Bir gün, henüz yeni tanıştığım biriyle sohbet ederken, bir kaç dakikalık bir sessizliğin ardından şöyle dedi bana karşımdaki insan ;
''-Hiç tanımadığım bir adam şuan beni anlıyor ve mutlu ediyor hatta, bu gerçekten garip.''
Cevabım şuydu sanırım ;
Garip olan, mutluluğu tanıdıklarımız da, yada bizi tanıdığına inandıklarımız da arıyor olmamız bence.
Evet tanımıyorum seni, eğer boyunu posunu, adını sanını, kaşını gözünü, numaranı adresini bilmekten ibaretse tanımak denilen şey.Oysa hiçbiri değil, yalnızca ruhunun derinlerinde istemsizce sakladıklarıdır insanı tanıtan.
Ve ben tanımaktansa hissetmeyi tercih ediyorum değer verdiğim insanı sadece.
YOU ARE READING
Kelebeğin Umudu
PoetryParmak uçlarımın kalem dokusuna aşina olduğu dönemlerde yazıp sonra unuttuğum, yıllar sonra kim bilir belki de satır aralarında kendini bulma ümidiyle okuyup, içinde anlamlandıran birilerinin paylaştığı bu denememi, o anki müşevveş haliyle ve pekte...
