Ik was alleen thuis, ouders waren weg voor de hele nacht. Het zou een groot understatement zijn als ik zou zeggen dat ik daar blij mee was, begrijp me niet verkeerd ik hou van mijn ouders maar ik heb soms even tijd voor mezelf nodig.
Meestal bel ik dan op deze gelegenheden mijn hele contactenlijst op om te komen chillen, maar deze nacht niet. Ik wou gewoon wat in de sofa liggen, kijkend naar wat oude Scooby Doo afleveringen. Dit klinkt misschien raar voor een tiener, maar ik ben dol op Scooby Doo.
Ik was aan het kijken naar 'A Night Of Fright Is No Delight', mijn favoriete Scooby Doo aflevering ooit, toen ik wat geluiden hoorden die vanuit de hal leken te komen. Ik keek naar de klok die naast de TV hing. Kwart na 10, dat kon niet kloppen, ik had mijn ouders pas ten vroegste om 12 uur 's nachts terug verwacht.
Ik stond met veel moeite op en keek in de richting van de hal, het licht was nog uit....
Ik zette Scooby Doo even op pauze en heel voorzichtig wandelde ik richting de hal.
'Pa?!'
'Ma?!'
Ik kreeg geen antwoord. Ik opende de gordijnen en gluurde heel voorzichtig door het raam. Geen auto, mijn ouders waren nog niet thuis. Wat was dat geluid dan? Ik kreeg rillingen over heel mijn lichaam bij de gedachte dat het misschien een muis zou kunnen geweest zijn. Een inbreker kon ik wel aan, maar een muis... dat was een heel ander verhaal.
Ik was veel te paranoïde, ik was immers alleen, waarschijnlijk was het gewoon mijn verbeelding. Ik ging terug en gooide mijn lichaam met de kracht van een kanon in de sofa. Maar waar was die afstandsbediening nu ookal weer? Ik was er zeker van dat ik het op het tafeltje had gelegd, waar was het?
Ik was te moe om te gaan zoeken, dus ik moest naar de tv gaan om de aflevering te starten. Op zulke momenten ben ik zeer dankbaar tegenover de man die de afstandsbediening heeft uitgevonden. De aflevering ging verder en voor bijna een kwartier kon ik ongestoord verder kijken.
Ik dommelde even in en toen ik terug wakker werd, was mijn keel zeer droog. Ik stond op en wandelde even naar de keuken om wat cola te halen. Ik deed het licht aan, opende de keukenkast en nam een glas.
Ik draaide me om en ik zag iets op de keukentafel liggen..... het was de afstandbediening, mijn hart stond even stil en mijn lichaam was helemaal verlamd...
Voor meer dan 5 seconden bleef ik stokstijf naar de afstandsbediening staren. Ik voelde verbazing, maar al snel moest die verbazing plaats maken voor angst. Ik opende mijn mond en de woorden 'Dit kan niet' kwamen er uit.
Vlak nadat ik die woorden had gesproken, werd de stilte verstoord door het geluid van voetstappen in de woonkamer. Bijna door reflexen opende ik de besteklade en greep het eerste mes dat ik kon pakken. Heel voorzichtig bewoog ik mijn benen in de richting van de woonkamer.
Met mijn rug stond ik tegen de muur naast de overgang van de keuken en de woonkamer. Ik kon nauwelijks het mes vasthouden, mijn lichaam was te hard aan het trillen. Mijn ademhaling was helemaal uit balans, het lukte me om het even onder controle te krijgen. Ik draaide mijn hoofd om de hoek en in een fractie van een seconde zag ik iets of iemand de hal in gaan.
Er was iemand in mijn huis...
Ik rende in de richting van de hal en ging wederom met mijn rug tegen de muur staan. Deze keer was alles donker, alleen het licht van de keuken dat in de woonkamer scheen zorgde er voor dat ik nog kon zien waar ik was.
Ik draaide mijn hoofd om de hoek, maar voor ik dit helemaal kon doen, klonk het oorverdovende geluid van gebroken glas met een knal om het af te sluiten. Ik schoot wel een meter in de lucht en draaide mijn hoofd om de hoek. Angst vulde m'n longen en al het haar op mijn lichaam stond recht.
Er lagen overal scherven van glas en in het midden van de hall lag er een schilderij op de grond. Het schilderij was van de muur gevallen op een kast waar glazen op stonden. Ik slenterde voorzichtig met mijn sloffen door het gebroken glas. Ik nam het kader van het schilderij vast en keerde het om.
Het was een portret van mijn oude grootvader. Ik stond op en hing het terug op de muur.
Plotseling hoorde ik een auto op de oprit rijden, iets later hoorde ik de voordeur achter me open gaan. Het waren mijn ouders, mijn vader vroeg wat er aan de hand was en ik vertelde dat het schilderij van de muur was gevallen. Voor ik het helemaal had uitgelegd, was mijn moeder al druk bezig met alle schermen op te kuisen.
Het leek er op dat ik veel langer had geslapen dan ik had gedacht, ik was nu zelf aan het twijfelen of ik überhaupt wel iemand gezien had. Ik besloot om te zwijgen over wat ik zag en gewoon te gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker, en ik was al bijna helemaal vergeten wat er de nacht voorheen gebeurd was. Ik wandelde de trap af en ging naar de keuken voor ontbijt, aan de keukentafel zat mijn arme moeder daar te huilen. Mijn vader legde zijn hand op mijn schouder en vertelde me dat opa gestorven was.
Mijn opa was de avond voorheen rond kwart na 10 gestorven in zijn slaap....
Dat was ongeveer rond hetzelfde moment als dat ik de nacht voorheen geluiden begon te horen in de hall....
Bedankt voor het lezen en vergeet niet te stemmen en te volgen. Dit verhaal en vele andere horrorverhalen zijn ook te beluisteren op mijn YouTubekanaal.
