Αναστενάζω με αγανάκτηση. «Κοίτα εγώ..., αυτός ο καιρός είναι δύσκολος για εμένα. Δεν έχω όρεξη για γνωριμίες, οπότε θα σε παρακαλούσα να με αφήσεις ήσυχη» του εξηγώ σε αρκετά ήπιο τόνο.
«Δώσε μου μια ευκαιρία μόνο» επιμένει. Ένας ακόμη κλασσικός φοιτητής που προσπαθεί να αποσπάσει τη προσοχή μου. Δεν με ενδιέφερε να γνωρίσω κανέναν άλλον.
Είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τον Άλεξ αλλά το πρόσωπο του και οι αναθεματισμένες αναμνήσεις του με στοίχειωναν. Ήταν παράλογο, αλλά το είχα αποδεχτεί. Δεν μπορούσα απλά να προχωρήσω. Το είχα προσπαθήσει διάολε . Αλήθεια το είχα .
Αλλά πως είναι δυνατόν να προχωρήσω όταν κάθε πρωί κοιτάω το κινητό μου μήπως δω το όνομα του στα μηνύματα μου; Όταν απαντάω κάθε αριθμό που με παίρνει τηλέφωνο με την ελπίδα ότι ίσως είναι αυτός; Όταν κάθε τσιγάρο μου θυμίζει τον σαγηνευτικό τρόπο που να έκανε το κάπνισμα να αξίζει που είναι θανατηφόρο; Μάλλον ήμουν καταδικασμένη να αγαπώ κάποιον που έχει ξεχάσει την ύπαρξη μου.
«Όχι» απαντώ.
«Μόνο μία» συνεχίζει. Μοιάζει πραγματικά να με παρακαλεί, δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο επίμονος να με γνωρίσει.
«Είπα όχι» πίνω απλά λίγο από το ποτό μου.
«Έλα τώρα, δεν δαγκώνω, και που ξέρεις, μπορεί να σου φανώ και εγώ ενδιαφέρον άτομο» μου λέει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο .
«Τέλος πάντων» αναστενάζω. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι στην επιμονή του με τράβαγε και με απωθούσε ταυτόχρονα. Ίσως αν απλά μιλούσαμε να μην ήταν τόσο τραγικό.
Τα μάτια του αμέσως αστράφτουν. «Θες να κάτσουμε μήπως;» μου προτείνει ευγενικά και δείχνει ένα από τα πολλά τραπέζια του μπάρ .
«Και εδώ καλά είμαστε» απαντώ αδιάφορα.
«Όπως θες» αποκρίνεται.
Μόλις σπρώξουν το ποτό του προς το μέρος του εκείνος αρχίζει να χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το κυκλικό στόμιο του.
«Λοιπόν..θα μου πεις το όνομα σου;» ρωτάει. Το ενδιαφέρον στα μάτια του με είχε παραξενέψει , τι έβρισκε ενδιαφέρον σε μια απλή κοπέλα που έπινε μέχρι να πάνε τα φαρμάκια κάτω;
«Μόνο αν μου φανείς..ενδιαφέρον άτομο» απαντάω με τη σειρά μου.
«Εντάξει είχα.. έρθει στο κολέγιο σου για να δω έναν φίλο μου, αλλά εσύ μου τράβηξες τη προσοχή, μετά σε είδα εδώ, και όπως κατάλαβες δεν αντιστάθηκα και σου μίλησα. Είμαι περίεργος να μάθω τι ακριβώς σπουδάζεις» λέει.
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
Εγκλωβισμένη {01}
Start from the beginning
