မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်

ဇာတ်လမ်း - ၄၇

တစ္လ ႕႕႕႕႕။
အခ်ိန္မ်ားကတေရြ႕ေရြ႕ပင္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ကုန္ဆုံးသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးၾကိဳးစားစားပင္ရွင္သန္ေနထုိင္ပါ
သည္။ ရူးသြပ္ေတာ့မတတ္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ေပမယ့္၊
အသက္ရႈရပ္တန္႕ေတာ့မတတ္လြမ္းဆြတ္တမ္းတရ
​ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အတတ္နုိင္ဆုံးသည္းခံကာ
​ေန႕ရက္တုိ႕ကုိျဖတ္သန္းပါသည္။

ကုိကုိလာေခၚမွာပါ ႕႕႕႕႕႕႕႕။

ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲ၊ ဦးေနွာက္ထဲမွာထုိအေတြးမွလြဲျပီး
အျခားမရွိ။ ဖုန္းစခရင္မွကုိကုိ႕ပုံတူကုိေငးၾကည့္ကာ
အံတင္းတင္းၾကိတ္ရင္းအသံတိတ္ငုိေၾကြးခဲ့ရသည့္
ညေတြဆက္တုိက္ျဖစ္ေပမယ့္လုိ႕၊ ေနလုိ႕ထုိင္လုိ႕မရ
​ေအာင္လြမ္းလာတုိင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ ေရပန္း
​ေအာက္မွာ ကုိကုိဟုအဆက္မျပတ္ေအာ္ေခၚရင္း
တိတ္တဆိတ္ေျဖသိမ့္ရတဲ့ေန႕ေတြမ်ားေပမယ့္လုိ႕
ကြ်န္ေတာ္ၾကံ့ၾကံ့ခုိင္ျပီးေစာင့္ေနဆဲပါ။

သည္အိမ္မွ ကြ်န္ေတာ္ေျခတစ္လွမ္းမွမခြာခ်င္ခဲ့၊
ကြ်န္ေတာ္ဒီေနရာမွာပဲရပ္ေစာင့္ေနမယ္လုိ႕ေျပာထားခဲ့တာေလ။ကြ်န္ေတာ္ကတိတည္သလုိ ကုိကုိလည္းပဲ
ကတိမွာပါ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ေန႕စဥ္စားသုံးေနတဲ့အာဟာရဆုိလည္​းမမွား။

တစ္လွည့္စီလာေနၾကသည့္ ပါပါးနွင့္ေမေမ့ကုိလည္း
အတတ္နုိင္္ဆုံးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပင္ဆက္ဆံပါ
သည္။ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္မိသည့္ သူတုိ႕သားကုိ စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာသည္တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႕
ဆက္ဆံျခင္းကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္သည္းခံပါသည္။
ကုိယ့္ကုိေမြးထားတဲ့မိဘပဲေလဟု ကုိကုိဆုံးမခဲ့ဖူး
သည္ကုိကြ်န္ေတာ္မေမ့သလုိ သူတုိ႕စိတ္ၾကည္ေနမွ
ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နီးစပ္ဖုိ႕ပုိလြယ္မည္ဟုလည္း မသက္
မသာေတြးခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းစာေတြေရာ အျပင္သင္တန္းေတြကုိပါ
ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးၾကိဳးစားေလ့လာသင္ယူပါသည္။
မေတာ္တဆျဖစ္ေစ ကုိကုိ႕နားသုိ႕ ေလညွင္း
​ေဆာင္သြားေသာကြ်န္ေတာ့သတင္းေၾကာင့္ ကုိကုိ
ျပဳံးေနျဖစ္ေအာင္ရည္ရြယ္ပါသည္ေလ။

​ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္အခုလုိသင္ယူတတ္
​ေျမာက္ထားသည့္အရာမ်ားက ကြ်န္ေတာ္နွင့္ကုိကို
အရာအားလုံးကုိ လက္ဗလာျဖင့္စတင္ရမည္ဆုိလ်င္
လည္း ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္စတင္နုိင္မည္
မဟုတ္ပါလား။ အခ်စ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ျပီးျပည့္စုံေနမည္မဟုတ္သည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္သိပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့ဘက္က ပညာေရႊအုိးေလးေဘာင္ဘင္မခတ္ေနသည့္အခါ ကုိကုိ႕လက္ကုိဆြဲလုိ႔ေလာကၾကီးကုိရင္ဆုိင္ရစတမ္းဆုိ
ကုိကုိလည္းေယာက်ာ္း ကြ်န္ေတာ္လည္းေယာက်ာ္း ဘယ္အေရးကုိမႈေနစရာလုိမလဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာကုိကုိ႕အတြက္ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးတစ္ခုမျဖစ္ေစရ ဟုအခိုင္အမာပင္ဆုံးျဖတ္မိသည္။