
Έχουμε σχεδόν φτάσει στο σπίτι της γιαγιάς μου και νομίζω δεν έχω υπάρξει ποτέ μου λιγότερη ενθουσιασμένη για κατι.
Αν και μου έχει λείψει γιατί έχω να την δω από τα περασμένα Χριστούγεννα, δεν ξέρω κατά πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η διαμονή μου στο σπίτι της.
Γίνομαι γκρινιάρα ε..? Οκαυ σκάω.
Ίσως απλά τα παραλέω. Μπορεί να περάσω καλά, ποτέ δεν ξέρεις. Όχι όμως αν πάω εκεί, με την σκέψη ότι όλα θα είναι χάλια. Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσω να γίνω πιο θετική. *γέλασαν μέχρι και τα περιστέρια*
Μετα από αυτές μου τις σκέψεις, δυνάμωσα την μουσική που έπαιζε από τα ακουστικά μου και απόλαυσα τα λίγα λεπτά που απέμειναν μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
~16:45~
Άνοιξα με αργές κινήσεις την πόρτα του αυτοκινήτου και κατέβηκα από το όχημα, αντικρίζοντας την παλιά μονοκατοικία της γιαγιάς μου. Πόσο καιρό έχω να έρθω? Νομίζω από όταν ήμουν τεσσάρων. Το θυμόμουν διαφορετικά το σπίτι πάντως.
Είναι αρκετά μεγαλύτερο από ότι θυμόμουν τελικά. Το παλιό του χτίσιμο, η λευκή-μπεζ φθαρμένη μπογιά στο εξωτερικό, τα μεγάλα σκούρα μπλε παράθυρα και η κεραμιδένια του σκέπη του δίνουν μια ωραία διαφορετική νότα. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τι αλλά κάτι με τραβάει σε αυτό το σπίτι.
"Δανάη, έρχεσαι?" Μου φώναξε από λίγο πιο μακριά η μαμά μου.
"Ναι, μισό" Απάντησα γρήγορα και έριξα μια τελευταία ματιά στο εξωτερικό του σπιτιού πριν σηκώσω την βαλίτσα μου από το έδαφος και ξεκινήσω να κατευθύνομαι προς την είσοδο του.
Η βαριά σκούρη μπλε πόρτα της εισόδου, τρίζει χαρακτηριστικά καθώς την σπρώχνω με ελάχιστη δύναμη για να ανοίξει. Οι γονείς μου, μαζί με την Λυδία, έχουν ήδη μπει μέσα στο σπίτι οπότε αποφασίζω να μην βιαστώ και να θαυμάσω τον κήπο που τόσα χρόνια έχω να δω.
Είναι τόσο όμορφος όσο τον θυμάμαι. Οι κατακόκκινες τριανταφυλλιές βρίσκονται παντού γύρω μου και η μυρωδιά των υπέροχων ανθών τους δεν αργεί να φτάσει σε εμένα.
Ανεβαίνω τα λίγα σκαλάκια για να φτάσω στη βεράντα του σπιτιού, όπου και αντικρίζω στα αριστερά ένα στρογγυλό τραπεζάκι με δύο λευκές καρέκλες γύρω του και στα δεξιά την γνωστή κούνια. Αχ θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή να περνάει ώρες καθισμένη σε αυτή την κούνια.
