De Nieuwe Wereld 7: Oades Testtien (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

Elyze

In het midden van de ronde bank keek Elyze toe hoe Milou en Danek een bordspel speelden. De glazen plaat was verdeeld in vakjes en om de beurt schoven ze steentjes heen en weer. De gele maakten sprongen, de blauwe mochten alleen voor- en achteruit, de rode alleen zijwaarts en de functie van de paarse had ze nog niet helemaal door.

Het was een paar dagen nadat Wynn zijn gave had ontdekt en net als Novali destijds was hij nu hard aan het oefenen om er controle over te krijgen. Gelukkig betekende dat in zijn geval minder schade. Toen Novali net begon met experimenteren gebeurde het nogal eens dat onbreekbare dingen braken en eenvoudige objecten ineens een andere vorm hadden.

Aan de andere kant van de kamer zaten Saphira en Mir te tekenen, maar ze had geen zin om mee te doen. Ze zat met haar hoofd bij de komende verhuizing. Aan de ene kant leek het haar heerlijk om te ervaren hoe het was om met ouders te leven. Geen verzorgers waarvan ze er inmiddels al drie had gehad vanwege gelekte informatie over het experimentele programma waarin zij en haar broertjes en zusjes geboren waren. Natuurlijk zouden het niet haar eigen ouders zijn. Ze had een afbeelding gezien van de vrouw in wiens buik zij was gegroeid, maar een echte vader had ze niet eens.

Tussen de vele gedachten door zocht ze naar de beelden die Taro had gevonden over hun geboorte en terwijl ze haar ogen gericht hield op het spel, zag ze voor haar geestesoog heel wat anders.

"Zijn alle markers gereed?"

"Gereed."

"Klaar voor de eerste extractie?"

"Klaar."

"Activeer."

Een volledig in het wit gekleed team van Oadanen wachtte met uitgestreken gezichten tot de handeling was voltooid. Aan niets was te merken dat deze stap de laatste was van een zeer uitgebreid experiment dat de afgelopen twaalf perioden zorgvuldig was gedocumenteerd. Elyze had de mappen gezien, maar de gegevens interesseerden haar niet.

Een van de mannen vroeg: "Vitale kenmerken van de moeder?"

"Optimaal."

Het beeld in haar gedachten kwam vanuit een camera in de hoek van de verloskamer. Ze kon de moeder in kwestie zien liggen. Een Oadaanse die niets merkte van wat er rondom haar gaande was. Ze zou straks wakker worden met in haar bezit alles wat ze nodig had om comfortabel te leven. Haar zwangerschap zou dan beëindigd zijn, net als haar contract met de regering. Wynn had verteld over die contracten. Elyze kreeg nog steeds een zure smaak in haar mond als ze dacht aan het feit dat die vrouwen hun kind hadden verkocht. De anderen hadden geprobeerd haar ervan te verzekeren dat het niet zo zat, maar zij vond van wel. Als zij ooit een kind kreeg, dan wilde ze het zelf opvoeden. Daarom leek het idee van ouders haar zo fijn.

Ze concentreerde zich weer op de opname. Iemand zei: "Daar komt ze."

Dankzij een speciaal daarvoor aangepaste versie van de verschuiverstechniek – waar Taro zeer geïnteresseerd in was – hoefde geen enkel kind meer geboren te worden door middel van een ongemakkelijke operatie. Voor de ogen van de arts, die naast de eivormige transparante babycabine stond, materialiseerde de eerste van de tien kinderen die deze dag geboren zouden worden.

"Kijk, Mir, dat ben jij." Elyze keek naar het kindje waarop ingezoomd werd en negeerde het proces eromheen. Mir zelf was een boek aan het lezen en reageerde niet. Elyze haalde haar schouders op en kneep haar ogen een stukje samen toen in de cabine de placenta werd verwijderd en de navelstreng werd afgebonden, waarna het withuidige kindje gesprayed werd met een verzorgende balsemnevel en in een warme doek werd gewikkeld.