Νόστος Καρδιάς

ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

     Η μικρή Αυγή, είχε τρέξει με φούρια να βρει τη Γαλήνη. Εκείνη έπινε τον καθιερωμένο πρωινό της καφέ στο πίσω μέρος του κήπου, κάτω από το μεγάλο ξύλινο κιόσκι, παρέα με τη γιαγιά Δανάη. Ήταν η ώρα που καθημερινά, ο μαγνήτης της μεταξύ τους αδυναμίας λειτουργούσε έλκοντας τη μια κοντά στην άλλη ώστε να ειδωθούν και να πουν τα νέα τους καθώς η ηλικιωμένη γυναίκα προτιμούσε να ζει απομονωμένη σε ένα πολυτελές αλλά μικρούλι οίκημα στο τέρμα του κήπου. Οι δυο τους είχαν έναν ιδιαίτερο δεσμό από τότε που γεννήθηκε η Γαλήνη και δεν το κράτησαν ποτέ κρυφό από κανέναν.

Τα πρώτα χρόνια ζούσαν όλοι μαζί στην έπαυλη καθώς ήταν το πατρικό σπίτι της μητέρας της και ο πατέρας της δεν έφερε καμία αντίρρηση στη συμβίωση με τα πεθερικά του. Μόνο αργότερα, όταν έστειλαν οι γονείς της τη Γαλήνη εσωτερική σε ιδιωτικό σχολείο της Ελβετίας και η γιαγιά έμεινε χωρίς τον παππού, αποφάσισε να μετακομίσει από εκεί προφασιζόμενη ότι προτιμούσε να έχει το δικό της, εντελώς προσωπικό χώρο. Χωρίς πολλά λόγια απαίτησε να χτιστεί ένα σπίτι όπου και όπως ακριβώς το ήθελε ώστε να συνδυάζει τις ανάγκες της με τη θέα της θάλασσας.

Την τελευταία εξαετία που επέστρεψε μόνιμα στο νησί η κοπέλα, η συγγένεια τους εξελίχθηκε σε μια μοναδική και ιδιαίτερη σχέση ζωής αφού η καθεμία βρήκε το κομμάτι που της έλειπε στο πρόσωπο της άλλης. Δεν περνούσε μέρα που να μην μιλήσουν μεταξύ τους έστω και τηλεφωνικά αν δεν γινόταν αλλιώς εφόσον η εγγονή έμενε μερικές φορές στο σπίτι της Χώρας λόγω υποχρεώσεων.

Το μικρό τους ευχάριστο διάλλειμα από τις σκοτούρες της ημέρας, διέκοψε το παιδικό τρεχαλητό και μια φωνούλα που ακούστηκε από μακριά να φωνάζει το όνομα της Γαλήνης.

«Τι έπαθες μωρό μου και με φωνάζεις τρέχοντας;» ρώτησε ανήσυχη η κοπέλα και σηκώθηκε να δει τη μικρή φοβούμενη μήπως έπαθε η ίδια κάτι.

«Σε ζητάνε...» της είπε με μια ανάσα το κοριτσάκι και συνέχισε «Ένας κύριος...».

«Ποιος κύριος; Όνομα δεν σου είπε; Και πως μπήκε μέσα;» έκανε όλες τις ερωτήσεις μαζεμένες εκείνη αφού θα έπρεπε να έχει ήδη ενημερωθεί από το προσωπικό ασφαλείας.

«Δεν τον ρώτησα πως τον λένε και μπήκε γιατί εγώ του άνοιξα και τώρα είναι στη βιβλιοθήκη», απάντησε λαχανιασμένα αλλά πολύ απλά η Αυγούλα. Ο αυθορμητισμός της ηλικίας της φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο αποσύροντας κάθε σκέψη για σοβαρή επίπληξη από την ίδια.