EDANIN AĞZINDAN
Hangi söze şaşıracağımı bilememiştim.Ayberkten aşk itirafı alırken Tarik hocaların kaza yaptığı haberi ile sarsılmıştım.Telefonda ki Selindi.Hiç birşey diyemeden telefon elimde yapışık bir şekilde önüme bakıyordum.Ayberk ise şaşkındı.Hangi hastaneyse hemen geliyoruz dedim seline.Daha sonra Apar topar otele gittik.Giderken resmen Ayberkin söylediği sözü hiç duymamış gibi yapıyordum çünkü bunu düşünecek durumda değilim.Ortada 3 insan vardı ve bu 3 insanın hayatı söz konusuydu.Bizim kızlarıda aldıktan sonra Arabayla hastaneye doğru gitmeye başladık.Allahım ne olur onlara birşey olmasın diye dua ediyordum içimden.Tarık hoca üniversitede en sevdiğim hocayken diğerleri ise istanbulda edindiğimiz ilk arkadaşlarımızdı.Hepimiz perişan haldeydik.
"Enverlerin haberi var mi?"diye sordu Ayberk.
"Evet ben soyledim,geliyorlar." dedi mine.
Yol hic bitmeyecekmis gibi gelmisti sanki.Icimden bir parcanin koptugunu hissediyordum.Selinle Fatmada fazlasiyla uzgundu.
Arabadan indigimiz anda ilk olarak Oguzu gordum.Sanirim bizi karsilamak icin asagiya inmisti.
"Durumlari nasil?" diye sordu Ayberk.
"Hic bilmiyorum tarik hoca ile tolgahan yogun bakimda ama kerim hala ameliyatta." dedi oguz.
Daha sonra hep beraber yukari cikmaya basladik.Ameliyathanenin onune geldik.Kosede ki kirmizi sandalyelerden birine oturdum.Herkes bir oraya bir buraya gidip geliyordu,basim donmustu resmen.
"Daha dun aksam beraber film izledik.Simdi nasil ya?" diyerek aglamaya baslamisti Selin.
Benimde gozlerim dolmustu ama bunu kimseye belli etmemeye calisiyordum.O arabanın içinde Ayberkte olabilirdi.Böyle bir ihtimal vardı iste.Bu ihtimali düşündükçe yüreğimin sıkıştığını hisseidyordum.Az önce resmen seni seviyorum demişti bana .Peki ben onu seviyormuydum bilmiyorum.En başındada kendime söylediğim gibi bunu düşünecek halde değilidim.Yavasca yerimden kalkarak yogun bakim odassın onune gittim.Camdan bakmaya başladım.Tolgahanla tarık hoca orada yatıyordu işte.Baba ogul adeta can cekisiyorlardi.Tam o sirada odadan bir hemsire cikti ardinda sasirircasina hemsireye bakan mineyle karsilastim.Kizi daha dikkatli inceledim ve dogru.Bu kiz liseden arkadasimiz Berilden baskasi degildi.
"Beril." diye bildim sadece.
Hepimiz tektek ona sarilmaya basladik,sanirim gunun en guzel aniydi.
"Senin ne isin var burada?" dedi mine.
Beril ise onlugunu gosterek "Dokuz eylulde hemsirelik bolumunde okuyorum,buradada staj yapiyorum."dedi.
"Seni gormek iyi geldi.Irtibati koparmiyoruz bundan sonra. " dedim gulerek.
"Tabi ki de ,hayrola neden geldiniz?" diye sordu.
"Arkadaslarimiz kaza gecirdi.Bir tanesi hala daha ameliyatta." dedi Selin.
"Cok gecmis olsun."dedi ve saatine bakti."Benim simdi gitmem gerek kizlar mesai saatim bitti.Sonra gorusuruz." diyerek yanimizdan ayrildi.
Gene biz baş başa kalmıştık.Neredeyse 4 saattir buradaydık ve Kerimin ameliyatı henüz yeni bitmişti.Doktorlar durumunun iyiye gittiğini söylüyorlardı.Sadece vucudunun belli yerleri biraz hasar almıştı.Tarık Hoca ile Tolgahandada aynı durum söz konusuydu.Onlarında durumu iyiye gitmeye başlamıştı.Bu ise bizim içimize az da olsa su serpmişti.
"Biz aciktik,acikanlar bizim pesimizden.gelsin." dedi Enver
Ayberk bana hadi bizde gidelim dermis gibi bakiyordu sanki.
"Biz de gideriz o zaman,dimi?" diye sordum Ayberk'e.
Bu soyledigime fazlasiyla sevinmis olacakti ki yuzune kocaman bir gulumseme yayilmisti.
