ikiside bana gülümseyerek bakıyorlardı.İlk önce anneme sarıldım çünkü anne her zaman özeldir.Sonra Babam gözüktü arkadan.Bana basketbolu sevdiren adam karşımdaydı.Bir tek kişi eksikti,oda kardeşim uğur.
"Çok değişmişsin sen." dedi annem.
"Bilmem,belki biraz olabilir." dedim.
" Hadi böyle kapıda mı dikilticeksin insanları?Ne biçim ev sahibisin sen ?"diye çıkıştı bana Eda.
"Buyrun,buyrun geçin." dedim gülümseyerek.
Salona geçtik hep beraber.Eda benim yanimdaydı,diger çocukların hepside seslere uyanmışlardı.
Annem tam karşımdaydı,Babamda.İçimden tek bir şey geçti o an ; yanlarına gidip sımsıkı sarılmak,fakat yapamazdım.Aramıza giren o iki yıl ailemle olan bütün bağlarımı koparmama neden olmuştu.
"Nasıl gidiyor hayat?" diye sordu babam.
"Normal bi insanın hayatı nasılsa benim ki de öyle işte.Sizin nasıl gidiyor esas ?"dedim.
Annemin gözleri ışıldadı birden.
"Bizim hayatımızda normal.Aslında biz zaten buraya gelecektik ama Eda sag olsun gelmemize ön ayak oldu." dedi.
Başımı çevirip Edaya doğru baktım.
"O zaten iyi ki var,daha doğrusu dostlarımda iyi ki var çünkü onlar benim bir nevi ailem oldular." dedim.Son söyledigim sözde yaptığım gönderme canlarını acıtmıştı belki ama bunlar gerçeklerdi.
"Ben her zaman Ayberkin yanındayım bu konuda hiç şüpheniz olmasin." dedi Eda.
Bir yandan da saatine bakıyordu.
"Kusura bakmassanız ben kalkayim artik,birazdan dersim başlayacak çünkü." dedi.
"Yok kızım ne kusuru.Sen dersine bak." dedi annem.
"Peki o zaman,size iyi günler." diyerek yürumeye başladı.Ben de onu geçirmeye gidiyordum ki bizim çocuklarda ayaklanmışlardı.
"Dolaşacağız." diyorlardı.Bunların hepsi beni ailemle yalnız bırakmak için tasarlanan küçük planlardı.
"Bu arada akşama oğuzlara gideriz olur mu sende biraz ailenle vakit geçirmiş olursun." dedi Kerim.
"Benim için uygundur." dedim daha sonra hepsi görüşürüz diyerek gözden kayboldular.
Eda ise hala daha yanımdaydı.Ayakkabılarını giymişti tam görüşürüz diyip gidecekken bileginden kavradım.Şaşkın bir şekilde bana bakıyordu.
"Sen,sen gerçekten çok iyi birisin.Bugun senin bana verdigin hediyeyi kimse başkasına veremezdi.Eğer olurda yalnışlıkla bile olsa seni üzersem her türlü cezayı ver bana,ama ayrılık dışında." dedim.Gözlerimin içine öyle bir bakıyordu ki,kendime çekerek sarıldım.
"Ben seni asla bırakmam." diyerek gözlerimin içine baktı.
"Bırakma zaten." dedim.
"Keşke şuan ders falan olmasaydı,burda kalmayı isterdim."
"Bugün olmadı artık yarın hep beraber otururuz bizde.Şimdi yetişmen gereken bir dersin var, hadi güzelce dinle." dedim ve yanagına küçücük bir öpücük kondurdum.
Eda gitmişti.Aslında gitmesi benim için hem iyi hemde kötüydü.Ailemle baş başa kalmaya henüz hazır değildim.
EDANIN AĞZINDAN..
"Çok tuaf." dedim kendi kendime,bir ailenin çocuğuna karşı bu kadar mesafeli olması çok tuaf geldi bana.Aklımda bir çok soru var aslında,bunların hepsini zamanla cevaplayacağımı düşünüyordum.
