“Am I?” I gave her a smirk at tinanggal ko ang pagkakahawak niya sakin.

“At hindi rin pwedeng maging sayo ang building na to. This belongs to my family!” I can tell na natataranta na siya.

“Yes, this belongs to your family. For now. Within three days, this will be mine and I won’t be a mere ‘guest’ here as I will be the one who owns this very building.” Tuluyan na akong naglakad at nakasunod lang sakin si Hale at Grey.

“Yes? … Hindi, nandito na kami, medyo nagkaroon lang ng konting commotion sa elevator … She’s fine.” That was Hale. Sigurado akong si Titus ang kausap niya kanina.

We used another elevator this time and thank God wala ng umepal pa at nakarating na kami sa hotel room namin. We always use one room wherever we go. It’s something that the four of them always insisted on doing kaya nasanay na lang din ako.

“Hey, you okay?” Si Ash ang sumalubong sakin at agad kong ipinulupot ang isa kong kamay sa bewang niya. He squeezed my shoulder.

“I’m fine, A. Nakita namin kanina si Zandra and I had a few words with her.”

“Did she recognize you?” Titus.

“Yeah. She even told me that I was supposed to be dead.”

“Hindi ba siya magsusumbong niyan kay Kyran?” Ash.

“I don’t think so.”

“You sure?”

“Yeah.”

“Okay, if you say so. How’s your friends?”

“They’re fine. Claire and Von looks happy with their boyfriends. Clyde and Elizabeth are the same busy bodies.” Napangiti ako habang inaalala ang kalagayan ng tatlo ko pang natitirang mga kaibigan.

“Sigurado ka bang ayaw mong magpakita sa kanila?” I shook my head. It’s better this way. Malalayo ko sila sa kapahamakan sa ganitong paraan.

“Nasa sayo yan. Oh siya, magpahinga ka na at mukhang pagod na pagod ka na.” He kissed my head and the other three followed suit. Another thing they always do to me. I gained another four brothers sa katauhan nilang apat.

Sinunod ko sila at pumunta na ako sa kwarto ko. Nandito na din sa loob ang mga gamit ko. I just laid there on my bed for a few moments bago ko alalahanin ang mga itsura ng mga kaibigan ko ng huli ko silang makita. Nakamasid lang ako sa kanila sa malayo. I don’t want them to know that I’m still alive. Not yet, anyways. Especially now that Clyde is no longer part of Phoenix. Ipinasa niya na ang pamamahala sa Phoenix kay Dylan and chose to live his life as a full-time model together with Elizabeth. Ikinasal na sila two years ago pero wala pa rin silang baby hanggang ngayon. Feeling ko, nag-iipon pa ang isang yun bago sila mag settle down ng tuluyan. I know him, all right. While for Claire and Von, nung makita ko sila, wala akong ibang gustong gawin kundi ang yakapin sila ng sobrang higpit at magsorry ng magsorry sa kanila pero pinigilan ko ang sarili ko knowing na kapag nalaman nilang buhay pa ako, malalagay nanaman ang mga buhay nila sa panganib. Pareho silang wala pang mga asawa and are both successful in their own businesses. They have their long-time boyfriends and I really hope na magpakasal na din silang dalawa. I want to attend their wedding if I can but I wouldn’t push it. Sapat na sakin na manuod sa malayo as long as I can witness it with my own eyes. I’m fine as long as they’re both safe. I really miss Erin and Daisy even more pagkatapos kong makita sina Claire at Von. Malaki pa rin ang epekto ng pagkamatay nilang dalawa sakin. It may have been over seven years for most of the people that we know but that was just a year for me. When I woke up, my yesterday was six years ago for them. Most of their wounds have healed but mine hasn’t.

Bumangon muna ako sa kama ko. Naghilamos ako at nagpalit na rin ng pantulog. Pagkatapos kong magbihis, tumayo lang ako sa full-length mirror na andito sa kwarto ko. I just stared at my reflection. What I last remembered is that I have a medium length hair. Now, I have a very long hair which reached my butt. I have yet to cut it since I woke up pero sabi nina Ash, patuloy lang na humaba ang buhok ko kahit nasa coma ako and they have to cut it a few times before. They also told me na parang natulog lang talaga ako nang anim na taon. My body activities are normal. They even went as far as to mention that I had my menstruation each month and my nurse would never let them in my room during those times. Tumangkad din ako and most of my features have matured. So, all in all, I very much look like a 25-year old woman but in my mind, I think I’m still on my teenage years. You can’t really blame me. When I woke up, the last thing that I can remember were the things that I did when I was 18. And sometimes, I really forget that I’m 25 now.

I breathed deeply and stopped my train of thoughts. Wala na akong magagawa sa anim na taong nawala sakin. Those years will forever be empty for me. Those years that I know na nagbigay ng pasakit sa mga taong nag-akalang patay na ako. Now, the question is, handa na ba akong balikan ang naiwan kong pamumuhay? Handa na ba akong makisalamuha sa mga taong naiwan ko sa loob ng pitong taon? How would they react once they saw me alive and kicking? Will they welcome me as if nagbakasyon lang ako sa kung saan? O magagalit sila dahil hindi ako nagpakita sa kanila kaagad right after I woke up from coma? Anyways, I just want to rest for now.

Mafia of Mafias: Heir Apparent [COMPLETED]Where stories live. Discover now