The Lullaby

Κεφάλαιο 1

Τα πράσινα μάτια της Eleanor για άλλη μια φορά ήταν προσηλωμένα στο σπίτι που βρισκόταν απέναντι απο το δικό της. Καθόλη την διαρκεια της μέρας ένιωθε κάποιον να έχει καρφωμένα τα μάτια του πάνω της.

Ακούμπησε το κεφάλι της πανω στο παράθυρο απαλά και συνέχισε να κοιτάζει το σπίτι. Εριξε μια ματιά σε όσους περνούσαν δίπλα απο εκείνο το σημείο. Η συμπεριφορά τους ήταν περίεργη. Πολύ περίεργη.

Άφησε μια ανάσα να ξεφύγει απο τα χείλη της και όδευσε προς το σαλόνι. Για άλλη μια φορά ήταν μόνη της στο σπίτι. Οι γονείς της Peter και Ashley έλειπαν στην εταιρία. Το είχε συνηθίσει πλεον, να περνάει μόνη της τα απογεύματα μερικές φορές και τα βράδυα. Κοίταξε έξω τον μουντό ουρανό. Θα βρέξει σκέφτηκε ενώ συνέχισε να κοιτά τον γκρίζο ουρανό περιμένοντας τις σταγόνες της βροχής να πέσουν πανω στο παράθυρο της.

Την ησυχία του χώρου έσπασε το κουδούνι. Με αργά βήματα πήγε να ανοίξει την βαριά εξώπορτα όμως τότε ένα μικρό έντομο τρύπωσε στο μυαλό της μια φράση που της έλεγε πάντα η μητέρα της. Οσο δεν είμαστε εμείς σπίτι δεν θα ανοιγεις την πόρτα σε κανένα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και απομακρύνθηκε απο εκεί. Κάθησε πάλι στον καναπέ του σαλονιού δίπλα στο παράθυρο και συνέχισε να κοιτά τον ουρανό. Τότε το βλέμμα της έπεσε πάνω σε έναν άντρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Την κοιτούσε. Το βλέμμα της έμεινε στηλωμενο πάνω του όπως και το δικο του σε αυτήν. Ενας δυνατός κρότος ακούστηκε απο το εσωτερικό του σπιτιού, γύρισε το κεφάλι της να δει τι ήταν. Λίγο πιο μακρυά της υπήρχε ενα σπασμένο ποτήρι.

Πριν σηκωθεί για να μαζέψει τα σπασμένα κομματια απο το γυαλί, έριξε μια μάτια στον άντρα απο το απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν ήταν εκεί. Κούνησε ελαφριά το κεφάλι της, νομίζοντας πως ήταν απλα αποκύημα της φαντασίας της.

Λίγο πριν πάει στην κουζίνα η ματιά της έπεσε πάνω σε μια φωτογραφία. Η ίδια ήταν στην ηλικία των έξι, υπο κανονικες συνθήκες θεωρούνταν μια φυσιολογική φωτογραφία. Αν όμως παρατηρουσες πιο προσεκτικά διέκρινες έναν άνθρωπο λίγα μέτρα μακρυά της. Να κοιτά προς την κατεύθυνση τους. Πήρε την φωτογραφία και εστίασε την προσοχή της εκεί. Ενοιωσε σαν να τον είχε ξανά δει κάπου. Στο πρόσωπο του ξένου υπήρχε χαραγμένο ένα σαρδονιο χαμόγελο. Μόλις διέκρινε αυτή τη λεπτομέρεια ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της και η αίσθηση πως κάποιος την παρακολουθεί επέστρεψε πιο έντονη αυτή τη φορά.