Confidence (Vervolg van With you)

Confidence 15

Louis' POV

Ik hoor allemaal geschreeuw als ik wakker word. Ik recht mijn rug en kijk om me heen wat er aan de hand is. Er worden twee ziekenhuis bedden met twee meisjes erin naar kamers gerend. "Stan! Het is te laat!" schreeuwt een vrouw wanhopig. "Ik doe er alles aan om hun harten weer te laten kloppen!" schreeuwt de man terug. Na een doffe knal van een dichtvallende deur is het ineens weer stil. Behalve het gesnik van een vrouw die naast me komt zitten. Ze legt haar hoofd in haar handen en begint harder te huilen. "Waarom?" huilt ze. Ik kalmeer haar een beetje door met mijn hand rondjes op haar rug te maken. "Mijn lieve zusjes.." huilt ze weer. Ik fluister zachte woordjes naar haar toe zodat ze wat kalmeert.

"Mag ik vragen wat er is gebeurt?" vraag ik.

"Ze zijn allebei neergeschoten.."

"Door wie?"

"Dat weet niemand..ook al gebeurde het in het centrum."

Er valt een stilte, maar geen ongemakkelijke. De vrouw heeft een hoge stem. Ze zou vast niet heel oud zijn. Zo ziet ze er ook niet uit.

"Hoe heet je eigenlijk?"

"Louis.."

"Waarom ben jij hier Louis, als ik vragen mag?"

"Mijn zwangere vrouw ligt in coma.."

Ze maakt een 'o' gebaar met haar mond. En alweer valt er een stilte. Ik begin zacht te neuriën.

Als ik een bekende stem hoor stop ik met neuriën. Ik spits mijn oren zodat ik het gesprek meekrijg.

"Ze heeft veel geluk gehad. Ze wordt wel weer wakker, ik weet het haast zeker." zegt een man met een nogal bekende stem.

"Louis zal wel heel blij zijn!" zegt een vrouwen stem die mijn ook heel bekend voor komt.

Mijn hart maakt een sprong, net als ik zelf. Ik spring van mijn stoel af, wat ik achteraf voorzichtiger had moeten doen. Een hevige pijn dreunt door mijn hoofd. Mijn handen grijpen naar mijn hoofd terwijl ik weer ga zitten. Blijkbaar hebben mensen het gezien want er staan gelijk 5 dokters om me heen.

"Gaat het Louis?"

Ik knik terwijl ik mijn handen van mijn hoofd afhaal. Eigenlijk gaat het helemaal niet. Het voelt alsof alles om me heen draait. Iemand drukt een glas water in mijn hand. Ik neem een slok en zet hem weer op tafel terwijl ik opsta.

"Ik wil naar Emma." zeg ik stellig.

"Kom maar mee dan." zegt een dokter. Geen idee wie het is want ik heb hem nog niet eerder gezien.

"Sterkte." zeg ik tegen de vrouw voordat ik wegloop. Ze glimlacht naar me als bedankje.

"Ligt het nou aan mij of heeft ze meer kleur in haar gezicht gekregen?" zegt Liam die voor Emma's bed staat. "Klopt!" zeg ik trots. "Ik ben ook trots op haar dat ze het heeft gehaalt." ga ik verder.

"Louis, je moet niet te vroeg gaan juichen want het kan nog misgaan." zegt Niall.

"Weet ik, maar ik weet zeker dat ze wakker wordt." zeg ik terwijl ik haar hand vastpak.

"Ik ga weer weg." zegt Liam.

"Ik ook." vult Niall aan.

Ik knik. "Doe de groetjes aan de rest, en zeg tegen Anouk dat het goed gaat." zeg ik.

"Zullen we doen." zeggen ze in koor voordat ze de deur achter zich sluiten.

Nu ben ik weer alleen samen met Emma.

"Sorry voor alles.." fluister ik. "Het was echt niet mijn bedoeling..het is mijn schuld dat je hier nu ligt.."

Ik krijg geen antwoord terug wat ik kon verwachten. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me acuut om.

"Oh, hoi Anouk. Wat kom je doen?"

"Ik kom bij mijn lieve Emma kijken."

Op een één of andere manier maakt haar stem me bang. Ook haar gezicht, ze zet altijd een 'pokerface' op. Ik weet snap niet waarom Emma en zij beste vriendinnen zijn, want echt ik mag Anouk niet. En waarschijnlijk mag ze mij ook niet. Dat maak ik wel uit de boze blikken uit die ze me altijd geeft.

"Wil je ons alleen laten Louis?"

"Umm, nee liever niet. Ik wil bij haar blijven."

"Laat ons alleen Louis." zegt ze dreigend.

Ik schrik van haar toon en sta op. Ik loop met een boog om haar heen en sluit de deur. Van nieuwsgierigheid leg ik mijn hoofd op de deur en luister wat Anouk zegt.

"Emma, ik weet dat je wakker wordt maar dat gaat mooi niet gebeuren. Je wordt nooit meer wakker..."

Ik twijfel geen moment een gooi de deur open. Ze schrikt en staat gelijk op.

"Ga weg Anouk! Je wilt haar dood hebben!" schreeuw ik.

"Hoe kom je daar nu weer Louis?" zegt ze  normaal.

"Ik hoorde alles wat je tegen Emma zei!' schreeuw ik weer.

"Louis, wat is er aan de hand?" vraagt dokter Nommen die naast me is komen staan.

"Ze wil Emma dood hebben!" zeg ik geschrokken.

"Is dat zo?" vraagt de dokter aan Anouk.

"Nee helemaal niet, ik hou ontzettend veel van Emma natuurlijk wil ik haar niet dood!"

"Je liegt!" schreeuw ik.

"Anouk kom maar even met me mee." zegt de dokter.

Ze loopt langs me heen en kijkt me vals aan.

"Dit keer heb je geluk gehad Louis.." fluistert ze voordat ze de kamer verlaat.

Ik kijk verbaast voor me uit. Hoe kon ze? Waarom wil ze Emma dood? Ze laat me met duizenden vragen achter, waar alleen zij antwoord op kan geven.

Opeens voel ik weer hoofdpijn opborrelen. Ik neem weer plaats op de stoel naast Emma's bed. Ik kijk naar haar perfecte gezicht.

"Het komt wel goed lieverd." fluister ik. "Het komt hopelijk wel goed.."